Αυτή η κυβέρνηση μου θυμίζει μετεωρίτη που πέφτει με αυξανόμενη επιτάχυνση, ώσπου να διαλυθεί στο έδαφος. Οι κρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη πάντα με μεγαλύτερη ταχύτητα, πάντα πιο κωμικές. Σε σημείο που αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι άσχημο ακόμη να πεις γι΄ αυτή την κυβέρνηση που «χάνει» τους υπουργούς με ρυθμό έναν κάθε 2-3 μήνες. Και πάντα για υποθέσεις βρώμικες: χρηματισμού, αυθαιρεσίας, διαπλοκής.
Το δε μέλλον προμηνύεται- αν είναι δυνατόν…- χειρότερο. Παραφράζοντας ένα σύνθημα του ύστερου ΄68, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πολιτική πέθανε, η οικονομία πέθανε και η κοινωνία δεν αισθάνεται καλά.
Οι πολίτες- όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς της δημοκρατίας: κόμματα, πολιτικούς, Κοινοβούλιο, ΜΜΕ. Είναι πεπεισμένοι ότι το αύριο- το δικό τους και της χώρας- θα είναι χειρότερο από το χθες.
Τα ευρήματα δείχνουν μια κοινωνία χωρίς όραμα και χωρίς ελπίδα.
Υπάρχει μια διάχυτη διάθεση στη χώρα, ένα πράγμα υπόγειο που δεν μετρείται με τις ψήφους, που δεν κάνει δηλώσεις, που δεν κραυγάζει στα τηλεπαράθυρα: ένα μείγμα λήθαργου, κυνισμού και θυμού. Στις συζητήσεις του κόσμου για το σκάνδαλο της ημέρας δεν διακρίνεται έκπληξη αλλά κυνισμός. Λες και όλοι γνώριζαν ή υπέθεταν, λες και η κοινωνία είχε προεξοφλήσει τις αποκαλύψεις. Στην κοινωνία έχει εδραιωθεί η πεποίθηση ότι όλα μπορούν να συμβούν. Οτι οι πολιτικοί δεν ορρωδούν προ μηδενός και ουδενός. Ολα είναι θεμιτά, όλα είναι δυνατά: η φοροκλοπή, το φακελάκι, η εξαγορά δημόσιων λειτουργών, δικαστικών αποφάσεων, δημόσιων προμηθειών, δημόσιων θέσεων. Ο παράνομος πλουτισμός σε όλους τους τομείς, σε όλες τις καταστάσεις, στη δημόσια και στην ιδιωτική καθημερινότητα.
Δεν γνωρίζω πώς μπορώ να ονομάσω αυτή τη συλλογική κακοδιαθεσία, αυτό το ανικανοποίητο, αυτή τη θλίψη που πλανάται στην ατμόσφαιρα. Σίγουρα οφείλεται στην επιδείνωση της οικονομικής κρίσης. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Υπάρχει μια νευρικότητα, μια αντίδραση του τύπου «άι σιχτίρ, φτάνει πια», μια διάχυτη αίσθηση ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο, ως άνθρωποι, ως λαός. Η κοινωνία πνίγεται και αναζητεί οξυγόνο για να αναπνεύσει. Εκφράζει την ανάγκη για μια νέα δημόσια ηθική, για νέες μορφές πολιτικής και αντιπροσώπευσης, αλλά τα κόμματα δείχνουν ανίκανα, όχι να ικανοποιήσουν, αλλά να καταλάβουν αυτή την ανάγκη.
