Τo Πρώτο Βήμα το έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, στη δεκαετία του ΄70. Κατά τις συζητήσεις του Προϋπολογισμού του κράτους εψήφιζε «όχι» σε όλα, εκτός του τμήματος του Προϋπολογισμού που αφορούσε τις Ενοπλες Δυνάμεις.

Το ΠαΣοΚ ακόμη και εκείνη την εποχή του… «πολιτικού αντάρτικου», όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής χαρακτήριζε «Αριστερά της Αριστεράς» το κόμμα της τότε Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως, είχε ξεχωρίσει τα πράγματα. Οι ορατοί εθνικοί κίνδυνοι υποχρέωναν κυβέρνηση και μείζονα αντιπολίτευση σε μια ελάχιστη, αλλά σημαντική συναίνεση. Σε εκείνους τους καιρούς η στάση αυτή των δύο κομμάτων εκτιμήθηκε προφανώς τόσο θετικά από τους πολίτες ώστε έκτοτε επί τέσσερις σχεδόν δεκαετίες η ΝΔ και το ΠαΣοΚ να εναλλάσσονται στην εξουσίαν ηρέμως και ησύχως.

Παρά ταύτα, την ειρηνική δηλαδή (πολιτική) συνύπαρξη των δύο κομμάτων, δεν υπήρξε περίπτωση συναινετικής πολιτικής σε οποιονδήποτε τομέα της κυβερνητικής πολιτικής. Πράσινοι και γαλάζιοι φορείς προσκαίρου εξουσίας εφήρμοζαν τη δική τους πολιτική, η οποία έπρεπε να είναι προδήλως αντίθετη με την πολιτική που είχε εφαρμόσει ή έλεγε ότι θα εφαρμόσει το άλλο κόμμα.

Θέματα όπως η Παιδεία και η Οικονομία της χώρας, δηλαδή οι βασικοί πυλώνες της Πολιτείας, αποτέλεσαν τις σιδηρόφρακτες μεραρχίες του πολιτικού αγώνα. Μεγάλοι πολιτικοί άνδρες και άλλοι λιγότερο ή περισσότερο σημαντικοί δεν βρήκαν ολίγον έστω έδαφος συνυπάρξεως. Γι΄ αυτό δεν είναι ανεξήγητη η διολίσθηση της ελληνικής οικονομίας- ποιος πιστεύει ότι ο πρώτος υπεύθυνος για την οικονομική πολιτική της ΝΔ καθηγητής κ. Αλογοσκούφης έχει πολύ διαφορετικές ιδέες από τον τελευταίο ομόλογό του της απ΄ εδώ πλευράς, τον επίσης καθηγητή Νίκο Χριστοδουλάκη;

Σε πολλούς τομείς τα δύο εναλλάξ κυβερνώντα κόμματα είχαν παραπλήσιες πολιτικές. Επικράτησε όμως η θεωρία που περικλείεται στη γνωστή φράση δεξιού πολιτικού ηγέτη που είχε πει μέσα στο Κοινοβούλιο ότι «για να συμφωνεί ο κ. Ηλιού μαζί μου, κάποιο λάθος έχω κάνει»!

Είναι αληθώς μεγάλη ημέρα η περασμένη Τετάρτη. Η συναίνεση για την Παιδεία που επετεύχθη στη Βουλή των Ελλήνων είναι ασφαλώς πράξη ιστορική, για την οποία η Ιστορία θα αμείψει όλους όσοι συνέβαλαν στην επίτευξη της συμφωνίας.

Και ήδη διερωτάται ο μέσος πολίτης τι εμποδίζει νέους ηγέτες που βλέπουν τους κινδύνους να επιδείξουν αντίστοιχο πνεύμα συναινέσεως και στο μέγα πρόβλημα της Οικονομίας. Είναι τόσο δύσκολο να αποφασίσουν και να επιβάλουν τον νόμο- ότι λ.χ. η πληρωμή των φόρων είναι υποχρεωτική;

Είναι καιρός οι ωδίνες της βαθιάς οικονομικής κρίσης να γεννήσουν το Καινούργιο.


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ