Τα πολιτικά σενάρια έδωσαν και πήραν τις τελευταίες μέρες στο Κοινοβούλιο. Οταν μάλιστα αρκετοί βουλευτές, ανεξάρτητοι και μη, έθεσαν ζήτημα συγκρότησης κυβέρνησης ειδικού σκοπού οι συζητήσεις άναψαν στην κυριολεξία. Από την πλευρά τους κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση έσπευσαν να αποκηρύξουν τα σενάρια και να δηλώσουν ότι δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα.
Ωστόσο, οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν τη δυσκολία της κυβέρνησης, τις πιέσεις που δέχεται από το εκλογικό σώμα, αλλά και τις εσωτερικές αντιδράσεις που αντιμετωπίζουν οι ηγεσίες των δύο κομμάτων που τη στηρίζουν και τη συγκροτούν. Οπως και γνωρίζουν τις αναζητήσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία παρότι δημοσίως δηλώνει ότι θα κερδίσει την πρωτιά, ενδομύχως ανησυχεί και δεν είναι καθόλου σίγουρη ότι μπορεί να συγκροτήσει αξιόπιστη συμμαχική κυβέρνηση.
Επιπλέον όσοι κινούνται στη ζώνη της πολιτικής ξέρουν από πρώτο χέρι ότι οι Ευρωπαίοι και ιδιαιτέρως οι Γερμανοί αναδεικνύουν συνεχώς το ζήτημα των πολιτικών συνεργασιών. Το Βερολίνο έχει μεταδώσει στις κυρίαρχες πολιτικές ομάδες των Αθηνών ότι το συγκροτούμενο κατά τα αγγλοσαξονικά πρότυπα πολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί να διαχειρισθεί αποτελεσματικά τις δύσκολες υποθέσεις της χώρας.
Οι γερμανοί ιθύνοντες που παρακολουθούν από κοντά τα ελληνικά πολιτικά δρώμενα θεωρούν ότι το μοντέλο των δύο μεγάλων αντιτιθέμενων παρατάξεων που δεν συνεργάζονται ποτέ δεν ταιριάζει στη χώρα μας.
Και επιμένουν ότι στην περίπτωσή μας θα ταίριαζε περισσότερο το κεντροευρωπαϊκό μοντέλο των μεγάλων συνεργασιών. Για αυτούς η λύση ενός μεγάλου συνασπισμού μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, κατά τα πρότυπα του αντίστοιχου Χριστιανοδημοκρατών – Σοσιαλδημοκρατών που εφαρμόστηκε δύο φορές τις τελευταίες δεκαετίες στη Γερμανία, θα ήταν ιδανική για την Ελλάδα. «Ειδικά τώρα που η χώρα πρέπει να ανασυγκροτηθεί εν ειρήνη μια τέτοια συνεργασία θα προσέφερε την καλύτερη και αποτελεσματικότερη διέξοδο» λένε χαρακτηριστικά οι Βερολινέζοι.
Τα πολλά πολιτικά γερμανικά ινστιτούτα –όλων των αποχρώσεων –που παρεπιδημούν στην Ελλάδα έχουν θεωρητικοποιήσει την πρότασή τους και τη συνδέουν με την ανάγκη να απορροφήσει επιτέλους το ελληνικό σύστημα την ευρωπαϊκή κουλτούρα των συνεργασιών και να εγκαταλείψει εκείνη των μεγάλων αντιτιθέμενων παρατάξεων που δεν συνεργάζονται ποτέ, όπως π.χ. συμβαίνει με τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς στη Βρετανία.
Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα πράγματα δεν είναι εύκολα στην Ελλάδα. Και όποτε επιχειρήθηκαν πολεμήθηκαν ή γρήγορα κατέρρευσαν. Οι «Βερολινέζοι» βεβαίως δεν αποδέχονται ότι δεν υπάρχει πεδίο αλλαγής κουλτούρας. Ιστορικά μάλιστα έχουν αποδειχθεί επίμονοι. Και η τριήμερη συζήτηση στη Βουλή έδειξε ότι μάλλον έχουν δίκιο. Πολλοί, όπως φάνηκε, τείνουν ευήκοα ώτα. Οπότε ποτέ μη λες ποτέ…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
