Αλλο πάλι και τούτο: τελικά, ήταν ενας ανασχηματισμός που μοιάζει σα να τον σχεδίασε κάποιος που αξιολογεί την προηγούμενη κυβέρνηση περίπου ως άχρηστη. Οταν διώχνεις το μισό υπουργικό συμβούλιο – και μάλιστα ανάμεσα σε αυτούς που διώχνεις είναι οι “δημιουργοί” του διαβόητου… success story, οι πιο δικοί σου άνθρωποι, αλλά και οι πιο φωνακλάδες “μουτζαχεντίν” υποστηρικτές σου, ε, τότε, μάλλον κάτι δεν πάει καλά.
Δηλαδή κάποιος που θα ήταν πολύ αρνητικός στην προηγούμενη κυβέρνηση τι παραπάνω θα άλλαζε;
Αυτά ως προς την επιφάνεια – όλοι γνωρίζουμε ότι οι ανασχηματισμοί συνδέονται κυρίως με ζητήματα ανακύκλωσης, ισορροπιών, εικόνας και πολύ λιγότερο, ενίοτε καθόλου, με ζητήματα ουσίας.
Γιατί ως προς την ουσία αυτός ήταν ένας λίαν… σαιξπηρικός ανασχηματισμός καθώς κινήθηκε μεταξύ δύο βασικών αξόνων που θυμίζουν τίτλους από έργα του μεγάλου δημιουργού: Πολύ κακό για το τίποτα και Τρικυμία…
Αν υπάρχει κάποιος ο οποίος περιμένει ότι όλη αυτή η ιστορία θα καταλήξει σε κάποιο είδος αλλαγής πολιτικής, απλώς πλανάται. Κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.
Η όποια “ανανέωση” – σε πολλές περιπτώσεις με “υλικά” πολύ παλιά…- αφορά την πατίνα, την επιφάνεια, την τηλεοπτική εικόνα: να υπάρχουν “νέες” φάτσες να βγαίνουν στα δελτία.
Επίσης αφορά στη φυσικά πλάνη που γεννάται σε πολλούς ανθρώπους από την προσδοκία που συνοδεύει την αλλαγή προσώπων. Πρόκειται όμως περί πλάνης και όχι περί πραγματικού ενδεχομένου.
Σε αυτά αφορά ο ανασχηματισμός και σε τίποτε άλλο.
Από εκεί και πέρα, αρχίζει η μάχη με την πραγματικότητα, η οποία θα είναι πολύ δύσκολη για την κυβέρνηση.
Οχι φυσικά τόσο δύσκολη όσο είναι για τους έλληνες πολίτες που επένδυσαν κάποτε την εμπιστοσύνη τους στην “επαναδιαπραγμάτευση” και τους βγήκε τελικά αυτό που τους βγήκε…
Ομως, παρόλα αυτά, είναι μάχη πολύ δύσκολη, με όλο και πιο στενό πια το χρονικό ορίζοντα.
Γιατί, όπως όλα δείχνουν, αυτός ο παράξενος κουτσός λαγός που βγήκε απ’ το καπέλο, δεν είναι για να πάει πολύ μακριά…
