Οταν το πρωί της 21ης Απριλίου του 1967 τα τανκς βγήκαν στους δρόμους της Αθήνας και κατέλυσαν τη Δημοκρατία, πολλοί ήταν αυτοί που έβγαλαν αναστεναγμούς ανακούφισης γιατί πίστευαν ότι η ελληνική κοινωνία θα ηρεμήσει από τις συνεχείς διαδηλώσεις και αυτοί ήσυχα θα συνεχίσουν το βίο τους.
Κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί τη μακριά μαύρη νύχτα στην οποία έμπαινε η Ελλάδα, η οποία θα διαρκούσε επτά χρόνια και θα έπεφτε μόνο κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου.
Η κατάλυση της Δημοκρατίας είναι πρωτίστως κατάλυση του Κοινοβουλίου, όχι των προσώπων, αυτά έρχονται και παρέρχονται, αλλάζουν συνεχώς μετά από την ψήφο του λαού, αλλά του θεσμού.
Εγιναν αγώνες χρόνων με τεράστιες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές για να έχουμε τη δυνατότητα να ψηφίζουμε και να εκλέγουμε αυτούς που επιθυμούμε να μας εκπροσωπούν στο Κοινοβούλιο.
Ακόμα και μέσα στην κατοχή κατάφεραν οι Ελληνες να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους, κάτι μοναδικό στην κατεχόμενη από τη ναζιστική Γερμανία Ευρώπη, και να δημιουργήσουν το Κοινοβούλιο που συνεδρίασε στους Κορυσχάδες της Ευρυτανίας.
Σήμερα, ζούμε σε Δημοκρατία. Είναι η μεγαλύτερη περίοδος ηρεμίας της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Καλή, κακή, ανάποδη αλλά Δημοκρατία. Είναι αυτή που μας δίνει τη δυνατότητα να συγκεντρωνόμαστε το βράδυ στο Σύνταγμα, να διαδηλώνουμε για αυτά που δεν μας αρέσουν, να βρίζουμε τους πολιτικούς που δεν μας αρέσουν αλλά που εμείς τους εκλέξαμε.
Ακούγονται και γράφονται πολλά, πολλοί αναπολούν την περίοδο της χούντας και μιλούν για αυτήν σαν να ήταν κάτι απλό. Δεν ήταν όμως. Ο φόβος σε πλάκωνε και κανένας δεν είχε εμπιστοσύνη σε κανέναν.
Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα, όσο θέλουν να τα παρουσιάσουν κάποιοι. Αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο να ξεφύγει η κατάσταση και να οδηγηθεί σε περίεργα μονοπάτια που δύσκολα θα μπορεί κανείς να ξεφύγει.
Ο πολιτικός και ο πνευματικός κόσμος της χώρας πρέπει να δείξει αυτοσυγκράτηση, για να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από αυτό το δύσκολο κάβο. Η πορεία μιας χώρας δεν είναι ποτέ ευθύγραμμη. Αλλά καθήκον όλων μας είναι να κοιτάμε μπροστά και να προσπαθούμε το καλύτερο για τον τόπο αυτό.
Οι αναταραχές και η αμφισβήτηση του Κοινοβουλίου έχουν τουλάχιστον δύο φορές το 1936 και το 1967 οδηγήσει σε σκληρές δικτατορίες.
Καθήκον όλων μας είναι να μην τριτώσει το κακό με οποιαδήποτε μορφή, το 2011. Μπορούμε να φέρουμε στη Βουλή αυτούς που πιστεύουμε ότι θα μας εκπροσωπήσουν καλύτερα και θα δημιουργήσουν τις θεσμικές δομές που θα μας προστατεύσουν από ότι μας έφερε έως εδώ αλλά και θα μας βγάλουν από το πολιτικό, οικονομικό αλλά πρωτίστως πολιτιστικό αδιέξοδο. Και αυτό γίνεται με έναν και μόνο τρόπο. Τις εκλογές!
Γιατί Δημοκρατία είναι το χρέος.
