«Κυνηγώντας τον άνεμο» τιτλοφορείται η αυτοβιογραφία του Στιβ Φόσετ, του αμερικανού εκατομμυριούχου που αφού πρώτα έβγαλε ένα σωρό λεφτά ως ασφαλιστής και χρηματιστής ως τα 55 του, μετά πούλησε σε καλή τιμή τις εταιρείες του και το ΄ριξε στο κυνήγι κάτι απίθανων «ρεκόρ» του τύπου «ο 47ος που διένυσε πιο γρήγορα την Αλάσκα με έλκηθρο που το σέρνουν σκυλιά». ΄Η έστω κάτι πιο «λογικών» ρεκόρ, του τύπου «ο πρώτος άνθρωπος που έκανε ολομόναχος τον γύρο του κόσμου με αερόστατο» ή με «αεροπλάνο χωρίς ανεφοδιασμό». Κυνηγώντας τη ματαιότητα, θα ήταν μάλλον καλύτερος τίτλος. Στα 63 του ο «μια ζωή πρόσκοπος» Φόσετ ( αγάπησε, λέει, την περιπέτεια όταν στα 12 κατέκτησε με τους προσκόπους την πρώτη του βουνοκορφή στην Καλιφόρνια) χάθηκε πιλοτάροντας ένα μονοκινητήριο αεροπλανάκι στην έρημο της Νεβάδα. Τι γύρευε εκεί; Εψαχνε το κατάλληλο «ίσωμα» για να ξοδέψει και άλλα λεφτά- δικά του και διαφημιζόμενων πλουσίων- επιχειρώντας να σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας με αυτοκίνητο.
Προ ημερών, όταν συμπληρώθηκε ένας μήνας και κάτι από την εξαφάνισή του, ο βρετανός κροίσος Ρίτσαρντ Μπράνσον, φίλος, χρηματοδότης και «συναθλητής» του ( σιγά τον αθλητισμό…), δήλωσε συντετριμμένος ότι μάλλον χάθηκε κάθε ελπίδα να βρεθεί ζωντανός ο Φόσετ. Τον οποίον μάλιστα τοποθέτησε στους… ημίθεους αποκαλώντας τον τιμητικά «half human», δηλαδή μισό άνθρωπο, μισό κάτι άλλουπεράνθρωπο προφανώς.
Στη μιντιοκρατούμενη εποχή μας, κάτι τύποι σαν τον Φόσετ είναι «ήρωες» για πολλούς, ιδίως στη μισοχορτάτη Δύση. Αντί να επιστρέψουν στην κοινωνία μέρος των υπέρογκα συσσωρευμένων κερδών τους- όπως εν μέρει κάνει, προς τιμήν του, ο Μr Μicrosoft Μπιλ Γκέιτς, κατά τα άλλα άγρυπνος κέρβερος της μονοπωλιακής τεχνολογίας- αναζητούν ισχυρές δόσεις αδρεναλίνης και δημοσιότητας για να θρέψουν τη ματαιοδοξία τους.
Καμία πολιτική και κοινωνική συνείδηση. Μόνο ένα τεράστιο «εγώ» στριμωγμένο σε άβολες θέσεις πιλότου, σφιχτοδεμένο με ζώνες ασφαλείας, να εξακοντίζεται «ακόμη πιο γρήγορα, ακόμη πιο ψηλά, ακόμη πιο δυνατά»- ακόμη πιο κοντά στο τίποτα.
Αφήστε δε, που ο Φόσετ δεν ήταν καν ταλαντούχος ως «σπόρτσμαν», το παραδεχόταν μάλιστα και ο ίδιος. «Δεν έχω ιδιαίτερες ικανότητες. Είμαι πεισματάρης και μεθοδικός» έλεγε. «Πληρώνω τους καλύτερους για να φτιάχνω τις ομάδες που με στηρίζουν, κάνω συνέχεια δοκιμές και προπονήσεις ώσπου να πετύχω».
Σε έναν πλανήτη μολυσμένο, πολεμοχαρή και βίαιο, που λιώνει από την υπερθέρμανση κουβαλώντας στην πλάτη του το άγος τουλάχιστον δύο δισεκατομμυρίων πάμπτωχων και ασθενών, αυτός ο «ήρωας» χάθηκε με μία υπερφίαλη φιλοδοξία: να προσθέσει στο ενεργητικό του το 115ο ( ή το 116ο,ξέρω ΄γω… ) ρεκόρ του.
Να βγάλει μετά φωτογραφίες, να κάνει δηλώσεις περί θριάμβου, να στρώσει- κυρίως αυτό- τον δρόμο για τις χρυσοτόκους επιχειρήσεις των χορηγών του (ο Μπράνσον έχει χωθεί για τα καλά στη μελλοντική βιομηχανία των τουριστών του Διαστήματος) και να πουλήσει την ιδεολογική φούσκα ότι η αληθινή ζωή είναι ένα extreme sport για τους έχοντες. Οι υπόλοιποι ας κάτσουν στην εξέδρα των χειροκροτητών.
Πού να βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο Στιβ Φόσετ; Σχέδιο πτήσης εκείνο το πρωί της 3ης Σεπτεμβρίου που χάθηκε δεν είχε καταδεχτεί να υποβάλει. Οι έρευνες για τον εντοπισμό του διακόπηκαν. Μήπως κυριολεκτικά άνοιξε η γη και τον κατάπιε;
Αν ναι, τότε τον φαντάζομαι υπογείως να ανασκουμπώνεται για επόμενα λαμπρά πεδία δόξηςκαι συγχωρήστε μου τον αναιδή συλλογισμό. Φαντάζομαι κάποια από τα νέα ρεκόρ που θα κατακτήσει: «ταχύτερος σόλο ράφτερ σε υπόγειο ποταμό», «ταχύτερος υποβρύχιος διάπλους της Αρκτικής από βατραχάνθρωπο», «κυνήγι τυφλοπόντικα σε βάθος κοντά στην επιφάνεια του φλοιού της Γης», «ταχύτερη κατάβαση στο επίπεδο της λάβας με ειδική πυρίμαχη στολή» κτλ. κτλ.
«Μπον βιβέρ» πλούσιοι, ραντεβού στην Κόλαση…
