Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών για τη συνάντηση των Κανών και ιδιαίτερα τα όσα καταγράφει στο βιβλίο του ο τότε αμερικανός υπουργός Οικονομικών Τίμοθι Γκαϊτνερ για τις συναντήσεις του με τον κ.Σόϊμπλε, αποδεικνύουν πέρα πάσης αμφιβολίας, πόσα κοντά είχε βρεθεί σε μια έξοδο από το ευρώ η Ελλάδα .Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που οι πιέσεις αυτές έρχονται στο φως. Το «Βήμα» σε μια σειρά ρεπορτάζ είχε καταγράψει το βαρύτατα αρνητικό κλίμα για τη χώρα μας και τις αφόρητες πιέσεις που δεχόταν τα κυβερνητικά στελέχη στις επαφές με τους εταίρους μας.
Πολλοί, ανάμεσα τους και το σύνολο σχεδόν της αντιπολίτευσης, θεωρούσε ότι οι πιέσεις αυτές ήταν προσχηματικές και ότι η Ευρώπη δεν θα τολμούσε να μας εξαναγκάσει σε έξοδο από την ευρωζώνη, γιατί το πιθανό κόστος θα ήταν τεράστιο. Τώρα βέβαια, εκ του ασφαλούς, κατηγορούν πάλι την κυβέρνηση ότι αποδείχθηκαν μαριονέτες των Ευρωπαίων αφού αποδέχθηκαν τους όρους τους και δεν βγήκαμε από το ευρώ. Η πραγματικότητα ήταν όμως αμείλικτή δυστυχώς, για αυτό και η ανασφάλεια εκείνων των ημερών οδήγησε σε μια τεράστια εκροή καταθέσεων, που υπονόμευσε την ομαλή λειτουργία των τραπεζών, για τη διασφάλιση της οποίας, ας μην το ξεχνάμε, χρειάστηκαν γιγαντιαίες χρηματαποστολές από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Είναι προφανές πλέον ότι οι ευρωπαίοι εταίροι μας και ιδιαίτερα οι γερμανοί, ταλαντεύτηκαν για αρκετό καιρό μεταξύ του διλήμματος εξόδου από το ευρώ ή στήριξης της Ελλάδας. Τελικά επικράτησε η δεύτερη άποψη, που συνοδεύτηκε όμως με βαρύτατες υποχρεώσεις δημοσιονομικής προσαρμογής, που οδήγησαν σε βαθύτατη ύφεση την ελληνική οικονομία. Παρά τα προβλήματα, παρά τις καθυστερήσεις τελικά η Ελλάδα ανταποκρίθηκε στις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει και τώρα μπορεί να ελπίζει ότι οι χειρότερες μέρες έχουν περάσει.

Η ελληνική κρίση, όμως ήταν ένα μάθημα συνολικά και για την Ευρώπη, που αναγκάστηκε να αναπροσαρμόσει την πολιτική της σε πολλούς τομείς, με οδυνηρές πολλές φορές διαπραγματεύσεις. Ας ελπίσουμε ότι το μάθημα αυτό δεν θα πάει χαμένο και ότι η Ευρώπη μετά τις ευρωεκλογές θα αναζητήσει πιο ήπιους, πιο ασφαλείς και κυρίως πιο κοινωνικούς δρόμους για να προχωρήσει. Γιατί είναι καιρός να αντιληφθούν οι ηγεσίες της ότι πριν από τη σωτηρία των τραπεζών, προέχει η σωτηρία των πολιτών της.

ΤΟ ΒΗΜΑ