Στο νησί τα πράγματα πάνε καλά. Ακόμη. Πρώτα η οικοδομή. Δεν λέει να κοπάσει. Οι επιχειρήσεις οικοδομικών υλικών πληθαίνουν και ο τζίρος αυξάνεται. Είτε για επισκευές, απαραίτητες λόγω κακών κατασκευών από κάποιους εργολάβους και «εργολάβους», που από άγνοια του αντικειμένου ή από απληστία δουλεύουν σε βάρος της ποιότητας. Είτε για νέες κατασκευές. Εντυπωσιακό είναι το πλήθος των ξένων που εγκαθίστανται μόνιμα σε ιδιόκτητες κατοικίες. Και δεν περιορίζονται στην απόκτηση του σπιτιού τού συνταξιούχου, αλλά με την ευκαιρία φτιάχνουν και κάποια ενοικιαζόμενα για να ενισχύσουν τη σύνταξή τους και να περνάνε πιο παραγωγικά τις ώρες τους. Οι τουρίστες έχουν κάνει την εμφάνισή τους ήδη από τις αρχές Μαΐου και οι Ελληνες του Σαββατοκύριακου πληθαίνουν. Τα μαγαζιά άνοιξαν και τα μπαρ είναι γεμάτα νέους που εγκαταλείπουν την άλλοτε κραταιά σε θέσεις εργασίας και διασκέδαση μεγαλούπολη. Ενα μαγαζί να ανοίξουν σχετιζόμενο άμεσα ή έμμεσα με τον τουρισμό βγάζουν πιο πολλά από μια θέση στο άλλοτε κραταιό Δημόσιο.
Η πρόσφατη μαρίνα είναι ήδη γεμάτη. Και εδώ έχουμε μια νέα γενιά ξένων που διαχειμάζουν στα ιστιοπλοϊκά τους περιμένοντας το καλοκαίρι για να ξανοιχτούν στις φιλικές θάλασσες της Μεσογείου. Και οι Ρώσοι, και αυτοί παρόντες. Αντικαθιστούν σταδιακά άλλες εθνικότητες, μια και ο Πούτιν και η αύξηση των τιμών του πετρελαίου πλούτισαν τους άλλοτε άφαντους ομοθρήσκους μας.
Ολα καλά λοιπόν; Οχι βέβαια. Η γκρίνια και η δυσαρέσκεια είναι εδώ, χωρίς ίσως την απελπισία της πόλης. Και πρώτα και καλύτερα η ακρίβεια. Αυτή έχει φτάσει και στα αφτιά των κρατούντων. Υστερα η δυσφορία για τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Που επανίδρυση του κράτους άκουγαν και επανίδρυση δεν βλέπουν. Αυτό που βλέπουν είναι τόσο απλό όσο και γνωστό. Αύξηση της γραφειοκρατίας και πελατειακό κράτος, αύξηση των φόρων και νέους ευφάνταστους φόρους κατοχής και μη. Μια διάχυτη απαξίωση της πολιτικής είναι αναπόφευκτη, που μπορεί να εξελιχθεί ως λανθάνουσα χιονοστιβάδα σε γενικευμένη απόρριψη του συστήματος ή σε απόρριψη μιας κυβέρνησης με πενταετή ανοχή, αλλά που δεν πείθει πια. Τα μεγάλα λόγια έχουν μετατραπεί σε άνοστα αστεία. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς πολιτικοί με πείρα δεν κατανοούν ότι οι παρακάμψεις του ΑΣΕΠ με συνεντεύξεις και άλλα κόλπα μπορούν να ξεγελάσουν μια μικρή κοινωνία. Και έτσι το συμπέρασμα είναι απλό. Αν δεν είσαι μαζί τους, δεν έχεις στον ήλιο, τον κρατικό, μοίρα. Αυτά λένε, αυτά καταλαβαίνουν και δεν πρέπει να μας αιφνιδιάσει μια απότομη αλλαγή στους πολιτικούς συσχετισμούς στις προσεχείς δημοσκοπήσεις. Μέχρι πέρυσι η διάχυτη άποψη ήταν «όλοι ίδιοι είναι». Είχε διαδεχθεί την ιδέα «να τιμωρήσουμε τους πασόκους». Τώρα έχουμε μια ελαφρά τροποποίηση της κεντρικής ιδέας. «Αυτοί είναι το κάτι άλλο».
Δεν ξέρω αν η εικόνα είναι αντικειμενική. Υποψιάζομαι όμως ότι πίσω από αυτήν κρύβεται η αδυναμία της πολιτικής να δώσει ένα όραμα και μια προοπτική. Οι παλαιότεροι ήμασταν φτωχότεροι, αλλά δεν κάναμε έτσι. Ασχέτως του τι λέγαμε, με αυτά και με εκείνα, μια αισιοδοξία μάς ωθούσε. Τώρα, τι; Οι μεταρρυθμίσεις δεν μοιάζουν ικανός στόχος να ξεπεραστεί το κοινό ασυνείδητο για την υφιστάμενη δυσπραγία. Κάτι νέο πρέπει να βρουν οι πολιτικές μας δυνάμεις. Κάτι που να μας ξαναδώσει μια αισιοδοξία, ουσιαστικό στοιχείο για τη διαμόρφωση ψυχολογίας της δημιουργίας.
