Δεν πιστεύω να υπάρχει κανείς στην Ελλάδα που να πιστεύει ότι κοντεύει να ναυαγήσει η διπλή ανάπλαση Βοτανικού- λεωφόρου Αλεξάνδρας επειδή βρέθηκαν εκατόν τριάντα ευαίσθητοι πολίτες για να ορθώσουν τα κορμιά τους και πέντε-έξι αδέκαστοι δικαστές στο Συμβούλιο της Επικρατείας που αναγνώρισαν το δίκιο τους. Κοντεύει να ναυαγήσει επειδή στη διπλή ανάπλαση αντιτίθενται ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία μια χαρά κινούνται πίσω και από τους «ευαίσθητους» και από τους «αδέκαστους».
Και αυτό, επιτρέψτε μου να πω, είναι το πραγματικό πρόβλημα. Οχι αν θα κάνει ή δεν θα κάνει γήπεδο ο Παναθηναϊκός- που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα κάνει… Αλλά «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο». Ποια είναι, δηλαδή, τα επιχειρηματικά συμφέροντα που μπορούν να ανατρέπουν έναν νόμο του Ελληνικού Κοινοβουλίου τον οποίο υποστήριξαν όλα σχεδόν τα κόμματα και να βάζουν στο ράφι ένα σχέδιο αστικής ανάπλασης το οποίο υποστηρίζουν ενθέρμως ο Δήμος Αθηναίων, οι δύο μεγαλύτερες δημοτικές παρατάξεις, η νόμιμη κυβέρνηση του τόπου και η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών της Αθήνας;
Ολα τα άλλα είναι για τα καλαμπούρια. Οτι, δηλαδή, μια μέρα ξύπνησαν εκατόν τριάντα ευαίσθητοι άνθρωποι, οι οποίοι ξεκίνησαν από τους Θρακομακεδόνες, τη Βούλα και το Καπανδρίτι όπου ζουν για να σώσουν τον βιότοπο του Βοτανικού φοβούμενοι μήπως κακοπάθουν οι κορμοράνοι. Και μόλις ευαισθητοποιήθηκαν οι ίδιοι, η ίδια ακριβώς ευαισθησία χτύπησε και το Συμβούλιο της Επικρατείας, που μάτωσε η καρδιά του μπροστά στον κίνδυνο να εξαφανιστούν οι κορμοράνοι που συνήθως ευδαιμονούν μεταξύ Ιεράς οδού και Πέτρου Ράλλη.
Στην ερώτηση «ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο» δεν προκύπτει σαφής απάντηση. Και ούτε, άλλωστε, έχει νόημα. Διατηρώ την πάγια άποψη ότι τα συμφέροντα κινούνται υπέρ των συμφερόντων τους και το ζητούμενο είναι τι κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι για να προστατεύσουμε τα δικά μας. Οχι υπέρ του όποιου Παναθηναϊκού ή του όποιου κατασκευαστή. Αλλά υπέρ του Κοινοβουλίου, του δήμου, των πολιτικών κομμάτων και αυτών που έχουν δημοκρατικά επιλεγεί να μας εκπροσωπούν. Το ζήτημα δεν είναι η ανάπλαση του Βοτανικού αλλά η ανάπλαση της δημοκρατίας.
Οταν κρίσιμες αποφάσεις για την κοινωνική και την οικονομική ζωή του τόπου δεν λαμβάνονται στους χώρους της δημοκρατικής εξουσίας αλλά μεταφέρονται σε σκοτεινές αίθουσες διαβουλεύσεων όπου ένας διαφωνεί και δύο αποφασίζουν. Και όταν στις αίθουσες αυτές το κάθε επί μέρους συμφέρον μπορεί να πάρει το προβάδισμα απέναντι στη βούληση της ευρείας πλειοψηφίας.
