Πρώτα μας είπαν ότι δεν υπάρχει νόημα να ευημερούν οι αριθμοί όταν πένονται οι άνθρωποι.
Με άλλα λόγια, ότι η αίσθηση των πραγμάτων (η ετυμηγορία του καφενείου, ας πούμε) υπερέχει της επιστημονικής καταγραφής των πραγμάτων που γίνεται με αριθμούς.
Υστερα μάθαμε ότι οι δείκτες που καταγράφουν τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης (πρωτογενές πλεόνασμα, ισοζύγιο πληρωμών, πτώση της ύφεσης) δεν έχουν κανένα νόημα, αφού ο κόσμος δεν νιώθει τη βελτίωση στη ζωή του.

«Ποιο πλεόνασμα; Εγώ δεν έχω κανένα πλεόνασμα!» δηλώνουν οι περαστικοί στα κανάλια.
Πράγμα που λογικά σημαίνει πως όταν ο κόσμος ένιωθε περίφημα, αλλά οι δείκτες πήγαιναν κατά διαόλου, δίκιο είχε πάλι ο «κόσμος».
Με άλλα λόγια, κακώς χρεοκόπησε μια χώρα της οποίας ο κόσμος περνούσε όμορφα και φίνα!
Τελικά, βεβαίως, ούτε ο κόσμος πολυενδιαφέρει τους διώκτες των αριθμών. Διότι δεν τους αρέσουν ούτε οι δημοσκοπήσεις, στις οποίες απλώς αποτυπώνονται σε αριθμούς όσα απαντάει ο κόσμος.
Οι δημοσκοπήσεις, λένε, απλώς εξασφαλίζουν «με τον επιστημονικό μανδύα που περιβάλλονται την αντιστροφή της πραγματικότητας». («Ο σκοτεινός ρόλος των δημοσκοπήσεων», «Η Αυγή», 15/5).
Με άλλα λόγια, υπάρχει μια πραγματικότητα την οποία γνωρίζουν κάποιοι με τη διαδικασία της επιφοιτήσεως κι όταν οι δημοσκοπήσεις δεν βγάζουν αυτό που νομίζουν οι κάποιοι, τότε οι δημοσκοπήσεις είναι πιο σκοτεινές κι από τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών».
Λυπάμαι, αλλά αυτό το ζόρι με τους αριθμούς και τις μετρήσεις έχει εγκαταλείψει προ πολλού το πεδίο της πολιτικής.
Και έχει εξελιχθεί σε ένα κίνημα βαθύτατου ανορθολογισμού, το οποίο στηρίζεται στην παρανοϊκή παραδοχή ότι «τα πράγματα δεν είναι όπως καταγράφονται με σχετικά επιστημονικό τρόπο, αλλά όπως ζουν στους θρύλους και τις δοξασίες».
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει πρωτογενές πλεόνασμα διότι υπάρχουν νεράιδες!
Εως εδώ θα λέγαμε ενδεχομένως ότι μπλέξαμε με βλαμμένους ή έστω με ψεκασμένους. Να πάνε σε κανένα γιατρό.
Μόνο που αυτό το κίνημα αντίστασης στον ορθολογισμό διευρύνεται επικίνδυνα και διεκδικεί να διευθύνει μια κοινωνία, η οποία δεν βρίσκεται και στην καλύτερη ψυχολογική κατάσταση.
Αρα, το γραφικό γίνεται επικίνδυνο. Κι εμείς μπορούμε απλώς να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή το επικίνδυνο θα ξαναγίνει γραφικό.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ