Το 1996 ξεκίνησε με τους Ελληνες να παρακολουθούμε τη μάχη για τη ζωή που έδινε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Ωνάσειο, ενώ λίγες εβδομάδες αργότερα η χώρα, η οποία βρισκόταν στην τελευταία θέση στον ευρωπαϊκό μαραθώνιο για τη μελλοντική ένταξη στην ΟΝΕ, ήλθε αντιμέτωπη με την πιο επιθετική εδαφική διεκδίκηση της Τουρκίας μετά το 1974 (Ιμια). Οκτώ χρόνια μετά η Ελλάδα είχε επιτύχει μια εντυπωσιακή ενίσχυση των αμυντικών εξοπλισμών της, είχε ολοκληρώσει ιστορικά δημόσια έργα (από το Ρίο – Αντίρριο και το Αεροδρόμιο ως την Αττική οδό και την Εγνατία!), είχε εξασφαλίσει την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση, είχε αλλάξει νόμισμα και ετοιμαζόταν να οργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 –και όλα αυτά με τις κατώτατες συντάξεις να έχουν αυξηθεί κατά 30% και το δημόσιο χρέος να παραμένει σταθερό ως ποσοστό του ΑΕΠ (100%).
Σαφέστατα λοιπόν η διέξοδος από τα σημερινά προβλήματα βρίσκεται σε εκείνο το «χθες» που κατηγορείται, ανοήτως, ως πηγή όλων των δεινών. Η λύση βρίσκεται στη διακινδύνευση και στη χαρά που φέρνει η λήψη αποφάσεων σε αντίθεση με τη σιγουριά της απραξίας. Οι πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής, τόσο ο Κώστας Σημίτης και οι υπουργοί του ΠαΣοΚ όσο και πολλές προσωπικότητες της δημόσιας ζωής σε όλους τους χώρους δράσης, έλαβαν γενναίες αποφάσεις που οδήγησαν σε αποφασιστικές αλλαγές. Η κρίση ήταν το σωρευτικό αποτέλεσμα μιας εποχής ραστώνης, κυνισμού και απερισκεψίας που ξεκίνησε αμέσως μετά.
Σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι η Ελλάδα διαθέτει έναν ακτιβιστή πρωθυπουργό που πρέπει να υποστηριχθεί, ιδίως σε μια περίοδο οικονομικής και γεωπολιτικής αναταραχής, την ίδια ώρα που ένα αυξανόμενο κομμάτι της κοινής γνώμης είναι έτοιμο να επικυρώσει τις πιο «αιρετικές» θέσεις του αρχηγού της αντιπολίτευσης. Εκείνο όμως που χρειάζεται περισσότερο απ’ όλα είναι η συνειδητοποίηση ότι τα προβλήματα λύνονται, όσο δύσκολα κι αν είναι. Το παράδειγμα του 1996 υπάρχει στη ζωντανή μνήμη. Ας το αξιοποιήσουμε.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
