Οι δύο τελικοί

Η ΣΤΗΛΗ δεν διεκδικεί δάφνες –ούτε και αρμοδιότητα έχει –στον χώρο των γκάλοπ και των σφυγμομετρήσεων. Αλλά προς τεκμηρίωση μιας εκτίμησης που αφορά στην τελική φάση του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπάσκετ έκανε μια μικρή διερεύνηση, με ενδεικτική και όχι αποδεικτική έννοια. Εθεσε το ερώτημα σε αρκετούς φίλους του αθλήματος ποιον αγώνα –τον μεγάλο ή μικρό τελικό –θα θέλατε να ξαναδείτε έπειτα από λίγο καιρό. Οι απαντήσεις ήταν μοιρασμένες με μικρή διαφορά προτίμησης στον αγώνα Γαλλίας – Λιθουανίας που ως γνωστόν έδωσε το χάλκινο μετάλλιο στην πρωταθλήτρια Ευρώπης.

***

ΦΑΝΕΡΟ ότι στην προτίμηση κάθε ερωτηθέντος βάρυνε το τι είδους καλαθοσφαίριση ήθελαν να ξαναδούν. Το αμερικανικό θέαμα του αγώνα προς τη Σερβία ή την αναμέτρηση δύο ισοδύναμων αντιπάλων του αποκαλούμενου μικρού τελικού, ο οποίος αγωνιστικά ήταν ένας «άλλος τελικός…». Θέαμα σχεδόν αμερικανικό αλλά ξεδιπλώθηκαν και προσφέρθηκαν όλα τα στοιχεία ελκυστικότητας της καλαθοσφαιρικής ιδιομορφίας. Με επιστέγασμα το σκάκι που παίχθηκε στα τελευταία λεπτά από τους δύο προπονητές. Ουσιαστικά αυτή η διοργάνωση είχε δύο τελικούς με τη δική του ισοδυναμία ο καθένας και τη δική του ταυτότητα.

***

ΟΙ ΕΙΔΗΜΟΝΕΣ που διαψεύσθηκαν όσον αφορά τη δυάδα του τελικού ίσως ισχυρισθούν ότι με την Ισπανία –στην καλή της ημέρα –η εικόνα θα ήταν διαφορετική. Το πολύ στη διαφορά του «σκορ». Οι Αμερικανοί έπαθαν και έμαθαν στην Ινδιανάπολη (από την τότε μεγάλη των «Πλάβι Σχολή») αλλά και αργότερα στη Σαϊτάμα από τη μικρή και απρόβλεπτη Ελλάδα.

***

ΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΣ –φυσιολογικά –για το μέλλον της εθνικής ομάδας. Σε ποιους πέφτει η ευθύνη για την «καλλιέργεια» των ταλέντων –γιατί υπάρχουν –στον ελληνικό χώρο. Στο ενδιαφέρον και στη στοργή και στην επιστημοσύνη των προπονητών των ομάδων. Χωρίς τη δική τους βούληση ο άριστος των αρίστων ομοσπονδιακός προπονητής θα έχει δεμένα τα χέρια. Πρόβλημα συστήματος και νοοτροπίας.