Συζητείται πολύ το αν θα πρέπει το επάγγελμα του φαρμακοποιού να είναι ανοιχτό, λέξη δεν ακούγεται όμως για το αν πρέπει να είναι περισσότερες ώρες ανοιχτά τα φαρμακεία: αφού το ωράριο όλων των καταστημάτων είναι ελεύθερο και στις περισσότερες μεγάλες πόλεις συνεχές, γιατί τα φαρμακεία δεν ανοίγουν το Σάββατο και γιατί κλείνουν τα μεσημέρια; Γιατί να μην εφαρμόζουν και τα καταστήματα τροφίμων το καθεστώς «εφημεριών» και να σε στέλνουν τα μεσημέρια στην άλλη άκρη της Αθήνας για να βρεις φέτα, όπως σε στέλνουν τα φαρμακεία για να βρεις παυσίπονο;
Γιατί ο νέος και φιλόπονος φαρμακοποιός να μην μπορεί να ανοίξει περισσότερες ώρες το κατάστημά του ώστε να ανταγωνιστεί τον παλαιό και φυγόπονο που έχει «δέσει» την πελατεία του και δεν έχει λόγους να σκοτώνεται να την εξυπηρετήσει;
Δεν έχω απάντηση- όπως δεν έχω απάντηση και στο γιατί αφού έχουμε τόσο πολλά φαρμακεία είναι ίδιες όχι μόνο οι τιμές των φαρμάκων αλλά και των παραφαρμακευτικών προϊόντων: επιβάλλει το κράτος ενιαίες τιμές στα σαμπουάν;
Και γιατί, επιπλέον, αυτές οι τιμές είναι οι υψηλότερες στην Ευρώπη;
Οποιος έχει αγοράσει σε ταξίδια του απλά προϊόντα, όπως οδοντικής υγιεινής, γνωρίζει ότι οι τιμές στην Ελλάδα είναι ακόμη και υπερδιπλάσιες για τα ίδια ακριβώς είδη.
Προφανώς η πολιτική οικονομία των φαρμακείων έχει μυστικά άγνωστα σε εμάς και τους επιτρέπει να λειτουργούν ενάντια στη λογική της αγοράς και στα συμφέροντα των καταναλωτών, ενάντια ίσως και στους νέους επαγγελματίες, ενάντια σε κάθε αλλαγή- οι παραδοσιακές συντεχνίες έχουν μέσα καταναγκασμού για να υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους, ιδιαίτερα των ισχυρότερων μελών τους.
Μάλλον το ίδιο συμβαίνει και με πλήθος άλλες συντεχνίες που οι εκπρόσωποί τους ισχυρίζονται ότι «είμαστε ανοιχτοί, είμαστε πολλοί» φθηνοί πάντως δεν είναι, 10% κλέβουν από το ΑΕΠ τα κλειστά επαγγέλματα και κοστίζουν 1.000 ευρώ παραπάνω στον ετήσιο οικογενειακό προϋπολογισμό, υπολογίζουν οι οικονομολόγοι.
Αυτό είναι το γενικότερο οικονομικό παράδοξο της χώρας: πολλοί και ταυτόχρονα ακριβοί ελεύθεροι επαγγελματίες, καταστηματάρχες, τεχνίτες, βιοτέχνες- που δεν θέλουν «να τους καταπιούν τα μονοπώλια» . Το πρόβλημα είναι ότι οι υπάρχοντες μισθωτοί είμαστε πολύ λίγοι για να τους εξασφαλίσουμε τις υψηλές αμοιβές που διεκδικούν για τις χαμηλής παραγωγικότητας (και ποιότητας) υπηρεσίες που προσφέρουν.
