Κώδικας… Κινητής Κυκλοφορίας

Στον αυτοκινητόδρομο το sms είναι πιο επικίνδυνο και από την οπισθοπορεία. Προσωπική διαπίστωση. Θυμάμαι ακόμη εκείνη την «κούρσα θανάτου», προ επτά ετών, σε ένα οδικό επαγγελματικό ταξίδι σε autobahn της Ελβετίας, κοντά στα σύνορα με την Αυστρία. Ο βέρος έλλην οδηγός του ενοικιαζόμενου αυτοκινήτου στο οποίο βρίσκομαι (και οικοδεσπότης μου στο ταξίδι) είναι ο πλέον κατάλληλος για καλλιτεχνική causerie, αλλά όχι για οδήγηση. Στην αρχή υποπίπτουν στην αντίληψή μου μόνο κάποιες μικροπαραβιάσεις του ΚΟΚ, αλλά δεν θορυβούμαι ιδιαιτέρως. Χαζεύω ανέμελη έξω από το παράθυρο γκρίζα νέφη και μηρυκάζουσες αγελάδες, όταν κάποια στιγμή νιώθω το όχημα (που τρέχει πλέον με 120 χλμ./ώρα και βάλε) να «τρεκλίζει» επάνω στη λωρίδα. Διαπιστώνω ότι ο οδηγός έχει πάρει το κινητό και επιδίδεται σε αχαλίνωτο texting. Βλέπω τα παγωμένα πρόσωπα των ελβετών οδηγών που περνούν από δίπλα μας, ξεχνάω τα επαγγελματικά προσχήματα και βάζω τις φωνές.

Επτά χρόνια αργότερα, το έχω πάρει πλέον απόφαση. Ζούμε σε ένα μικροσύμπαν διάσπασης (της προσοχής μας). Είμαστε εκεί, αλλά συνειδητά απόντες. Ιάπωνες τουρίστες στον ζωτικό μας χώρο. Το διαπιστώνουμε κάθε φορά που πάμε θέατρο και αντί για την εναρκτήρια σκηνή του έργου παρακολουθούμε το iPhone του θεατή στην ακριβώς μπροστινή σειρά, ο οποίος θέλει να είναι ο πρώτος που θα την απαθανατίσει και ύστερα θα την «απελευθερώσει» στον κυβερνοχώρο. Ή όταν βλέπουμε πιτσιρικάδες να παίζουν σε κατάσταση ένθεης μανίας, όχι μπάλα, αλλά Minion Rush. Ή όταν πηγαίνουμε σε μια κηδεία και, μαζί με το φτυάρι, ακούμε το ringtone του τριτοξάδελφου που ξέχασε να ακυρώσει το μεσημεριανό ραντεβού με τον δικηγόρο του. Ή όταν την υπέροχη φρουτοσαλάτα με τζίντζερ στο καινούργιο japanese fusion εστιατόριο την τρώμε στο Instagram και όχι στο πιάτο (διόλου τυχαίο ότι σε γνωστά εστιατόρια της Νέας Υόρκης, όπως το Μοmofuku Ko και το Chef’s table, απαγορεύεται πλέον διά ροπάλου να φωτογραφίζεις το φαγητό σου).

Οι φωνές διαμαρτυρίας έχουν αρχίσει να υψώνονται. Ηδη ομάδα επιστημόνων εμπνεύστηκε κανόνες συμπεριφοράς για τη σταδιακή απεξάρτηση από την κινητή τηλεφωνία (μεταξύ των οποίων, «Μην αφήνετε ποτέ το τηλέφωνο επάνω στο τραπέζι» και «Κοιτάξτε προτού φωτογραφίσετε»). Πρόσφατα, στο YouTube σκόνταψα στο «I forgot my phone» (Ξέχασα το τηλέφωνό μου). Στο βίντεο, μια γυναίκα ζει περνώντας απαρατήρητη (ακόμη και όταν βρίσκεται στο διπλό κρεβάτι αγκαλιά με τον αγαπημένο της), επειδή όλοι όσοι συναναστρέφεται είναι απορροφημένοι από το κινητό τους. Τον περασμένο Οκτώβριο, οι υπεύθυνοι του μουσικού Φεστιβάλ Unsound στην Κρακοβία απαγόρευσαν στους παρευρισκομένους να «καταγράψουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο τα δρώμενα», κρίνοντας ότι όλες οι μορφές «instant documentation» αφαιρούν κάτι από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Οι ειδικοί ισχυρίζονται ότι είναι πολύ νωρίς για να βαρεθούμε το κινητό τηλέφωνο (σημειωτέον ότι το iPhone είναι ακόμη νήπιο, μόλις έξι ετών). Είναι, όπως έγραφαν προ ημερών οι «New York Times», σαν αυτό που συνέβη στις ΗΠΑ με την τηλεόραση, στα τέλη της δεκαετίας του ’50. Στην αρχή ήταν στο σαλόνι. Στη συνέχεια η υπερβολική οικειότητα της έδωσε άλλον αέρα, μετακόμισε στην κουζίνα, και ήταν ανοιχτή όταν μαζευόταν η πυρηνική οικογένεια για το βραδινό (αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί ότι κάποια εταιρεία κυκλοφόρησε την πατέντα TV Stove, ήτοι ηλεκτρική κουζίνα και τηλεόραση σε ένα). Λίγο αργότερα θεωρείτο μεγάλη αγένεια να έχεις την τηλεόραση επάνω στο τραπέζι, έτσι η ΤV εξοστρακίστηκε εκ νέου στο σαλόνι. Κάπως έτσι και το κινητό.

Σήμερα, είναι το πρώτο πράγμα που χαϊδεύει ο αντίχειράς σου όταν ξυπνάς το πρωί, και το τελευταίο που εναποθέτεις στο κομοδίνο δίπλα σου προτού χαθείς στην άβυσσο του υποσυνείδητού σου το βράδυ. Ας ελπίσουμε ότι η υπερβολική εξοικείωση θα κάνει τη δουλειά της. Και ότι σε λίγο καιρό θα πάρει τον δρόμο που πήρε εκείνη η ασπρόμαυρη Grundig που είχαν οι γονείς σου στα 70s.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013