Οι ασθενείς που οδηγούνται στην εντατική έχουν ασφαλώς σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Να επισημάνουμε μια διαφορά: ορισμένοι παρακολουθούνται εκεί επειδή τους πρόδωσε ο οργανισμός τους. Κάποιοι άλλοι επειδή είχαν ένα ατύχημα. Αν η ελληνική οικονομία είναι ο ασθενής τότε οι κυβερνήσεις της τριακονταετίας υπήρξαν ένας μεθυσμένος οδηγός που έχασε τον έλεγχο και έπεσε πάνω σε άνθρωπο.
Στην πρώτη περίπτωση ο ασθενής μπορεί να δεχτεί στωικά το χτύπημα της μοίρας. Στη δεύτερη είναι βέβαιο ότι θα νιώσει οργή – όταν ξυπνήσει από το κώμα. Οι φορολογούμενοι αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση εξ ου και δεν αντιδρούν. Παρακολουθούν τις εξελίξεις άφωνοι, παραλυμένοι. Το βέβαιον είναι ότι πολύς κόσμος δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στα αιτήματα του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου. Ο υπουργός Οικονομικών παίρνει τις αποφάσεις του σαν να έχει τη βεβαιότητα ότι οι κάτοικοι αυτής της χώρας έχουν όλοι τους καταθέσεις στις τράπεζες, έχουν κάποιο οικοπεδάκι να «σκοτώσουν» στην ανάγκη και επίσης έχουν τα περιθώρια να περικόψουν τις δαπάνες τους.
Θα κρατήσουμε το παράδειγμα του απερίσκεπτου οδηγού που σκορπίζει τον τρόμο. Ακούγονται φωνές τριγύρω: «πάρε το τιμόνι αλλιώς». Ας υποθέσουμε ότι ο δικός μας τιμονιέρης δεν παίρνει στα σοβαρά τους οικονομολόγους που συσπειρώθηκαν στην ομάδα της Σοφίας Σακοράφα, ας υποθέσουμε ότι περιφρονεί βαθιά τον συγκροτημένο λόγο ενός Γιάννη Βαρουφάκη, ας υποθέσουμε ότι γελάει με τα κόμματα της αριστεράς και προσπερνάει ως ξοφλημένο τον Ντομινίκ Στρος-Καν.
Από μόνος του, μαζί με το επιτελείο του, δεν θα έπρεπε να αναζητήσει μια άλλη λύση εφόσον το σχέδιο δεν βγαίνει; Ο κ. Βενιζέλος δεν έχει δώσει καμία πειστική απάντηση για τη δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους. Δεν βγαίνουν τα νούμερα. Αν επιμείνει στις επιλογές τους δεν θα ξεχρεώσουν ούτε τα εγγόνια του ασθενή της εντατικής. Η αλήθεια είναι ότι η κρίση θα μπορούσε να δώσει την ευκαιρία για διορθώσεις. Να απομακρυνθούν άτομα που δεν έχουν πατήσει ποτέ στην υπηρεσία τους, να σταματήσουν οι ψεύτικες υπερωρίες, τα παράλογα μπόνους και τα καταχρηστικά προνόμια. Αν παράλληλα εφάρμοζε το ΠαΣοΚ όσα έταζε προεκλογικά περί φοροδιαφυγής, θα υπήρχαν ακόμη μεγαλύτερες ελπίδες. Αυτά όμως ξεχάστηκαν.
Αν λοιπόν η οικονομία βρίσκεται στην εντατική και η κυβέρνηση είναι ο οδηγός που ευθύνεται για το τροχαίο διαπιστώνουμε το εξής παράδοξο: ο υπαίτιος του ατυχήματος επισκέπτεται τον ασθενή και τον αναγκάζει, όπως είναι κλινήρης, να γίνει εθελοντής αιμοδότης. Ολοι ξέρουν ότι για να δώσει κανείς το αίμα του πρέπει να στέκεται στα πόδια του. Υπάρχει κάποιος να παρέμβει και να παίξει τον ρόλο του γιατρού;
