Λογική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η υπουργική έξαρση είναι η άποψη ότι ο «λαός» (χωρίς κανένα εθνικό πρόσημο) μπορεί και κατασκευάζει τα πάντα ακόμη και τον εαυτό του. Το αγαπημένο ρήμα του υπουργού είναι «φτιάχνομαι»: «ήταν οι λαοί που έφτιαξαν(!) τους εαυτούς τους» και «ο λαός λοιπόν, όλοι εμείς, φτιάχνεται από ελεύθερους καί ίσους(;) πολίτες».
Κατά συνέπεια σήμερα, όπως και τότε, «ο λαός» καλείται («με ανάλογη αφορμή») να υπερασπισθεί την «ανεξαρτησία του, την κυριαρχία του, την αξιοπρέπειά του και την περηφάνια του, τη δημοκρατία του, την πολιτική του ύπαρξη». Μπορούμε να παραβλέψουμε τα άθλια ελληνικά ενός υπουργού Παιδείας, δεν μπορούμε όμως να παραβλέψουμε ορισμένες σοφιστείες ή καλύτερα ορισμένες ιστορικοφανείς θολούρες που σχετίζονται με τον όρο «λαός».
Πουθενά στην επιστολή δεν γίνεται λόγος για την επανάσταση «του ελληνικού λαού» και οι τρεις λεξούλες «εμείς ο λαός» δεν συμπληρώνονται όπως θα έπρεπε «εμείς ο λαός των Ηνωμένων Πολιτειών». Το χειρότερο: ο υπουργός σχεδόν παραποιεί το πνεύμα του φιλοπάτριδος και μάρτυρα του Έθνους μας Ρήγα (που συνεχώς βρομίζεται στα Προπύλαια από νεώτερους «αγωνιστές») καθώς τον εμφανίζει να αναφέρεται στη «Νέα πολιτική Διοίκησή» του σε έναν ανώνυμο «αυτοκράτορα λαό» χωρίς διάκριση φυλής, θρησκείας, γλώσσας (άρθρο 7).
Όμως προτού πάει εκεί ο Ρήγας (και καλά έκανε και πήγε) στο δεύτερο άρθρο του Συντάγματός του ο λαός ονοματίζεται σαφώς. «Ο ελληνικός λαός, τουτέστιν ο εις τούτο το βασίλειον κατοικών, χωρίς εξαίρεσιν θρησκείας και γλώσσης, διαμοιράζεται εις τα πρώτας συναθροίσεις κλπ». Αντίφαση του Ρήγα; Όχι. Ο Ρήγας οραματίζεται έναν λαό, τον ελληνικό που σύγκειται από διάφορες εθνότητες, με διάφορες θρησκείες και γλώσσες. Αλλά ο λαός αυτός έχει όνομα. Ευτυχώς δεν αποσιωπάται στην υπουργική επιστολή η προμετωπίδα του «προσωρινού Πολιτεύματος της Ελλάδος» όπου ορίζεται σαφέστατα πως είναι το «Ελληνικόν Έθνος» που απελευθερώθηκε «από την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν» και όχι κάποιος απροσδιόριστος «λαός». Και είναι αυτός ο ελληνικός λαός που διακηρύχνει «ενώπιον θεού και ανθρώπων» την πολιτική του ύπαρξη και ανεξαρτησία.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, είτε μας αρέσει, είτε όχι (παρά τις μεμονωμένες περιπτώσεις ελεεινών κληρικών) η Επανάσταση έγινε από έναν χριστιανικό λαό. Αναφερόμαστε στο τότε για να μην ενοχληθούν κάποιοι σημερινοί. Ούτε, βέβαια, μπορεί κάποιος να αρνηθεί τη μεγάλη σημασία που είχε η επανάσταση των Ελλήνων για άλλους υπόδουλους λαούς. Ούτε υποστηρίζει κάποιος ότι η ελληνική Επανάσταση δεν ανήκει στα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα της Ευρώπης. Αλλά ο χαρακτήρας της υπήρξε πρωτίστως εθνικός.
Ενδεχομένως, λοιπόν, θα ήταν καλύτερα αντί ο υπουργός να στείλει αυτή την κακογραμμένη και σε τελευταία ανάλυση πολιτικάντικη επιστολή, να παρακινούσε τις μαθήτριες και τους μαθητές να διαβάσουν τα κείμενα των Ελλήνων ποιητών που έψαλαν την Επανάσταση παρόντες. Τον Ύμνο στην Ελευθερία του Σολωμού, όχι μόνο για το «ρούχο που έσταζε αίμα,/πλήθος αίμα ελληνικό» αλλά και για το περιφερόμενο σκήπτρο της Διχόνοιας. Και μετά καλό θα ήταν για όλους μας να διαβάσουμε την ωδή του Κάλβου «Εις Ελευθερίαν» όπου διακηρύσσεται: «Ω Αρετή! πολύτιμος/θεά, συ ηγάπας πάλαι/ τον Κιθαιρώνα, σήμερον/ την γην μη παραιτήσης/ την πατρικήν μου». Τέλος, αφού μας αρέσει ο Ρήγας, ας σκεφτόμαστε πως είναι καλύτερα αντί να συλλογάται κάποιος πολιτικάντικα, να συλλογάται ελεύθερα.
