Ας υποθέσουμε ότι αύριο το πρωί φεύγουμε από το ευρώ και μπαίνουμε στη δραχμή. Ας δούμε πώς θα λειτουργήσουν μερικοί κρίσιμοι τομείς για τη λειτουργία του κράτους μας και της οικονομίας μας.
Για παράδειγμα, πώς θα γίνουν οι μισθοδοσίες των Δημοσίων Υπαλλήλων και των συνταξιούχων. Αυτή τη στιγμή, τα χρηματικά διαθέσιμα του κράτους επαρκούν για τις μισθοδοσίες Μαΐου.
Για τον Ιούνιο θα πρέπει να περιμένουμε τις εισπράξεις από το φορολογικό μας σύστημα. Μέχρι τώρα οι εισπράξεις αυτές δεν έφθαναν για τους μισθούς και γι’ αυτό δανειζόμασταν.
Με την είσοδο στη δραχμή είναι βέβαιο ότι δεν θα μπορούμε να δανειστούμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα (τουλάχιστον 2 ετών).
Άρα, ήδη από τον Ιούνιο θα πρέπει να κάνουμε περικοπές στους καταβαλλόμενους μισθούς, αφού τα φορολογικά έσοδα θα είναι λιγότερα από τα έξοδα μισθοδοσίας.
Αν βέβαια, εισπράξουμε τα προϋπολογιζόμενα έσοδα. Όμως, ποιος πολίτης θα πληρώσει φόρους το μήνα Ιούνιο, με καθεστώς δραχμής και με βέβαιη οικονομική αναρχία για ένα μεγάλο διάστημα;
Κατά συνέπεια, ήδη από τον Ιούνιο οι μισθοί και οι συντάξεις θα καταβάλλονται τμηματικά, σε ένα ποσοστό μπορεί και 50% πιο κάτω από το σημερινό επίπεδο.
Θα υπάρξουν δηλαδή οι defacto (πραγματικές) μειώσεις μισθών όταν βεβαίως δεν θα έχουν πειραχθεί οι ονομαστικοί μισθοί (αφού θα έχουμε μια πραγματικά λαϊκή κυβέρνηση)
Με αυτές τις μειώσεις, η αγορά θα βυθιστεί σ’ ένα επίπεδο πάνω από 30% συμπαρασύροντας δηλαδή όλες τις πραγματικές αμοιβές της οικονομίας.
Η ελληνική οικονομία μπαίνει σε φάση περιδίνησης όπου η μείωση των μισθών, οδηγεί σε μείωση δημόσιων εσόδων και σε περαιτέρω μείωση μισθών.
Μια τέτοια αυτοτροφοδοτούμενη κρίση ζήσαμε τα τελευταία 3 χρόνια, όμως η διαφορά είναι ότι τώρα, η περιδίνηση θα είναι εξαιρετικά απότομη , οδηγώντας τα εισοδήματα 40 χρόνια πίσω.
Ας δούμε όμως και μερικές άλλες πτυχές. Είναι γνωστό ότι η χώρα μας εισάγει το πετρέλαιο που χρειάζεται και ότι πολλές χώρες ακόμη και με το ευρώ αρνούνταν να τροφοδοτήσουν τη χώρα μας, όσο αυτή ήταν εκτός αγορών.
Με τη δραχμή ως εθνικό νόμισμα είναι βέβαιο ότι θα κάνουμε αρκετούς μήνες μέχρι να εισάγουμε πετρέλαιο, (εισάγονται μόνο περιορισμένες ποσότητες).
Είναι προφανές ότι θα πρέπει να μπει δελτίο στη βενζίνη, όταν αντίστοιχα θα μπει δελτίο και σε μια σειρά από βασικά προϊόντα που εισάγουμε όπως για παράδειγμα αλεύρι, γάλα, κρέας κτλ. Βεβαίως σε τέτοιες καταστάσεις δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσαμε να υποδεχθούμε τουρίστες, τουλάχιστον γι’ αυτό το καλοκαίρι, (επιδεινώνοντας και άλλο την κατάσταση από πλευρά συναλλάγματος).
Το συμπέρασμα είναι ότι ακόμα και αν θέλαμε να μπούμε στη δραχμή, θα έπρεπε να είχαμε εξασφαλίσει πολύ υψηλές χρηματοδοτήσεις από το εξωτερικό για ένα διάστημα τουλάχιστον ενός έτους.
Χρηματοδοτήσεις όμως, που δεν θα δίνονταν σε μια χώρα αναξιόπιστη, σε κατάσταση πτώχευσης και με ένα νόμισμα που θα υπόκεινται στις διαθέσεις ενός λαϊκίστικου πολιτικού συστήματος.
Δυστυχώς (για κάποιους) και ευτυχώς για εμένα, η χώρα δεν έχει άλλη επιλογή από το να μείνει στο ευρώ.
Η δραχμή δεν θα πρέπει να υπάρχει ούτε ως υπόθεση εργασίας.
