Μόλις έναν χρόνο μετά την ψήφιση με πρωτοφανή διακομματική συναίνεση του νόμου για τη διοίκηση και λειτουργία των πανεπιστημίων ένα νέο νομοσχέδιο έρχεται να αναζωπυρώσει τη διαμάχη για τη μεταρρύθμιση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Πέρα από τις πολιτικές παρενέργειες που είχε αυτή η νομοθετική πρωτοβουλία, αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να τεθούν εκ νέου τα κρίσιμα ερωτήματα: Ποιος είναι ο στόχος και το αντικείμενο μιας επιχειρούμενης μεταρρύθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης; Πώς πρέπει να είναι ο εκπαιδευτικός, ερευνητικός, κοινωνικός και πολιτικός ρόλος των ΑΕΙ και ΤΕΙ;
Για περίπου μισό αιώνα η πανεπιστημιακή εκπαίδευση απετέλεσε τον βασικό μοχλό κοινωνικού μετασχηματισμού, καθώς επέτρεπε την άνοδο των παιδιών των εργατικών, αγροτικών και μικροαστικών στρωμάτων στα υψηλότερα κλιμάκια της εξουσίας και του πλούτου. Αυτή η κοινωνική συνθήκη δεν ισχύει πλέον. Το πτυχίο δεν οδηγεί σχεδόν αυτόματα στην επαγγελματική αποκατάσταση. Παράλληλα, οι δομές που είχαν καθιερωθεί με τον περίφημο νόμο-πλαίσιο του 1982, αν και συνετέλεσαν σε έναν απαραίτητο εκδημοκρατισμό του Πανεπιστημίου καταργώντας την παντοδυναμία της καθηγητικής έδρας και εγκαθιδρύοντας τη συμμετοχή όλων των παραγόντων της πανεπιστημιακής κοινότητας στη διοίκηση των ιδρυμάτων, έχασαν σταδιακά την αρχική δυναμική και το περιεχόμενό τους και κατέληξαν σε μια νέου τύπου γραφειοκρατία και κομματικοκρατία.
Αρκεί όμως ο εξωτερικός έλεγχος και η κοινωνική «λογοδοσία» όπως θεσπίστηκαν από τον περυσινό νόμο και «ρετουσάρονται» από τον καινούργιο για να ανατραπεί αυτή η κατάσταση; Οι αντιδράσεις σημαντικής μερίδας της πανεπιστημιακής κοινότητας στις προτεινόμενες ρυθμίσεις είναι απλώς και μόνο αντιδράσεις μιας «συντεχνίας» που βλέπει να θίγονται τα προνόμιά της;
Τελικά, το δίπολο «μεταρρύθμιση – αντιμεταρρύθμιση» εκφράζει την πολυπλοκότητα της κατάστασης στα ΑΕΙ;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
