Με τη «Ρουβαδιάδα» να διανύει τη δεύτερη εβδομάδα δόξας της, το ελληνικό lifestyle πορεύεται περήφανο καθώς δύο στόχοι επετεύχθησαν. Βρέθηκε η ερώτηση για τις συνεντεύξεις του μήνα στα περιοδικά και στις εκπομπές και συσπειρώθηκε η βάση του ελληνικού lifestyle. Ειδικά σε ό,τι αφορά το τελευταίο τα όσα συμβαίνουν δείχνουν αν μη τι άλλο τραγελαφικά καθώς με τη βράβευση του Σάκη Ρουβά νιώθουν ότι δικαιώθηκαν πολλοί εκπρόσωποι της μετριότητας που μαστίζει το θέαμα και όχι μόνο, και οι οποίοι προκειμένου να υπάρξουν κάνουν άρπα κόλλα και πέντε δουλειές μέχρι να τους κάτσει. Είναι αυτοί που φροντίζουν πρώτα να απαξιώσουν τη Χρυσούλα Διαβάτη, την πορεία και τον λόγο της χαρακτηρίζοντάς την «υστερική» και «καρακουλτούρα» και εν συνεχεία αποπειρώνται με αστεία επιχειρήματα να εξισώσουν την πίστα με την ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου. Είναι οι ίδιοι που νομίζουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι όλα μπορούν να εξισωθούν, ότι αρκεί η λάμψη και η επιθυμία και ότι απαξιώνοντας αυτό που δεν μπόρεσες να κατακτήσεις με τα λόγια το κατακτάς με το έτσι θέλω.
Ετσι πορεύεται μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια: σε πλήρη σύγχυση. Είναι οι ίδιοι οι οποίοι χολοσκάνε περισσότερο για το αν ο Δημήτρης Κοντομηνάς έδιωξε την Κωνσταντίνα Σπυροπούλου από το ενδεχόμενο του οικονομικού αδιεξόδου της χώρας. Οι ίδιοι οι οποίοι αδιαφορούν για το γεγονός πως βρισκόμαστε στην αρχή μιας βαθύτατης πολιτικής και όχι μόνο κρίσης θεωρώντας ότι καλλιτέχνιδες όπως η Ελένη Φουρέιρα μπορούν να απασχολούν ιστοσελίδες και περιοδικά με την προσωπική ζωή τους, τις ατασθαλίες τους και την απόκρυψη της καταγωγής της και όχι με τα… τραγούδια τους.
Νομίσαμε πως η κρίση προκάλεσε μια εκλογίκευση της κατάστασης και των μεγεθών. Πως το ότι σχεδόν πιάσαμε πάτο μπόρεσε να μας κάνει να δούμε τα πράγματα και τα πρόσωπα λίγο πιο καθαρά. Μπα… η υποκουλτούρα για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
