«Εθνική τραγωδία», «Διασυρμός της Ελλάδας», «Εθνική ταπείνωση». Οι λέξεις πέφτουν σαν βροχή από σφαίρες προκαλώντας… τρόμο για την τύχη της Ελλάδας και του λαού της. Ευτυχώς η συνέχεια είναι διευκρινιστική και τουλάχιστον ανακουφιστική. «Ο μυρωδιάς Τρινκέρι», «Ο άσχετος Ιταλός», «Απαράδεκτο σουλούπι για προπονητής μπάσκετ» συνόδευαν τις διαπιστώσεις για τη… σλοβενική καταστροφή.
Ωστε η «εθνική τραγωδία» ήταν ο πρόωρος αποκλεισμός της Εθνικής μπάσκετ από το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ο «διασυρμός της Ελλάδας», η αποτυχία να προκριθεί στα προημιτελικά. Η «εθνική ταπείνωση», οι ήττες από ομάδες κατά τεκμήριο υποδεέστερες, με αποκορύφωμα αυτή από τη Φινλανδία.
Για μία ακόμη φορά το κύμα υπερβολής και απαξίωσης κάθε αθλητικής προσπάθειας κατέκλυσε μερίδα των ΜΜΕ αλλά και τα κοινωνικά δίκτυα. Το ίδιο κύμα υπερβολής που πλημμυρίζει τη δημόσια σφαίρα όταν μια αθλητική διάκριση μετατρέπεται σε εθνικό επίδικο πρώτης γραμμής και μεταφράζεται με όρους εθνικού θριάμβου ξεπερνώντας σε υπερθετικό βαθμό τις πραγματικές (αθλητικές) διαστάσεις της επιτυχίας.
Στην Ελλάδα εδώ και αρκετά χρόνια επικρατεί το φαινόμενο αυτό που στην ουσία ακυρώνει την αθλητική προσπάθεια όταν αυτή δεν συνοδεύεται από επιτυχία και κυρίως από το περίφημο «μετάλλιο». Λες και είναι θέμα εθνικής επιβίωσης η κατάκτηση του βάθρου μιας διεθνούς διοργάνωσης. Και σε ορισμένες περιπτώσεις μοιάζει περισσότερο το φαινόμενο να τροφοδοτείται από πολιτικές σκοπιμότητες. Αλλωστε η Ιστορία βρίθει παραδειγμάτων στα οποία οι αθλητικές επιτυχίες έγιναν εσκεμμένες προσπάθειες να αξιοποιηθούν πολιτικά.
Η στάση αυτή προσθέτει ισχυρές δόσεις παροξυσμού και φανατισμού ακόμη και σε αγωνιστικές κριτικές και αντιστρόφως αφαιρεί από την απαραίτητη νηφαλιότητα που πρέπει να έχει μια αγωνιστική αποτίμηση της παρουσίας μιας ελληνικής ομάδας σε διεθνή αγώνα. Εν προκειμένω, τη νηφαλιότητα αυτή φαίνεται να διαθέτουν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, όπως αποδεικνύει και η συνέντευξη του έμπειρου διεθνούς γκαρντ Νίκου Ζήση στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας μας.
Εκτός των άλλων, η μανία για πάση θυσία επιτυχία δεν αφήνει χώρο για να απολαύσει κανείς την ένταση της προσπάθειας, να νιώσει τη συγκίνηση μιας αγωνιώδους αναμέτρησης. Και είναι αλήθεια ότι η Εθνική μπάσκετ μπορεί να μη μας προσέφερε τη χαρά της διάκρισης αλλά μας καθήλωσε σε παιχνίδια κρίσιμα, σε ματς που θύμιζαν ρώσικη ρουλέτα και μας κράτησαν ως την τελευταία στιγμή στην… τσίτα περιμένοντας την ανατροπή που τελικά δεν ήρθε.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
