Κεντροαριστερός, χαμογελαστός και ανώδυνος. Ενας φωτογενής πολιτικός που ολοκλήρωσε ορισμένες αμφιλεγόμενες τουριστικές πεζοδρομήσεις στη Φλωρεντία και αυτό ήταν αρκετό για να τον πάρουν οι Ιταλοί στα σοβαρά. Αυτός είναι ο νέος πρωθυπουργός της Ιταλίας, μιας από τις μεγαλύτερες οικονομίες στον κόσμο. Η τηλεοπτική εκδοχή του φαινομένου της διακυβέρνησης που ο… «Ματέο» και πολλοί άλλοι δυτικοί ηγέτες επιχειρούν να μεταδώσουν είναι μια καθαρή απάτη. Τα προβλήματα κάθε χώρας που συνδέονται με την ίδια την παρακμή του δυτικού κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου και η σκληρή μάχη επιρροής που μαίνεται διαρκώς σε όλες τις περιοχές του κόσμου απαιτούν γνώση, αποφασιστικότητα και διεθνή υπερδραστηριότητα με διαπραγματευτική δεινότητα.
Ωστόσο η επικράτηση των αγορών και η ενίσχυση της εξουσίας των διακρατικών θεσμών (όπως η ΕΕ και το ΔΝΤ) έχουν καταστήσει περιττή και ενοχλητική την εθνική εξουσία. Το αξίωμα του εθνικού ηγέτη, είτε του προέδρου των ΗΠΑ είτε του πρωθυπουργού της Ιταλίας, τείνει να γίνει διακοσμητικό αλλά απαραίτητο για να προσφέρεται «επίφαση δημοκρατίας» σε πολιτικές που εξασφαλίζουν την επέκταση των ανισοτήτων. Οταν η πραγματική εξουσία εγκαταλείπει το εθνικό πλαίσιο, η καλύτερη λύση είναι η υπερψήφιση διασκεδαστών της πολιτικής έτσι ώστε οι πολίτες να συνεχίσουν να κοιμούνται διατηρώντας την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ακόμη δημοκρατική εξουσία.
Σε αυτή την «επιτυχία» συνέβαλε αποφασιστικά η τηλεόραση, η οποία έγινε ο πιο αποτελεσματικός μηχανισμός αποδυνάμωσης της δημοκρατίας, αφού οδήγησε μια υπνωτισμένη κοινή γνώμη να επιλέγει ως ηγέτες τους συμπαθείς και ευχάριστους μετρίους και ανίκανους. Οι «ηγέτες» αυτοί είναι οι νέοι «χρήσιμοι ανόητοι» που «γράφουν στο γυαλί» και ταυτόχρονα ταιριάζουν πλήρως με τις προδιαγραφές ενός παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου που δεν ενθαρρύνει τις εθνικές αντιρρήσεις. Ενας νέος Αντρεότι δεν θα είχε σήμερα καμία τύχη δίπλα στον ανώδυνο Ρέντσι, γι’ αυτό και η Ευρώπη δεν έχει να περιμένει τίποτα σπουδαίο από τη σημερινή Ιταλία.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
