Αν οι εφημερίδες λένε την αλήθεια και οι φωτογραφίες δεν λένε ψέματα, τότε είναι γεγονός. Ο κ. Νίκος Κωνσταντόπουλος είναι πρόεδρος του Παναθηναϊκού.
Νομίζω ότι το φαινόμενο αυτό είναι παράδοξο και, για να γίνει κατανοητό, πρέπει να ερμηνευθεί.
Ο κ. Κωνσταντόπουλος ήταν ένας φιλόδοξος, έντιμος, άτυχος και μέτριος πολιτικός. Επιπλέον, ήταν ένας σοβαρός πολιτικός, στη ζωή του οποίου το ποδόσφαιρο δεν φαινόταν να είναι σημαντικό στοιχείο, σε αντίθεση με άλλους πολιτικούς που ξημεροβραδιάζονται στα γήπεδα. Επίσης, είναι μάλλον φτωχός, συγκρινόμενος με τους άλλους προέδρους ποδοσφαιρικών συλλόγων. Εύλογο, συνεπώς, το ερώτημα: Τι θέλει η αλεπού στο παζάρι;
Από την άλλη πλευρά, ο Παναθηναϊκός, όπως όλοι οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι, έχει ανάγκη από κεφάλαια και από ανθρώπους για τους οποίους το ποδόσφαιρο είναι σημαντικό στοιχείο της ζωής τους, πράγματα που δεν είναι στα προσόντα του κ. Κωνσταντόπουλου.
Μια ερμηνεία του παράδοξου αυτού φαινομένου είναι να το αποδώσουμε σε μια πιθανή ματαιοδοξία του κ. Κωνσταντόπουλου και να πούμε ότι ήθελε να είναι πρόεδρος κάπου, και ο ΠΑΟ ήταν μια καλή περίπτωση. Σε αυτό μπορούμε να προσθέσουμε ότι ίσως πάντα ήταν φλογερός οπαδός του Τριφυλλιού, χωρίς να μπορούμε να αποκλείσουμε και κάποιο οικονομικό κίνητρο. Μια άλλη ερμηνεία είναι να διακρίνουμε κάποια υστεροβουλία στην κίνηση του κ. Κωνσταντόπουλου. Είναι πιθανό, μετά τις τελευταίες εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και την πιθανή διάλυσή του, ο κ. Κωνσταντόπουλος να σχεδιάζει επιστροφή στον πολιτικό στίβο, και ίσως πιστεύει ότι οι δεκάδες χιλιάδες των οπαδών και φιλάθλων του Παναθηναϊκού αποτελούν μια καλή βάση για την επιτυχία του σχεδίου του.
Βέβαια, τα κίνητρα αυτά, πραγματικά ή πιθανά, δεν εξηγούν γιατί ο Παναθηναϊκός διάλεξε τον κ. Κωνσταντόπουλο για πρόεδρό του. Δεδομένου ότι ο κ. Κωνσταντόπουλος δεν διαθέτει χρήμα, δεν είναι εφοπλιστής, δεν είναι μεγαλοεπιχειρηματίας και δεν είναι άνθρωπος των γηπέδων, πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο που τον κάνει επιθυμητό και κατάλληλο για την προεδρία. Φυσικά, αυτό που έχει ο κ. Κωνσταντόπουλος είναι γνωριμίες και πολιτικές διασυνδέσεις, έχει δηλαδή αυτό που οι κοινωνιολόγοι αποκαλούν κοινωνικό κεφάλαιο. Τώρα, αν αυτό το κεφάλαιο θα λειτουργήσει θετικά και προς όφελος του Παναθηναϊκού είναι κάτι που θα το δείξει το μέλλον. Φαίνεται, όμως, ότι έτσι πιστεύουν οι άνθρωποι του ΠΑΟ.
Τα παραπάνω είναι μερικές υποθέσεις που μας βοηθούν να καταλάβουμε αυτό το παράδοξο φαινόμενο. Αν όμως με ρωτήσετε, θα σας πω ότι οι παραπάνω υποθέσεις είναι μεν λογικές αλλά δεν πιστεύω πως αντιστοιχούν στην πραγματικότητα. Για να καταλάβουμε το φαινόμενο αυτό, αρκεί να συγκρίνουμε τους χώρους από τους οποίους προέρχονται οι δύο πρωταγωνιστές του, δηλαδή να συγκρίνουμε τον χώρο της πολιτικής με τον χώρο του ποδοσφαίρου.
Αν κάνετε τον κόπο να σκεφθείτε για λίγο το τι συμβαίνει στον χώρο της πολιτικής και το τι συμβαίνει στον χώρο του ποδοσφαίρου, θα καταλάβετε αμέσως, αγαπητοί αναγνώστες, ότι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Κλωτσοσκούφι το ένα, κλωτσοσκούφι και το άλλο. Το φαινόμενο για το οποίο συζητάμε δεν είναι καθόλου παράδοξο. Αντίθετα, είναι απολύτως φυσιολογικό. Μην προβληματίζεσθε.
Ο κ. Θεόδωρος Π. Λιανός είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
