Αυτή η ατέλειωτη κωλυσιεργία και οι συνεχείς εμπλοκές στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα, για την περιβόητη ρύθμιση των χρεών προς το δημόσιο, πρέπει κάποια στιγμή να λάβει τέλος .Έχουμε μπροστά μας ένα υπαρκτό πρόβλημα που σε συντριπτικό βαθμό οφείλεται στην αδυναμία των επιχειρήσεων αλλά και των νοικοκυριών, να εκπληρώσουν τις φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις τους.

Η αδυναμία αυτή είναι συνέπεια των δραματικών επιπτώσεων της κρίσης, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, που οδήγησε και σε μια εξίσου δραματική μείωση εισοδημάτων,για μεγάλο τμήμα της κοινωνίας.

Τα χρέη αυτά έχουν φτάσει σήμερα στο δυσθεώρητο ύψος των 70 δισεκατομμυρίων. Οι μέχρι στιγμής ρυθμίσεις, αλλά και οι κατασχέσεις ελάχιστα έχουν αποδώσει. Προφανώς ανάμεσα στους οφειλέτες αυτούς υπάρχουν και ορισμένοι, που κατά πάγια τακτική, ενώ μπορούν, αποφεύγουν να πληρώσουν, περιμένοντας κάποια ρύθμιση. Η μεγάλη πλειοψηφία όμως δεν μπορεί πράγματι, ακόμα κι αν θέλει, να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.

Η κυβέρνηση, που επανειλημμένως έχει εξαγγείλει την αύξηση των δόσεων από 72 έως 100, οφείλει να τελειώνει το συντομότερο την προεργασία που χρειάζεται για να οριστικοποιήσει το σχέδιο της. Οφείλουν όμως και οι εκπρόσωποι των δανειστών, να αφήσουν επιτέλους στην άκρη τις δογματικές θέσεις τους και να αντιληφθούν ότι τόσο οι επιχειρήσεις, όσο και τα νοικοκυριά, έχουν φτάσει στα όρια τους. Δεν είναι όλοι οι έλληνες φοροφυγάδες, όπως έχει επικρατήσει. Το δυσβάστακτο βάρος των φορολογικών επιβαρύνσεων δεν αντέχουν πια. Και στο κάτω της γραφής, ας αποφασίσουν τι επιδιώκουν: τη συνεχή διόγκωση των ανείσπρακτων οφειλών, η μια ρύθμιση που θα επιτρέπει στη δημόσιο, έστω και σε βάθος χρόνου, έστω και με μικρές δόσεις, να εισπράξει ένα μεγάλο μέρος τουλάχιστον από τα χρωστούμενα; Γιατί καλές οι θεωρίες και τα δόγματα, αρκεί να συμβαδίζουν με την πραγματικότητα και να μην την αγνοούν…

ΤΟ ΒΗΜΑ