Το χειρότερα φυλαγμένο κυβερνητικό μυστικό των ημερών είναι ότι η κυβέρνηση έχει χάσει την υπομονή της με την τρόικα.
Οτι εξετάζει τα χειρότερα σενάρια.
Και ότι δεν το δηλώνει δημοσίως επειδή δεν θέλει να ρίξει λάδι στη φωτιά και να δημιουργήσει εμπόλεμη κατάσταση σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή.
Ως τώρα ενοχλούσε η κωλυσιεργία. Κυβερνητικοί κύκλοι υπέθεταν ότι η τρόικα προσπαθούσε να κερδίσει χρόνο για δύο λόγους.
Πρώτον, για να περάσουν οι αμερικανικές εκλογές (6 Νοεμβρίου) και να λυθούν τα χέρια του ΔΝΤ, το οποίο τώρα τελεί υπό την ασφυκτική πίεση της κυβέρνησης Ομπάμα…
Δεύτερον, για να αποσαφηνίσει η Ευρωπαϊκή Ενωση τι θέλει να κάνει με την Ελλάδα και πώς θα το κάνει.
Οι ερμηνείες αυτές πλέον δεν πείθουν.
Αφενός το ΔΝΤ φαίνεται να έχει ήδη σαφή άποψη για το «ελληνικό πρόγραμμα», την οποία διατύπωσε απερίφραστα στο Τόκιο η Κριστίν Λαγκάρντ.
Αφετέρου επειδή η Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνει και αυτή να έχει καταλήξει σε ένα γενικό πλαίσιο το οποίο απομένει να εξειδικευθεί.
Πλην Γερμανίας. Για την ακρίβεια: πλην Σόιμπλε…
Ο ιδεοληπτικός και καταστροφικός υπουργός Οικονομικών θυμίζει τον Αδόλφο Χίτλερ των τελευταίων ημερών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ταμπουρωμένος στο μπούνκερ του υπουργείου του βλέπει γύρω του να καταρρέει η Ευρώπη της τιμωρητικής λιτότητας και του οικονομικού μοραλισμού που επιχείρησε φανατικά να οικοδομήσει.
Και προτιμάει μέχρι τέλους να καταστρέψει τα πάντα, αρκεί να μην παραδεχθεί την ήττα μιας βλακώδους και αδιέξοδης πολιτικής.
Ο ίδιος έχασε την προεδρία του Eurogroup. Παρακολούθησε τη χώρα του να απομονώνεται στη Σύνοδο Κορυφής και στην ΕΚΤ.
Ακούει να αμφισβητείται από παντού η πολιτική «του» και να πλησιάζει μια εκλογική αναμέτρηση η οποία (κατά πάσα πιθανότητα) θα σημάνει και το τέλος της ενεργού πολιτικής σταδιοδρομίας του.
Σε αυτόν αποδίδεται η κωλυσιεργία στην υλοποίηση των αποφάσεων του περασμένου Ιουνίου για την τραπεζική ένωση –μια ένωση την οποία ακόμη πασχίζει να αποτρέψει…
Σε αυτόν χρεώνουν πολλοί την καθυστέρηση στην επεξεργασία ενός νέου πλαισίου αντιμετώπισης της κρίσης στην Ισπανία, στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες χώρες.
Προτιμάει να βουλιάξει το καράβι από το να σωθεί με άλλον τρόπο από τον δικό του.
Σε αυτή την προσπάθεια δεν είναι μόνος.
Εχει πολλούς «ιδεολογικούς συμμάχους», κυρίως μέσα στην ΕΚΤ, όπου η «γερμανική παιδαγωγική» αποτελεί περίπου αδιαμφισβήτητο δόγμα. Και όπου κάθε βήμα μπροστά εκλαμβάνεται ως οπισθοχώρηση. Ή ως παράπτωμα.
Ο πρόεδρος της Bundesbank Γενς Βάιντμαν επανερχόταν πρόσφατα με μια συνέντευξη στη «Neue Zurcher Zeitung» στο θέμα της αγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ και υποστήριζε πως, αν αυτό εκληφθεί ως χρηματοδότηση των κρατών, υπάρχει ο «ηθικός κίνδυνος» να επαναπαυθούν και να μην κάνουν τα μαθήματά τους!..
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτή η λογική πνέει ευτυχώς τα λοίσθια. Αλλά μπορεί ακόμη να καθυστερεί τη λύση.
Εκεί εμπλέκεται η τρόικα. Η οποία φαίνεται να ακολουθεί τη λογική Σόιμπλε: Αν είναι να μη σωθούν με τον δικό μας τρόπο, καλύτερα να μη σωθούν καθόλου.
Δεν εξηγείται διαφορετικά η επιμονή τους σε ένα «εμπροσθοβαρές πρόγραμμα» που θα προσεγγίζει τα 9 δισ. για το 2013 –όταν το πιο λογικό θα ήταν να αναπτυχθούν τα μέτρα σε όλη τη διετία 2013-2014 ή και στην τετραετία 2013-2016, αν δοθεί η επιμήκυνση…
Είναι μια οφθαλμοφανής προσπάθεια να ακυρωθούν προκαταβολικά οι θετικές επιπτώσεις μιας επιμήκυνσης αφού, με ή χωρίς επιμήκυνση, η Ελλάδα θα κληθεί να λάβει τα μέτρα στο ίδιο χρονικό διάστημα.
Επιχειρούν, με άλλα λόγια, όχι να σώσουν τη χώρα αλλά να αποδείξουν ότι οι ίδιοι είχαν δίκιο στη λογική και στους στόχους ενός προγράμματος που απέτυχε.
Εδώ όμως σταματάει η απλή σκοπιμότητα. Και χρειάζεται να αναζητηθούν άλλου τύπου ερμηνείες για να εξηγήσουμε δύο πράγματα.
Πρώτον, την εμμονή τους σε περαιτέρω αλλαγές στην αγορά εργασίας, κυρίως με την περικοπή της αποζημίωσης απολύσεων.
Η προσπάθεια να καταστούν ευκολότερες και φθηνότερες οι απολύσεις σε μια κοινωνία με 25,1% ανεργία δεν είναι μόνο παρανοϊκή. Είναι και ύποπτη.
Δεύτερον, την παρέμβασή τους για να μην πληρώσουν οι τράπεζες τα 555 εκατομμύρια που είχαν εγγραφεί στον προϋπολογισμό του 2012 και να τα χρεωθούν οι μισθωτοί του Δημοσίου με την κατάργηση του 14ου μισθού ήδη από εφέτος.
Ευλόγως, λοιπόν, μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί: Τι συμφέροντα εξυπηρετεί η τρόικα;
Διότι έχουμε ξεφύγει προ πολλού από τον χώρο της ιδεοληψίας ή της υπαλληλικής στενομυαλιάς για να περιπλανηθούμε στο πεδίο της καθαρής μπίζνας.
Αναρωτιέμαι, δηλαδή, μήπως αδικήσαμε την τρόικα όσοι νομίζαμε τόσον καιρό ότι την πληρώνει ο ελληνικός λαός. Και μήπως τελικά βάζει το χέρι στην τσέπη και κανένας άλλος.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
