Μπορεί η Κλασική Ιατρική να συνυπάρξει με την Ομοιοπαθητική; Υπάρχει η αντικειμενική βάση και οι προϋποθέσεις να συμπορευθούν για το καλό της ανθρωπότητας; Ιδού ορισμένες σκέψεις από τη σκοπιά ενός νέου κλινικού ιατρού:

Από τα φοιτητικά χρόνια κιόλας, ο κάθε νέος ιατρός βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, με πολλές συνήθως διασταυρώσεις: αυτό της επιλογής της βέλτιστης για τον κάθε ασθενή θεραπείας. Στο πλαίσιο αυτά, η Ιατρική έχει να επιδείξει πολλά επιτεύγματα τις τελευταίες δεκαετίες. Εντούτοις, σε καίρια ζητήματα και κλινικές προκλήσεις, τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα τα ευκταία.

Υπό το πρίσμα αυτό, κάθε νέο όπλο που παρέχεται στον κλινικό ιατρό, δεν είναι απλώς ευπρόσδεκτο, αλλά απαραίτητο: κάθε νέα προσέγγιση που θα δίνει αποτελεσματικές λύσεις πρέπει να τίθεται στη διάθεση της επιστημονικής κοινότητας, ειδικά των νέων ιατρών.

Τα τελευταία χρόνια είχα την ευκαιρία να βρεθώ κοντά στο έργο του διαπρεπούς και παγκοσμίως αναγνωρισμένου Έλληνα Καθηγητή Ομοιοπαθητικής Γεώργιο Βυθούλκα. Μελέτησα περιπτώσεις ασθενών, με οξεία ή χρόνια νοσήματα, οι οποίοι θεραπεύθηκαν με χρήση μεθόδων της Ομοιοπαθητικής, ενώ είχαν προηγουμένως δοκιμάσει τη χρήση θεραπευτικών προσεγγίσεων «κλασικής» Ιατρικής. Μάλιστα, η Κλινική στην οποία εργάζομαι ως επιστημονικός συνεργάτης, η Β’ Μαιευτική-Γυναικολογική του Πανεπιστημίου Αθηνών, συμμετέχει στην εκπόνηση ενός ερευνητικού πρωτοκόλλου που εξετάζει τη χρήση ομοιοπαθητικού φαρμάκου στη Μαιευτική, πιο συγκεκριμένα την επίδραση αυτού στο σχήμα και στην προβολή τελειόμηνων εμβρύων.

Εξάλλου και στο πλαίσιο της υποειδικότητάς μου, της Γυναικολογικής Ενδοκρινολογίας – Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε μελέτη που διεξήχθη στο Μαιευτήριο «Έλενα Βενιζέλου» υπό την επίβλεψη του Διευθυντή της Μαιευτικής – Γυναικολογικής Κλινικής κ. Γεώργιου Φαρμακίδη, από την οποία μάλιστα εξήχθησαν και πολλά ενδιαφέροντα και ενθαρρυντικά αποτελέσματα σε σχέση με την επίδραση των ομοιοπαθητικών φαρμάκων στη θεραπεία της υπογονιμότητας, τα οποία μάλιστα βρίσκονται υπό δημοσίευση σε διεθνή περιοδικά.

Ιδιαίτερα στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης διάδοσης της γνώσης , της διεθνοποίησης της Ιατρικής, του διαδικτύου και της ενιαιοποίησης των θεραπευτικών εξελίξεων, η άποψη ενός νέου ερευνητή είναι ότι πρέπει να δοθεί η ευκαιρία στην Ομοιοπαθητική να λάβει τη θέση που βάσει θεραπευτικών αποτελεσμάτων της αξίζει, λειτουργώντας σε «κοινή πορεία» με την κλασική Ιατρική, με στόχο την ίαση και την αντιμετώπιση του κάθε ασθενούς ως ξεχωριστής οντότητα.

Στις μέρες μας, όπου οι προκλήσεις αφενός της αντιμετώπισης των ολοένα και μεγαλύτερης συχνότητας χρονίων νοσημάτων και αφετέρου των δημοσιονομικών αναγκών περιστολής της φαρμακευτικής και ιατρικής δαπάνης γιγαντώνονται, αποτελεί όχι μόνο θεραπευτικό και κλινικό, αλλά ίσως και ανθρώπινο λάθος να «κλείνουμε τα μάτια» μας άκριτα, στην επιστήμη της Ομοιοπαθητικής.

Ο κ. Θεόδωρος Καλαμπόκας είναι Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών, μαιευτήρας – χειρουργός – γυναικολόγος