Υστερα από μία εξαετία στη διακυβέρνηση της χώρας η Νέα Δημοκρατία υπέστη το 2009 βαριά εκλογική ήττα, πληρώνοντας το κόστος μιας κυβερνητικής θητείας που συνδέθηκε με την καθοδική πορεία της χώρας μετά το «θαύμα» των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Επειτα από ένα τέτοιο αποτέλεσμα ήταν επόμενο η συντηρητική παράταξη να προσπαθήσει να ανασυγκροτηθεί επιχειρώντας μια ανανέωση σε επίπεδο προσώπων αλλά και επαναπροσανατολισμό της πολιτικής της. Σε μια περίοδο μάλιστα κατά την οποία οι επιπτώσεις της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης έγιναν οδυνηρά εμφανείς και στην Ελλάδα, οδηγώντας στη διεθνή επιτήρηση από τους δανειστές με την υπογραφή του μνημονίου.
Ο κλονισμός που αυτή η κρίση επέφερε συνολικά στο πολιτικό σύστημα έγινε ιδιαίτερα εμφανής και στις πρόσφατες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Ο κ. Αντ. Σαμαράς κήρυξε προεκλογικώς τον «ανένδοτο» αγώνα κατά του μνημονίου και προσδοκούσε ότι το αποτέλεσμα της κάλπης θα ήταν μια αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής που θα έφερνε τη Νέα Δημοκρατία πιο κοντά στην επιστροφή στην εξουσία.
Τα αποτελέσματα δεν τον δικαίωσαν. Τη στιγμή που σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης βρίσκονται στην εξουσία κεντροδεξιά κόμματα η συντηρητική παράταξη στη Ελλάδα φαίνεται ανήμπορη να ανακάμψει. Πρόκειται για συγκυριακή αποτυχία των συγκεκριμένων επιλογών ή για μια βαθύτερη κρίση του ιδεολογικού και πολιτικού μοντέλου της; Με άλλα λόγια, έχει, και υπό ποιες προϋποθέσεις, ρόλο η Δεξιά στην Ελλάδα;
