Η Δεξιά οσάκις εκυβέρνησε τη χώρα ήταν ενδεδυμένη με τον… φερετζέ της Κεντροδεξιάς. Ηταν παράδοξο αλλά ανάμεσα σε συντηρητικούς μεν αλλά δημοκρατικούς αστούς επιβίωναν πολιτικώς θλιβερά σταγονίδια δικτατορικών καθεστώτων…
[Απολειφάδι της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου, ο Κ. Μανιαδάκης (ο διαβόητος υπουργός Ασφαλείας του Μεταξά) ήταν βουλευτής της ΕΡΕ ως και τον Απρίλη του 1967, όταν έγινε η… επόμενη δικτατορία της 21ης Απριλίου 1967.]
Η Δεξιά ανέκαθεν και επί σκοπώ περισυνέλεγε «τα περιτρίμματα της πολιτικής διαδικασίας» (η φράση-χαρακτηρισμός ανήκει στον Γεώργιο Μαύρο).
Η συντηρητική παράταξη υστερούσε πάντοτε έναντι των αντιπάλων της που συγκροτούν τον χώρο του Κέντρου.
Αντίστοιχο πολιτικό φερετζέ φόρεσε ή επεδίωξε να φορέσει κατά καιρούς και η άκρα Αριστερά. Ηταν η πολιτική του λεγομένου λαϊκού μετώπου, η οποία και αυτή δεν καρποφόρησε.
Οι δύο πολιτικές παρατάξεις σε δύσκολους καιρούς χάνουν την ισορροπία τους και εμφανίζονται να εγκαταλείπονται κατά μάζες από τους οπαδούς τους. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σήμερα.
Οι επικείμενες εκλογές για το Ευρωκοινοβούλιο θα δώσουν τη βάση και το έναυσμα για μία πιθανολογούμενη ανασυγκρότηση της πολιτικής ζωής.
Οι κεντρώοι ψηφοφόροι που θα δώσουν το «παρών» στις κάλπες μπορούν να ανασυντάξουν το πολιτικό σκηνικό.
Σφάλλουν σφάλμα μέγα όσοι νομίζουν ότι απέκοψαν μάζες κεντρώων ψηφοφόρων. Η όποια κρίση στον χώρο της δημοκρατικής παράταξης θα αποδειχθεί η βάση για ένα νέο ξεκίνημα. Ο φερετζές δεν θα περάσει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
