Το 1955 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διαδεχόμενος, βασιλική βουλήσει, τον Αλέξανδρο Παπάγο στην ηγεσία της Δεξιάς ίδρυσε την ΕΡΕ, δηλαδή την Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση.
Η ΕΡΕ καταργήθηκε το 1974 από τον ίδιο τον ιδρυτή της, ο οποίος διάλεξε για το κόμμα της παραδοσιακής Δεξιάς τον τίτλο «Νέα Δημοκρατία». Ο επιθετικός προσδιορισμός «ριζοσπαστική» έμεινε ξεχασμένος στα «χρονοντούλαπα της Ιστορίας» έως ότου τον ανέσυρε ο «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου», ο οποίος εβαπτίσθη «Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς» και εν συντομία «ΣυΡιζΑ».
Η σύμπτωση των δύο κομμάτων σε έναν επιθετικό προσδιορισμό αποδεικνύει, άπαξ έτι, ότι στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις. Η Δεξιά μπορεί να εμφανίζεται ως… σοσιαλμανία, το Κέντρο ως Αριστερά, η Αριστερά να διαιρείται σε Εσ. και Εξ. και να φτάσουμε τελικά στους Ριζοσπάστες του Καραμανλή τότε και του Τσίπρα σήμερα.
Είναι φανερό ότι η σύγχυση που προκαλείται από την αλλοπρόσαλλη κομματική ονοματολογία ζημιώνει τη χώρα, τους πολίτες και διευκολύνει τους πολιτικούς στην κατά σύστημα αναίρεση των υποσχέσεών τους, παγίων και προεκλογικών.
Οι γενικολογίες και τα συνθήματα παρασύρουν τους πολίτες, οι οποίοι συχνά ψηφίζουν τι δεν θέλουν καθώς δεν πιστεύουν τις εξαγγελίες απ’ τα προεκλογικά μπαλκόνια.
Τα κόμματα δυστυχώς με ελάχιστες εξαιρέσεις δεν έχουν πρόγραμμα. Για τον λόγο αυτόν οι ψηφοφόροι εγκλωβίζονται σε κομματικούς σχηματισμούς που άλλα λένε και άλλα πράττουν. Παγιδεύονται από τα κηρύγματα κομματικών στελεχών που συνήθως ομιλούν χωρίς να εκφράζουν την πλειοψηφία μέσα στο ίδιο τους το κόμμα.
Με δυο λόγια ομολογούν όλοι στις ιδιαίτερες συζητήσεις τους ότι οι καθιερωμένοι πολιτικοί όροι (Κέντρο, Αριστερά, Δεξιά κ.λπ.) δεν εκφράζουν τη σημερινή κοινωνία.
Ο μόνος τρόπος να καθαρίσει ο πολιτικός στίβος είναι τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία να παρουσιάσουν συγκεκριμένα προγράμματα εξηγώντας στους πολίτες πού θα βρουν και πώς θα βρουν τα χρήματα για να εφαρμόσουν την πολιτική τους.
Χρειάζονται προγράμματα χωρίς μάσκες. Το πολιτικό καρναβάλι τελειώνει.
