Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, χωρίς στέγη και περιπλανώμενο, που τουλάχιστον σήμερα θα έπρεπε να στεγαζόταν στο κτίριο του πρώην εργοστασίου Φιξ στη λεωφόρου Συγγρού, είναι θύμα της αμαρτωλής σχέσης κράτους- Δημοσίου και κατασκευαστικών εταιρειών, κυρίως όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τους μειοδοτικούς διαγωνισμούς. Είναι κοινό μυστικό πώς λειτουργούν οι μειοδοτικοί διαγωνισμοί, πόσες αμαρτίες φέρουν, πόσες μίζες κρύβουν και δεν συμμαζεύεται.
Σύμφωνα με την κρατική λογική, το έργο παίρνει ο μειοδότης ο οποίος αναλαμβάνει και την εκτέλεση. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτό είναι σωστό, αφού το κράτος επιλέγει την προσφορά που θα του κοστίσει λιγότερο. Τα πράγματα δεν συμβαίνουν όμως ποτέ έτσι. Ο μειοδότης συνήθως κάνει χαμηλή προσφορά με σκοπό να πάρει το έργο ξέροντας ότι δεν πρόκειται να τα βγάλει πέρα με το ποσό αυτό. Λειτουργεί όμως με την υστερόβουλη σκέψη, που στηρίζεται στην ως τώρα πρακτική και στην (ένοχη ή αθώα) ανοχή των κρατικών υπηρεσιών και αρμοδίων ότι θα ζητήσει επανακοστολόγηση του έργου με επιχειρήματα ότι ακρίβυναν τα υλικά, ότι είναι απαραίτητες κάποιες επιπλέον μελέτες ή διόρθωση (επανεπικαιροποίηση το λένε) των παλιότερων κτλ. Ετσι θα πάρει τα λεφτά του και ούτε γάτα ούτε ζημιά (για τους ενδιαφερομένους από τις δύο πλευρές της… μειοδοσίας). Σε αυτές τις διαδικασίες το κράτος δεν ελέγχει αν η μειοδότρια εταιρεία είναι φερέγγυα, αν έχει φέρει σε πέρας προηγούμενα έργα που έχει αναλάβει και πώς τα έχει φέρει σε πέρας, αν είναι αξιόπιστη κτλ.
Το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης είναι από τα μεγαλύτερα θύματα αυτών των διαγωνισμών. Η εταιρεία που μειοδότησε προσφέροντας έκπτωση 30% σε σχέση με την αμέσως επομένη κατέφυγε στις πρακτικές που μόλις περιγράψαμε: καθυστερήσεις, απόρριψη μελετών, εκτέλεση μόλις του 10% των εργασιών. Ο εργολάβος δεν πλήρωσε ούτε καν τα έξοδά του, τη ΔΕΗ, το νερό, το ΙΚΑ, σύμφωνα με τη διευθύντρια του Μουσείου κυρία Αννα Καφέτση. Το Μουσείο έχει καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα και η διοίκησή του ελπίζει ότι θα είναι υπέρ του.
Κανονικά το κράτος πρέπει να προκηρύξει τώρα νέο μειοδοτικό διαγωνισμό. Αλλά οι διαδικασίες θα είναι χρονοβόρες και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης θα εξακολουθήσει να είναι άστεγο και περιπλανώμενο. Το Μουσείο προτείνει λοιπόν να αναλάβει το έργο, χωρίς διαγωνισμό, μία από τις άλλες εταιρείες που είχαν μετάσχει στον πρώτο διαγωνισμό. Ετσι θα φανεί ένα ορατό τέλος. Φοβούμαστε όμως ότι το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, τόσο δραστήριο, με μεγάλες εκθέσεις στο ενεργητικό του και με μόνιμη συλλογή 660 έργων, δεν είναι στην άμεση προτεραιότητα των ιθυνόντων, ιδιαίτερα μέσα σε συνθήκες πενίας και… διαβούλευσης. Μακάρι να διαψευστούμε.
