Η Γενιά του Εράσμους πρέπει να υπερασπιστεί την Ευρώπη

Ο πατέρας μου είναι 97 ετών. Ο Άντζελο Σεβερνίνι –για τους φίλους, Τζίνο –γεννήθηκε στη διάρκεια ενός παγκοσμίου πολέμου, πολέμησε σε έναν δεύτερο, αρχικά στο πλευρό και κατόπιν εναντίον των Γερμανών, κι έγινε μάρτυρας ενός εμφύλιου πολέμου στην Ιταλία. Είδε την άνοδο και την πτώση του Φασισμού, του Ναζισμού και του Κομμουνισμού. Επίσης, λατρεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή κατάφερε κι έφερε κοντά προαιώνιους εχθρούς, δημιούργησε ειρήνη εντός της Γηραιάς Ηπείρου και έδωσε τη δυνατότητα στα παιδιά και τα εγγόνια του να έχουν φίλους στην Ευρώπη και να μετακινούνται ελεύθερα εντός αυτής.

Δυστυχώς, αυτό τον καιρό ο πατέρας μου αποτελεί μειοψηφία καθώς η Ευρώπη μοιάζει όμηρος των εσωτερικών της εχθρών. Την ώρα που οι φίλοι της ευρωπαϊκής ενοποίησης συνομιλούν μεταξύ τους, τα αντιευρωπαϊκά κόμματα κερδίζουν έδαφος σε όλη την ήπειρο: το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία, το Κόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου του Νάιτζελ Φάρατζ, το κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία, το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λε Πεν στη Γαλλία, το Κόμμα της Ελευθερίας του Χερτ Βίλντερς στην Ολλανδία, και στις σκανδιναβικές χώρες το εθνικιστικό κόμμα Αληθινοί Φινλανδοί και οι ακροδεξιοί Σουηδοί Δημοκράτες. Όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις έχουν μια κοινή πεποίθηση: πως η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να καταργηθεί.

Κι αν όλα αυτά αποτελούν προάγγελο πιθανών κακών για την Ε.Ε., προλειαίνοντας το έδαφος για μια πολιτική καταιγίδα, υπάρχουν και καλά νέα, καθότι η Ευρώπη χρειάζεται που και που και μια φοβέρα προκειμένου να αναθαρρήσει και να πάρει μπρος. Γιατί η Ε.Ε. λειτουργεί μεταλλάσσοντας το φόβο της σε ενέργεια. Όταν τα πράγματα είναι ήρεμα, οι Ευρωπαίοι συνηθίζουν να κάθονται στις καρέκλες τους και να γκρινιάζουν. Στο παρελθόν υπήρξαν τέσσερις περιστάσεις όπου η Ευρώπη ενώθηκε κι ήρθε πιο κοντά: η πρώτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι πρώην εχθροί του πολέμου ενώθηκαν κι υπέγραψαν την Συνθήκη της Ρώμης, το 1957, για να αποφευχθεί μια ακόμη σύρραξη.

Η δεύτερη «τρομάρα» που ένωσε την Ευρώπη ήταν η κρίση του πετρελαίου και η οικονομική ύφεση της δεκαετίας του 1970, με τις Βρυξέλλες να προσανατολίζονται στη δημιουργία μιας κοινής αγοράς, που τελικά ξεκίνησε το 1992.

Η τρίτη περίσταση ήρθε με τη πτώση του Κομμουνισμού από το 1989 μέχρι το 1991, όπου αρχικά η Ε.Ε. πανικοβλήθηκε, αλλά μετα ανέκτησε την ψυχραιμία της και επέκτεινε τον κύκλο επιρροής της.

Η τέταρτη φορά ήταν με την πρόσφατη οικονομική κρίση του 2008-’09, όταν πολλοί –ειδικά στο Λονδίνο και την Ουάσινγκτον – προέβλεψαν την κατάρρευση του ευρώ, κάτι το οποίο δεν συνέβη ποτέ. Μπήκαν νέοι κανόνες, η μεγαλύτερη κρίση απεφεύχθη και τελικά προετοιμάζεται μια ευρύτερη δημοσιονομική και τραπεζική ενοποίηση.

Τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα ενδέχεται να πάνε καλά στις επικείμενες ευρωεκλογές τον Μάιο, οι οποίες θα χρησιμεύσουν για να απαντηθεί το ερώτημα: νοιαζόμαστε για την Ευρώπη; Αν ναι, αν νοιάζεστε, φωνάξτε το δυνατά. Κι αυτοί που έχουν το χρέος να βγουν μπροστά είναι η λεγόμενη «Γενιά του Εράσμους», όλοι οι εκατομμύρια ευρωπαίοι νέοι που την προηγούμενη δεκαετία μοιράστηκαν τα δωμάτια τους, τα εργαστήρια, τα πανεπιστήμια και τους χώρους εργασίας τους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη των χωρών της Ε.Ε., μέσω του επιτυχημένου προγράμματος Εράσμους. Αυτοί έχουν το χρέος και το προνόμιο να υπερασπιστούν την Ευρώπη.

Το 1919 ο Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς έγραψε στο ποίημα του «Η Δευτέρα Παρουσία» πως «οι καλύτεροι δεν διαθέτουν αυτοπεποίθηση / ενώ οι χειρότεροι είναι έμπλεοι μιας παθιασμένης έντασης». Οι αντιευρωπαϊστές δεν είναι απαραίτητα κακοί άνθρωποι. Ωστόσο το πάθος τους αυτό παρωθείται από προθέσεις για τις οποίες κατόπιν θα μετανιώσουν. Και θέλουν να διαλύσουν ό,τι εμείς και οι γονείς μας καταφέραμε να χτίσουμε.

Ο πατέρας μου, που είναι μεγαλύτερος σε ηλικία από το ποίημα του Γέιτς, είδε την Ευρώπη και διαλυμένη και ενωμένη. Γι αυτό του αρέσει η Ευρωπαΐκή Ενωση. Και δεν θα τα παρατήσει έτσι εύκολα, δίχως πρώτα να δώσει μάχη.