Δικαιοσύνη ή ηθικολογίες;

Για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, μια απόφαση της Δικαιοσύνης, έρχεται να ανατρέψει την κυβερνητική πολιτική. Η διάκριση των εξουσιών που επιβάλλει το Σύνταγμα,ως ασφαλιστική δικλείδα στις αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας, δίνει το δικαίωμα στη Δικαιοσύνη να κρίνει αν πράγματι τηρούνται οι νόμοι και το Σύνταγμα. Με την προϋπόθεση βεβαίως οι αποφάσεις να κρίνονται , να ερμηνεύονται και να τεκμηριώνονται με ουσιαστικά νομικά επιχειρήματα , με συναίσθηση ευθύνης και όχι με ιδεολογικές η πολιτικές προκαταλήψεις .

Η αιτιολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, για την αναστολή του ανοίγματος των καταστημάτων τις Κυριακές είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αμφίβολης νομικής τεκμηρίωσης και επίκλησης προσχηματικών επιχειρημάτων. Με ποια στοιχεία, με ποια κριτήρια οι δικαστές αποφάσισαν ότι οι έμποροι και οι υπάλληλοι «θα υποστούν αυτονοήτως(!) δυσεπανόρθωτη ηθική βλάβη»; Ακόμα χειρότερο όμως είναι το δεύτερο ηθικολογικό επιχείρημα των δικαστών, ότι με το μέτρο αυτό θίγεται «το δικαίωμα του ελευθέρου χρόνου και της απολαύσεως του από κοινού με την οικογένεια καθώς και το δικαίωμα στην άσκηση της θρησκευτικής λατρείας»…

Προφανώς οι κύριοι δικαστές διαχωρίζουν τους πολίτες σε δύο κατηγορίες : αυτούς που μπορούν να εργάζονται τις Κυριακές, οδηγοί, γιατροί, νοσοκόμοι,ταξιτζήδες,γκαρσόνια, δημοσιογράφοι και πάει λέγοντας κι αυτούς που πρέπει να απολαμβάνουν τις Κυριακές τους… Επικαλούνται επίσης την άσκηση της θρησκευτικής λατρείας,αγνοώντας προφανώς ότι μπορεί η πλειονότητα των πολιτών να είναι ορθόδοξοι, αλλά δεν σημαίνει ότι ασκούν απαραιτήτως τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις ή ότι σε μια χώρα υπάρχουν και άλλες θρησκείες ή ακόμα και άθεοι…