Για να περιγράψεις στην εφημερίδα τη σύνθλιψη της Ελλάδας από την πρέσα της ανυποχώρητης Ευρώπης, πρέπει να έχεις κατά νου ότι ο χρ όνος αυτής της περιγραφής παράγεται τεχνητά σε τριακόσιες πενήντα λέξεις προς ανάγνωσιν. Δεν είναι εύκολο να αναπτύξεις θέματα που αντιβαίνουν στην κατεστημένη λογική, όπως π.χ. το θέμα του πνεύματος της εξέγερσης.
Εάν το επιχειρήσεις, θέτεις στον εαυτό σου έναν υπεραισθητό προορισμό. Φαντάζεις εκτός τόπου, ακόμη και όταν συγκρατείσαι μέσα στον χρόνο του άρθρου. Παρ’ όλα αυτά προετοιμάζεις τον αναγνώστη σου για μια υψηλότερη σκοπιμότητα από την επιτυχία του PSI. Δηλαδή προετοιμάζεις την έλευση της δικαιοσύνης.
Αν λοιπόν ζητάς να παρεμβαίνεις, μάθε πως η εμμονή σου αυτή οργανώνεται μέσα στην τηλε-τεχνολογία των μέσων. Πρέπει να ξέρεις πως ό,τι σχολιάζεις είναι η κατασκευασμένη πραγματικότητα. Το χειρότερο: εάν θελήσεις να αποκαλύψεις τι είναι και τι δεν είναι «φτιαγμένο», οφείλεις να παραδεχθείς πως είσαι και συ ως έναν βαθμό «φτιαχτός». Προσπάθησε όμως να ξαναγράψεις ό,τι θα ήθελες εφεξής να γράφεις. Και πρόσεξε, με αυτό το πρωθύστερο σχήμα, γίνεσαι και εσύ ο «καλλιτέχνης της καθημερινής ζωής», όπως ήθελε ο Μποντλέρ. Αλλιώς άσε το Google να κάνει τη δουλειά.
Η Ελλάδα βούλιαξε μαζί με όσους μιλούν τη γλώσσα που τη βούλιαξε γράφοντας για τη βουλιαγμένη Ελλάδα. Και στο ερώτημα ποια μορφή πρέπει να έχει αυτό που αποκαλείς αρθρογραφία, η απάντηση έρχεται από την ιδέα της Ρόζας Λούξεμπουργκ για τη δικτατορία: «Η δικτατορία συνίσταται στο ότι χρησιμοποιεί και δεν καταστρέφει τη δημοκρατία». Θα καταλάβεις τότε πως οι θεωρίες σου περί αποδόμησης ενός εκ των δύο «πόλων» πέφτουν στο κενό. Ο τρόμος, όπως και ο Γερμανός, χρειάζεται το εκκρεμές του ανάμεσα στον έναν και στον άλλο.
Ο,τι σε εκδικείται σήμερα είναι το δυσβάστακτο πραγματικό που δεν μπορείς καν να το διανοηθείς. Κυρίως τώρα που ψάχνεσαι και ψάχνεις, σαν τον Πακιστανό, το αρνητικό της ελπίδας σου στους σκουπιδοτενεκέδες. Ξέρεις τι έφταιξε: η φούσκα. Τώρα που θα μπλέξουν τα πράγματα με την ψήφιση της νέας δανειακής θα το εμπεδώσεις. Διότι, αν η εμπλοκή του ΔΝΤ στη φιλελεύθερη δημοκρατία σου είναι το υπαρξιακό πρόβλημα του καπιταλισμού, το δικό σου υπαρξιακό πρόβλημα θα είναι η λειτουργία της δημοκρατίας.
Ανασφαλής λοιπόν τι θα κάνεις; Θα έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο μορφές σωτηρίας: την αγιότητα ή το έγκλημα. Σου θυμίζω τον εξεγερμένο Καμύ: «γράφω για να αποφύγω το έγκλημα». Εννοούσε προφανώς, περισσότερο από τη λογοτεχνία του, την αρθρογραφία του στην «Combat».
