Ακούει κανείς;..

Ο Ντίνος, συμφοιτητής μου –πριν από 35 χρόνια –στην Αγγλία, ήταν ανέκαθεν ιδιοφυΐα στα ηλεκτρονικά. Φτωχό παιδί, από τη Θεσσαλονίκη, δούλευε το καλοκαίρι μαρκόνης στα καράβια και τον χειμώνα διάβαζε όλη τη μέρα για να πάρει το πτυχίο και το μάστερ του. Αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας στη συνέχεια κατάφερε, έπειτα από δεκαετίες σκληρής δουλειάς, να είναι πλέον επικεφαλής μιας εταιρείας υψηλής τεχνολογίας στην Ελλάδα που εξάγει σε όλον τον κόσμο και έχει παραγγελίες δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων.

Ενα από τα είδη που κατασκευάζει η εταιρεία του είναι διόπτρες θερμικής απεικόνισης. Για να μετάσχει σε διεθνείς διαγωνισμούς –εκτός Ευρώπης –με στόχο να πάρει νέα συμβόλαια, πρέπει να στείλει τα προϊόντα του σε εκθέσεις και παρουσιάσεις. Για την εξαγωγή, όμως, των δειγμάτων από τη χώρα χρειάζονται διάφορα έγγραφα από τα υπουργεία Ανάπτυξης, Οικονομικών και Αμυνας, μεταξύ των οποίων –προς δόξα της ελληνικής γραφειοκρατίας –περιλαμβάνεται και το πιστοποιητικό τελικού χρήστη. Τέτοιο πιστοποιητικό μπορεί να εκδώσει κάποιος μόνον αν το προϊόν που εξάγει έχει αγοραστεί από… τελικό χρήστη. Αν εξάγει το προϊόν για να «δειγματίσει», δεν υπάρχει τελικός χρήστης και άρα χρειάζονται διαπραγματεύσεις και παζάρια για να εκδοθεί το πολυπόθητο χαρτί.

Ο Ντίνος, ωστόσο, έχει καμιά εκατοστή εργαζόμενους μηχανικούς και οι υποχρεώσεις της εταιρείας του δεν σταματούν να τρέχουν. Δεν μπορεί επ’ άπειρον να περιμένει την αλληλογραφία των υπουργείων για να επιτύχει το αυτονόητο. Εχει φτάσει στο σημείο να σκεφτεί να βάλει, παρανόμως, τις διόπτρες στις βαλίτσες του –διακινδυνεύοντας να συλληφθεί ως λαθρέμπορος –μόνο και μόνο για να προλάβει να συμμετάσχει στις διεθνείς εκθέσεις.

Είναι μόνο ένα παράδειγμα της καθημερινής δοκιμασίας ενός επιχειρηματία που αγωνίζεται να κάνει σωστά τη δουλειά του –χωρίς να «λαδώνει» δεξιά και αριστερά –για να φέρει ζωτικά έσοδα στην εταιρεία του και πολύτιμο συνάλλαγμα στην Ελλάδα. Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν, φυσικά, ατελείωτα σε όλους τους κλάδους της οικονομίας…

Μπορεί να έχουμε 1,5 εκατομμύριο ανέργους, μπορεί να μιλάει κάθε τόσο ο Πρωθυπουργός για εξωστρέφεια και να τονίζει ότι χρειάζεται να μεγαλώσει η παραγωγική πίτα της οικονομίας για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, μπορεί οι υπουργοί να ανακοινώνουν πανηγυρικά μέτρα για την πάταξη της γραφειοκρατίας. Στο τέλος της ημέρας, όμως, γίνεται σαφές ότι η χώρα παραμένει εχθρική προς το επιχειρείν και ότι χρειάζονται γερό στομάχι και… μεγάλο πορτοφόλι για να ξεπεράσει ένας επιχειρηματίας τα αλλεπάλληλα εμπόδια που βάζει σε κάθε βήμα του το ελληνικό κράτος.

Αν σε αυτά τα εμπόδια προστεθούν και τα τεράστια επιτόκια με τα οποία δανείζονται οι ελληνικές επιχειρήσεις σε σχέση με τις ανταγωνίστριές τους, π.χ. στη Γερμανία ή στη Γαλλία, αλλά και οι διασφαλίσεις που πρέπει να δώσουν οι εγχώριοι επιχειρηματίες στις τράπεζες για να πάρουν μια εγγυητική επιστολή ή κεφάλαια κίνησης, αντιλαμβάνεται κανείς γιατί ολοένα και περισσότερες ελληνικές βιομηχανίες κλείνουν ή μεταφέρουν την έδρα τους στο εξωτερικό. Ακούει κανείς;