Τα ταμπού του τουρισμού

Διαβάζοντας τα στοιχεία του Συνδέσμου Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων για την εφετινή τουριστική κίνηση, εκτός από τα ρεκόρ που καταγράφουν δημοφιλείς προορισμοί της χώρας, όπως η Μύκονος και η Σαντορίνη, εκείνο που τραβάει την προσοχή είναι η εντυπωσιακή ανάπτυξη που γνωρίζει το τουριστικό ρεύμα προς την Καλαμάτα και την ευρύτερη περιοχή της Μεσσηνίας και της Νοτιοδυτικής Πελοποννήσου.

Αν και σε σύνολο τουριστών δεν μπορεί ακόμη να συγκριθεί με τα δύο κοσμοπολίτικα νησιά των Κυκλάδων (51.000 είναι οι αφίξεις στο αεροδρόμιο της πόλης συνολικά ως τώρα, όταν στη Σαντορίνη είναι 166.000 και στη Μύκονο 130.000), σε επίπεδο ποσοστιαίας αύξησης έρχεται πρώτο και με διαφορά. Συγκεκριμένα, το αεροδρόμιο της Καλαμάτας παρουσιάζει 68,2% περισσότερες αφίξεις στο επτάμηνο και 62,5% τον Ιούλιο και πλέον αποτελεί μια ισχυρή παρουσία στον ελληνικό τουριστικό χάρτη.

Αναμφίβολα στην εξέλιξη αυτή σημαντικό ρόλο έπαιξε το υψηλής ποιότητας ξενοδοχειακό συγκρότημα Costa Navarino στην Πύλο, μια επένδυση που άνοιξε τον δρόμο για το στήσιμο και άλλων επιχειρήσεων και τη δημιουργία μιας νέας αγοράς μέσα σε λίγα χρόνια, με αποτέλεσμα σήμερα οι περιοχές της Μεσσηνίας να εμφανίζουν πληρότητες που ξεπερνούν το 90%.

Ωστόσο είναι γνωστός ο γολγοθάς που «ανέβηκε» η οικογένεια Κωνσταντακόπουλου για να πραγματοποιήσει την επένδυση. Συνολικά χρειάστηκαν πάνω από 20 χρόνια, 3.000 υπογραφές, 20 υπουργικές αποφάσεις, 600 αδειοδοτήσεις και γνωμοδοτήσεις, 60 δίκες, 65 αποφάσεις νομαρχιακών και δημοτικών συμβουλίων και άλλα πολλά. Παράλληλα, ο Καπετάν Βασίλης τράβηξε τα πάνδεινα προκειμένου να πείσει τους ντόπιους να του πουλήσουν τα κτήματά τους για να πραγματοποιήσει το όραμά του. Οπως έχει πει ο γιος του κ. Αχιλλέας Κωνσταντακόπουλος, «στην αρχή έλεγαν ότι ψάχνουμε για πετρέλαιο, μετά ότι θέλουμε να θάψουμε πυρηνικά απόβλητα και στη συνέχεια διάφορα άλλα».

Τέτοιου είδους φήμες ακούγονται σχεδόν σε κάθε επιχειρηματική προσπάθεια που αφορά τουριστική ή άλλη ανάπτυξη σε διάφορες περιοχές της χώρας και πυροδοτούν αντιδράσεις από τις λεγόμενες «τοπικές κοινωνίες», οι οποίες δημιουργούν πρόσθετα εμπόδια στους τολμηρούς επιχειρηματίες που αποφασίζουν να τα βάλουν με το θηρίο της γραφειοκρατίας του Ελληνικού Δημοσίου. Και βεβαίως οι περισσότεροι δεν έχουν την υπομονή, το πείσμα και τους διαθέσιμους πόρους της οικογένειας Κωνσταντακόπουλου.

Οπως όμως φαίνεται από το παράδειγμα της Μεσσηνίας, οι τοπικές κοινωνίες θα πρέπει να επιδιώκουν και να διευκολύνουν την υλοποίηση αντίστοιχων επενδυτικών σχεδίων διότι τελικά κερδίζουν και αυτές μαζί με τους επιχειρηματίες. Είναι κρίμα ο τουριστικός πλούτος της χώρας σε περιοχές όπως η Ελαφόνησος στην Κρήτη ή η Δυτική Ελλάδα, όπου υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις οι οποίες μπορούν να φιλοξενήσουν κάθε είδους τουριστική δραστηριότητα, από πολυτελή resorts έως κάμπινγκ, να παραμένει ανεκμετάλλευτος επειδή κυριαρχούν νοοτροπίες εχθρικές προς την επιχειρηματικότητα. Θα πρέπει να ξεπεραστούν, όπως ξεπεράστηκε κάποτε από τις τοπικές κοινωνίες των νησιών το ταμπού του γυμνισμού.