Περπατώντας την Ερμού ημέρα Πέμπτη 6 Μαρτίου όταν το κέντρο ήταν κλειστό από την επίσκεψη του κ. Γιόαχιμ Γκάουκ, χαζεύοντας τις βιτρίνες, το μάτι μου ατένισε το Happy Woman’s Day.
Πολυμήχανοι μαγαζάτορες επίγονοι του Οδυσσέα.
Το εμπόριο το κινούν οι γυναίκες και αυτές οι λίγο λαϊκότροπες είναι που θα ζητήσουν το δωράκι τους για εκείνη τη μέρα που περιέργως πώς τη γιορτάζουμε ακόμα.
Τελικά τι είναι η γυναίκα που πρέπει να την «τιμάμε»;
Ενα εξωτικό λουλούδι ή ένα μικρό άκακο ζωάκι προς εξαφάνιση;
Η Μαργκερίτ Γιουρσενάρ που παρεμπιπτόντως υπήρξε η πρώτη γυναίκα που έγινε δεκτή από τη γαλλική Ακαδημία, όπως αθωώνει τον Αδριανό στα «Απομνημονεύματά του» έτσι και στο βιβλίο της «Φωτιές» αθώωνει τη Μήδεια, την Κλυταιμνήστρα, τη Μαρία Μαγδαληνή και πολλές άλλες εκπεσούσες ηρωίδες.
Ποιες λοιπόν οι διαφορές ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες;
Πολλές και τεράστιες. Ομως έχει χυθεί πολύ νερό στ’ αυλάκι μέχρι το κύμα του φεμινιμού της δεκαετίας του ’60. Από την εποχή που έδρασαν οι πρώτες σουφραζέτες στη Νέα Υόρκη το 1848 ως το δικαίωμα ψήφου μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (μάλλον γιατί τα γυναικεία εργατικά χέρια τούς ήταν χρειαζούμενα) η ανοχή της γυναίκας πολλές φορές ξεπέρασε τα όριά της.
Δεν αρνούμαι ότι ακόμα και σήμερα η γυναικεία ανεργία μαστίζει. Η βία κουρνιάζει στα σπίτια. Αλλά τη βραδιά της 8ης Μαρτίου οι κυρίες που βγαίνουν χωρίς συνοδούς στα μπαράκια, στις ταβέρνες και στα μπουζούκια, τι γιορτάζουν;