Οταν είσαι ακόμη σε ευάλωτη και ευπειθή ηλικία (20, 20+) και κυκλοφορείς σε κάποιους ψαγμένους/εναλλακτικούς (εκ του ασφαλούς) κύκλους, σου μαθαίνουν ότι τα αγόρια και τα κορίτσια είναι βασικά το ίδιο (και ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει bisexuals – άλλο παραμύθι αυτό, θα είχαμε εξοντωθεί βιολογικά και συναισθηματικά αν ίσχυε κάτι τέτοιο).
Μεγαλώνοντας, συνειδητοποιείς ότι, δυστυχώς, δεν είναι, ενώ αρχίζουν να αποκτούν νόημα τα «παρωχημένα» στερεότυπα πολέμου των δύο φύλων που βλέπει κανείς σε παλιές κωμωδίες καταστάσεων. Οι διαφορετικές αντιλήψεις (μιλάμε πάντα γενικά) είναι πολλές και γι’ αυτό άλλωστε οι σχέσεις είναι τόσο ζόρικη υπόθεση. Και μία από τις αιτίες τριβών που προκύπτουν είναι η διαφορετική αντιμετώπιση στα πάσης φύσεως σύμβολα, είδωλα και εμβλήματα.
Οι άντρες είναι από μικροί εκπαιδευμένοι εικονολάτρες, οπαδοί, αρρωστάκια που λέμε. Οι γυναίκες, λόγω της πιο καλής σχέσης που αναπτύσσουν, όσο μεγαλώνουν, με τον πραγματισμό (παρά τα κλισέ που επιμένουν για το αντίθετο) και επειδή είναι λιγότερο επιρρεπείς στην ομφαλοσκόπηση, τον ναρκισσισμό και γενικώς τα κολλήματα, συμμετέχουν στη διαδικασία εικονολατρίας πιο χαλαρά και πιο αφηρημένα από τους άντρες. Οι άντρες καταπίνουν αμάσητες τις μανίες τους είτε πρόκειται για μουσική, σινεμά, ποδόσφαιρο είτε για οτιδήποτε άλλο. Εκεί όμως που γίνονται ακραίοι εικονολάτρες είναι με τις γυναίκες που κάνουν σοβαρή σχέση – ειδικά με τη «μία και μοναδική» την οποία κάνουν έμβλημα πιο πολύ και από τη μάνα τους.
Ολες οι καψούρες μετράνε. Υπάρχουν όμως κάποιες που καθορίζουν όχι μόνο τον τρόπο με τον οποίο ταξινομείς τις σχέσεις, αλλά ενσαρκώνουν το πώς βιώνεις ιδανικά τον έρωτα. Τέτοιες γυναίκες θα γνωρίσεις το πολύ τέσσερις-πέντε σε όλη σου τη ζωή (ακόμη και αν φτάσεις 90), αυτοί όμως τελικά ίσως είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή σου. Το γεγονός ότι μία μόνο από αυτές καταλήγει να είναι ο απόλυτος ορισμός δεν σημαίνει ότι αυτή είναι η μία που «πρέπει» να είσαι μαζί για πάντα. Ετσι κι αλλιώς συνήθως καταλήγει να είναι πρότυπο εκ των υστέρων, αφού τα έχετε χαλάσει προ πολλού. Αυτή είναι που έχει εκείνα τα μυθικά στοιχεία που θα αγαπήσεις σε άλλες, έστω και αν κάποια από αυτά είναι προφανώς αυτοκαταστροφικά και απολύτως ψυχοφθόρα. Στο μέλλον θα θυμάσαι συζητήσεις με αυτήν τη γυναίκα που δεν έγιναν ποτέ, σκηνές ερωτικού πάθους που δεν συνέβησαν (τεχνικά) ποτέ.
Αυτό συμβαίνει επειδή στην πραγματικότητα το άτομο που εκπροσωπεί τον ιδανικό ερωτικό σύντροφό σου δεν υπάρχει. Μόνο συμβολικά, ως έμβλημα. Το πλαίσιο το έχεις δημιουργήσει εσύ. Και το πλαίσιο είναι το παν. Η γυναίκα που καθόρισε τον τρόπο που ορίζεις τον έρωτα δεν είναι τόσο διαφορετική από οποιαδήποτε άλλη, απλώς έτυχε να είναι αυτή που έτυχε να συναντήσεις την πρώτη φορά που ήθελες να ερωτευτείς τυφλά. Αλλά αυτή κερδίζει. Και εσύ χάνεις.
