Τελικά τα οικονομικά είναι σαν την ποίηση. Καθένας τα προσεγγίζει από άλλη οπτική: καταθέτει σοβαρά επιχειρήματα, ξιφουλκεί ανανεώνοντας την άποψή του, αναιρεί τα λεγόμενα του αντιπάλου και διεκδικεί την αλήθεια. Η εντελώς αφηρημένη διαπίστωση «λεφτά υπάρχουν» παραπέμπει στον αφορισμό του Εμμανουήλ Ροϊδη το 1877: «Ποίηση δεν υπάρχει». Ο δημιουργός της «Πάπισσας Ιωάννας» έλεγε ότι δεν μπορεί να παραχθεί λυρικός λόγος υψηλού επιπέδου σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα σαν την ελληνική. Η απάντηση του Αγγελου Βλάχου, εξίσου ολοκληρωμένη ως τοποθέτηση, υποστήριζε ότι η έμπνευση είναι θέμα ψυχής και όχι περιβάλλοντος. Δύο αισθητικές θεωρίες που στέκουν καθεμιά με τη λογική της, όπως ακριβώς μοιάζουν να στέκουν οι οικονομικές θεωρίες που διατυπώνονται από τον πρωθυπουργό και τον κ. Αντώνη Σαμαρά.
Χωρίς ειδική γνώση δεν μπορεί κάποιος να πάρει σοβαρή θέση απέναντι στις δύο προτάσεις για τη φορολογία. Η κυβέρνηση έχει καταληφθεί από αυξητικό οίστρο: μεγαλώνουν οι συντελεστές, επινοούνται χαράτσια, ευρίσκονται νέα θύματα. Ο κ. Γ. Παπανδρέου το βρίσκει απολύτως λογικό, είναι ο τρόπος για να συγκεντρωθεί ρευστό και να πληρωθούν οι μισθοί του Αυγούστου. Ο κ. Σαμαράς λέει το αντίθετο: να μειωθεί η φορολογία ώστε να κινηθεί η αγορά και να υπάρξει ανάπτυξη. Και τούτο λογικό ακούγεται. Καθημερινά διαβάζουμε σεντόνια ανάλυσης υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης και θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι αν δεν σκαμπάζουμε από οικονομική επιστήμη δεν έχουμε βεβαιότητα για το σωστό. Δεν μπορούμε να τοποθετηθούμε: δεν μιλάμε για κάτι ανώδυνο σαν την ποίηση αλλά για τη διάσωση ενός κράτους.
Εδώ κι ενάμισι χρόνο εκτυλίσσεται μια συζήτηση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για τους χειρισμούς εν όψει χρεωκοπίας. Η αντιπαράθεση έχει πολύ συγκεκριμένη μορφή μετά το «Ζάππειο ΙΙ». Είναι πλέον εντελώς ακατανόητο να ζητείται συναίνεση οποιασδήποτε μορφής. Δεν είναι θέμα πόζας ή καιροσκοπικής διάθεσης την οποία καταλογίζουν στον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας. Είναι ζήτημα θέσεων που δεν μπορούν από τη φύση τους να συνυπάρξουν. Αυτά που το Μέγαρο Μαξίμου παρουσίασε ως κοινούς τόπους δεν άπτονται της πολιτικής και οικονομικής θεώρησης. Δεν πρόκειται για σύγκλιση αλλά για συμφωνία σε εισπρακτικά μέτρα όπως η νομιμοποίηση των αυθαιρέτων και η ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Είναι λοιπόν ακραίο το αίτημα του κ. Παπανδρέου να ζητεί τώρα, την έσχατη στιγμή, τη νομιμοποίηση της αντιπολίτευσης όταν επί ενάμισι χρόνο λάμβανε τις αποφάσεις συνεπικουρούμενος αποκλειστικά από τον υπουργό Οικονομικών. Αγνόησε την ίδια του την παράταξη, αγνόησε τις εκπεφρασμένες αγωνίες των άλλων κομμάτων και τώρα, έχοντας αγκαλιά την εύφλεκτη ύλη, ζητεί συναίνεση.
Ποιες θα είναι οι κινήσεις του κ. Σαμαρά; Η στάση αναμονής στην οποία εξασκήθηκε επί μακρόν όσο ήταν εκτός και εντός Νέας Δημοκρατίας. Δεν είναι δική του δουλειά να ρίξει μια κυβέρνηση που ούτως ή άλλως πέφτει από μόνη της. Οι εκλογές θα έλθουν στην ώρα τους. Η πολιτική διαμάχη θα κρατήσει τα χαρακτηριστικά της φιλολογικής διαμάχης. Στο τέλος όλοι θα αναγνωρίσουν το μεγαλείο και την ευστοχία του κ. Παλαμά:
Τρύπια φελούκα μισοβουλιασμένη
Παραδέρνω σὲ ἀνώφελον ἀγώνα…
