«ΒΑΒΥΛΙΑΔΑ» ονομάστηκε από τον Τύπο η πολυσχιδής και πολύφερνη δράση του διεθνούς εμβέλειας συνεργάτη-συνεργού Πατριαρχείων και Αρχιεπισκοπών. Θα μπορούσε, μάλιστα, να γράφεται και Βαβ-Ιλιάδα, για ν’ αφορά και την όλη δραστηριότητα του ανωτάτου ιερατείου Αθηνών τε και Ιεροσολύμων. Γιατί το ομηρικό έπος προσομοιάζει σε πολλά με το «ιερόν έπος», που αποκαλύφθηκε τον τελευταίο καιρό:
Ο «προκαθήμενος» των Αχαιών (Αγαμέμνων) κατηγορείται για αυταρχία, λαοφαγία («δημοβόρος»), αρπακτικότητα από τους «ομολόγους» του (Αχιλλέας), που «τον λαό του σε συφορές τον ρίχνει» (Θερσίτης)1… Υπάρχει κι εκεί «διαπλοκή» με παπάδες, που τότε λέγονταν «μάντεις»… υπάρχουν πλανεύτρες Ελένες και Πάρηδες… υπάρχουν «κουσούρια» (η ομοφυλοφιλική σχέση Αχιλλέα και Πάτροκλου)… υπάρχουν και δούρειοι ίπποι για να αλωθεί η περιπόθητη Τροία…
ΑΛΛΑ η Ιλιάδα μοιάζει κατηχητικό σχολείο μπρος στο σύγχρονο «ιερόν όργιον», όπου κορυβαντιούν, στο όνομα της θρησκείας και του Εθνους, φιλοδοξίες και δεσποτισμοί, απληστίες και ασέλγειες, δολοπλοκίες και μηχανορραφίες, αμοιβαίοι εκβιασμοί και ύβρεις, φαρισαϊσμοί και ιησουητισμοί, ανίερες συμμαχίες ιεραρχών και αποβρασμάτων… παράλληλα με λαοπλάνα κηρύγματα σωβινισμού, ρατσισμού, μισαλλοδοξίας, ξενοφοβίας… με «άγιο» στόχο την οπισθοδρόμηση σε ένα Μεσαίωνα παπαδοκρατίας και πορνοκρατίας, που κανένας αισχρογράφος δεν θα μπορούσε να επινοήσει…
Ο Ομηρος αποδείχνεται απλοϊκός ερασιτέχνης μπρος στους σημερινούς δεξιοτέχνες ποιητές ορατών τε και αοράτων κατορθωμάτων.
ΟΛΑ αυτά τα πασίγνωστα ήρθε να τα «ολοκληρώσει» η πολύκροτη συνέντευξη του Βαβύλη στον κ. M. Τριανταφυλλόπουλο. Αλλά κι αυτή η αποκριάτικη παράσταση, άφησε πολλές απορίες και ερωτήματα. Λόγου χάρη:
– Εν οίδα ότι ουδένα οίδα. H Αρχιεπισκοπή διαψεύδει τις σχέσεις του προκαθημένου με Βαβύλη, Γιοσάκη και Σία. Αλλά διαψεύδεται και αυτοδιαψεύδεται, αφού ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος αποκαλεί (28.3.05) τον Βαβύλη «Ιούδα» (άρα, μαθητή του) που ανταπόδωσε τη μητροπολιτική του «αγάπη και προστασία με αχαριστία και προδοσία». Εχει, άλλωστε, παραδεχθεί πως οι Βαβύλης και Τριανταφυλλάκης του παραπονέθηκαν ότι «ενώ πήγαν στα Ιεροσόλυμα και βοήθησαν τον Ειρηναίο, δεν έμειναν εκεί, επειδή ο Πατριάρχης τους απέκοψε από το Πατριαρχείο» (26.2)... Εξάλλου, ο ίδιος ο κ. Ειρηναίος ομολόγησε (23.2) ότι «τους έστειλε στα Ιεροσόλυμα ο Μητροπολίτης Αθηνών». Κατά τα άλλα, ο Μακαριώτατος ουδέν και ουδένα «οίδε»…
– Οι εκλεκτοί του Κυρίου. Κατά ποια λογική και κατά ποιον ιερό κανόνα, η ελλαδική αρχιεπισκοπή αναμείχθηκε στην εκλογή του προκαθημένου ενός πατριαρχείου; Γιατί, από όλο το «χριστεπώνυμον πλήρωμα», διαλέχτηκαν ένας υπερσεσημασμένος φυγόδικος και ένας απόστρατος της ΕΥΠ, για να «βοηθήσουν» στην εκλογή του Ειρηναίου; Γιατί η ανάρρηση του εν λόγω ιεράρχη υπηρετούσε το «εθνικό συμφέρον»; Αν, δηλαδή, εκλεγόταν άλλος υποψήφιος θα ακολουθούσε εθνική συμφορά σαν τη Μικρασιατική καταστροφή; Αλλά η συμφορά επήλθε με τον Ειρηναίο ακριβώς, όπως δείχνουν οι θλιβερότατες εξελίξεις σε Ιερουσαλήμ, Ιορδανία, Παλαιστίνη, Ισραήλ…
– Από τις «επάλξεις» στα «θερμοκήπια». Πώς έχουν την αξίωση οι κκ. Χριστόδουλος και Ειρηναίος να παίρνουμε στα σοβαρά τις κορώνες τους ότι η Εκκλησία (δηλαδή, το ιερατείο) «φυλάττει τις Θερμοπύλες του Γένους και της Ορθοδοξίας στην Αγία πόλη» (Ειρηναίος, 28.2)… ή ότι «αποτελεί την πνευματική Μητέρα του Γένους» (Χριστόδουλος, 9.3) και ότι «οι Επίσκοποι αγρυπνούν εις τας επάλξεις των ευθυνών τους και πράττουν το χρέος τους» (Χριστόδουλος, 9.3), την ώρα που ο ίδιος θρηνεί επειδή «είμαστε όλοι ασθενείς, κλήρος και λαός» (9.3) και «οι μητροπόλεις έχουν μεταβληθεί σε θερμοκήπιο αθλιοτήτων» (17.2); Τι απ’ όλα αυτά είναι οι «ιεροί» μπαξέδες;
Και ποιανού οι αντιφάσεις (τι ευφημισμός!) είναι πιο επίμεμπτες και πιο επικίνδυνες: οι αντιφάσεις ενός διαβόητου απατεώνα, μασκαρεμένου με το «πενθηρόν» ντόμινο ή των πνευματικών ποιμένων τού «πιστού λαού» με τα πολύχρυσα άμφια;
Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ θέλησε να «κλείσει» την οδυνηρότατη αυτή τραγωδία με ένα happy end:
«Τελικά, από όλην αυτήν την δοκιμασία μάλλον όλοι μας βγαίνουμε περισσότερον πνευματικά ωφελημένοι, ταπεινωμένοι, προσκολλημένοι εις το θέλημα και το νόημα του Θεού» (9.3).
Αλλά ένα απ’ τα νοήματα του Θεού το έχει κηρύξει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο ίδιος ο Ιησούς: «Παν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται»2. Παν δένδρον και παν θερμοκήπιον…
Και – για να ξαναγυρίσουμε στην αρχή – ο Ομηρος επιλέγει:
«Την ίδια μοίρα να ‘χει και όποιος ανάλογα κριματιστεί» («Ως απόλοιτο και άλλος ο τις τοιαύτα γε ρέζοι»3…
1. Ιλιάς, A, 231 και B, 225, 234. – 2. Ματθαίου, Γ, 10, Z, 12 και Λουκά, Γ, 9. – 3. Οδύσσεια, α, 47 (H Αθηνά για τον Αίγισθο). Μετάφρ. Δ. Μαρωνίτη, Καστανιώτης.
