Η συνάδελφός μας Μαρία Χαραμή, που πέθανε την Παρασκευή το πρωί, ήταν η σημαντικότερη food writer του ελληνικού Τύπου. Το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Οι χαρές του τραπεζιού» κυκλοφόρησε το 1988. Αλλά η Μαρία Χαραμή άρχισε να γίνεται γνωστή και να δημιουργεί σχολή από το 1990, όταν εγκαινιάζει την αρθρογραφία της για το φαγητό και τη χαρά του τραπεζιού στην εφημερίδα «Καθημερινή». Η ίδια έλεγε ότι με την «Καθημερινή» είχε έναν πενταετή άτυχο έρωτα (1990-1994) και ότι βρήκε την ευτυχία σ’ έναν γάμο λογικής με «Το Βήμα», τo 1995, όπου εργάστηκε ως την τελευταία ημέρα της ζωής της. Το άρθρο της δεν έλειψε ούτε μία Κυριακή, ακόμη και τις πιο δύσκολες στιγμές της θεραπείας της.
Η Μαρία Χαραμή ήταν η πρωτοπόρος σ’ ένα είδος δημοσιογραφίας, το food writing, που ήταν άγνωστο στην Ελλάδα. Πατώντας στις καλύτερες παραδόσεις της γαλλικής αλλά και της αμερικανικής δημοσιογραφίας, άνοιξε τον δρόμο ώστε οι εφημερίδες και τα περιοδικά να αποκτήσουν στήλες και ένθετα για το φαγητό. Ηταν άλλωστε από τα ιδρυτικά στελέχη του περιοδικού του «Βήματος» «Gourmet». Θα την αδικούσαμε αν την αποκαλούσαμε κουζινογράφο. Ηταν κυρίως στυλίστρια, με υψηλή ποιότητα γραφής, που κινήθηκε στον χώρο του υλικού πολιτισμού, γράφοντας για υλικά, παραγωγούς, προϊόντα, εργαστήρια, τρόπους παρασκευής, τρόπους ζωής, συμπεριφορές, savoir vivre. Πάνω απ’ όλα η Μαρία Χαραμή ήταν θηρευτής της ευτυχίας. Εμενε πάντοτε στα θετικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης εμπειρίας, στη χαρά, στη δημιουργικότητα και συμμετείχε με πάθος στη ζωή. Ηξερε όμως να ελέγχει και τις εσωτερικές εμπειρίες, και ίσως μέσα από αυτό το χαρακτηριστικό της βίωνε περισσότερο ό,τι αποκαλούμε ευτυχία. Τα τελευταία χρόνια σχεδόν όλα τα άρθρα της στο «BHmagazino» ήταν αφιερωμένα σ’ αυτή την ευτυχία, σε μικρά μυστικά της ζωής, σε θετικούς ανθρώπους, σε ζεστές στιγμές, στην τέχνη τού να μετατρέπεις το σπίτι σου σε καταφύγιο αγάπης, στη χαρά να δίνεσαι σε αγαπημένους σου ανθρώπους, πάνω απ’ όλα στον άντρα της, τον Θάνο Τζαβέλα. Το τελευταίο βιβλίο της, στον Καστανιώτη, έχει τίτλο «Η χαρά της ζωής», ένα είδος οδηγού για την καλή πλευρά της καθημερινότητας.
Στα είκοσι και πλέον χρόνια που έγραφε με πάθος για τον υλικό πολιτισμό, προέβαλλε προϊόντα και ανθρώπους. Δεκάδες παραγωγοί, οινοποιοί, χειρώνακτες της γης αλλά και τεχνίτες της αληθινής πολυτέλειας προβλήθηκαν και έγιναν γνωστοί μέσα από τα κείμενα της Μαρίας. Ηταν πίσω από σημαντικές πρωτοβουλίες για το φαγητό και το κρασί, για την προβολή «ταπεινών» προϊόντων, για τη δημιουργία εστιατορίων αλλά και θεσμών.
Γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε στον Πειραιά. Ηταν γόνος της οικογενείας Χαραμή, του ζαχαροπλαστικού μύθου του επινείου, και ίσως αυτή η παράδοση ήταν που βάρυνε περισσότερο στη δραστηριότητά της. Δεχόταν καταπληκτικά και όλοι ήξεραν ότι στο σπίτι της θα δοκιμάσουν την έκπληξη. Κι όχι μόνο τη γαστριμαργική. Κατείχε την τέχνη του art de la table και της σύνθεσης των καλεσμένων. Το χιούμορ της ήταν καταπληκτικό. Θυμάμαι την Τσικνοπέμπτη του 2003. Είχε φτιάξει μπουργκινιόν, σε συνταγή του Μπερνάρ Λουαζό, του αυτόχειρα γάλλου σεφ, που έβαλε τέλος στη ζωή του όταν έμαθε ότι έχασε ένα αστέρι Michelin. Είχε γράψει έξι βιβλία για το φαγητό, το τραπέζι και την καλή ζωή (οι τίτλοι στο hyperlink «http://www.biblionet.gr», www.biblionet.gr) και είχε τιμηθεί, τον Ιανουάριο του 2012, από το γαλλικό κράτος με το παράσημο του Ιππότη του Τάγματος της Αγροτικής Αξίας.
Για πολλούς από εμάς τους συναδέλφους της στις εφημερίδες η Μαρία Χαραμή ήταν σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή μας. Η απώλειά της είναι πλήγμα. Αλλά είναι απερίγραπτο πλήγμα για τον άντρα της, τον Θάνο Τζαβέλα, με τον οποίο έζησε τα ευτυχέστερα αλλά και τα πιο δύσκολα, λόγω της ασθένειας, χρόνια της. Είχαν παντρευτεί στις 28 Δεκεμβρίου του 2006. Θυμάμαι την εικόνα της, το πρόσωπο της ευτυχίας, στον μικρό περίβολο της εκκλησίας του Αμαλιείου.
