Τα αποτελέσματα των προχθεσινών βρετανικών εκλογών είναι, από πολλές απόψεις, εντυπωσιακά:
-Για το πώς, παρά το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός θα είναι ο ίδιος, θα αλλάξουν ουσιωδώς οι ισορροπίες ως προς τη σχέση της Βρετανίας με την Ευρώπη καθώς οι πολλοί ευρωσκεπτικιστές βουλευτές του Κάμερον θα τον πιέσουν ακόμα περισσότερο προς το δημοψήφισμα τώρα που η κοινοβουλευτική δύναμή του θα είναι οριακή
-Για το πώς γίνεται ένα κόμμα να συγκεντρώνει περισσότερο από το 12% των ψήφων των πολιτών και να μένει εκτός κοινοβουλίου λόγω του εκλογικού συστήματος
-Για το πόσο είναι πλέον όλο και πιο δύσκολο για τους δημοσκόπους διεθνώς να αντιληφθούν το τι πραγματικά συμβαίνει με τα εκλογικά σώματα
-Αλλά και, μεταξύ άλλων, για το πώς αντέδρασαν οι ηγέτες κομμάτων που έχασαν στις κάλπες με άμεσες παραιτήσεις, εντός ωρών, ο ένας μετά τον άλλον.
Αυτό το τελευταίο είναι και εκείνο στο οποίο αξίζει κανείς να σταθεί περισσότερο.
Ειδικά όταν έχει ως συγκριτικό μέτρο το τι συμβαίνει στην Ελλάδα.
Οπου οι αρχηγοί που δήθεν δεν είναι «κολλημένοι στην καρέκλα», στην πραγματικότητα δεν ξεκολλούν με τίποτα από αυτήν.
Εκεί όμως, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά απ’ ότι εδώ.
Εκεί αυτοί που χάνουν ξέρουν να φεύγουν.
Δεν κοροιδεύουν.
Αναλαμβάνουν στην πράξη την ευθύνη.
Όχι στα λόγια.
Με αξιοπρέπεια.
Πριν τους το ζητήσουν.
Άλλη χώρα.
Αλλα ήθη.
