ΓΙΑ άλλη μια φορά, η ειρωνεία της Ιστορίας αποδείχνεται ανελέητη.
AN θέλαμε να χαρακτηρίσουμε την εντεκάμηνη νεοδημοκρατική διακυβέρνησή μας με μια μόνη εμβληματική λέξη, θα έφτανε, νομίζω, η κοινότατη πρόθεση «από» – και οι λέξεις που συνθέτονται από την πρόταξή της. Ας εξηγηθώ:
Απαρχή έγινε πριν ακόμα η Νέα Δημοκρατία αποσπάσει την εξουσία: με την άκρατη και άκριτη απαξίωση κάθε πράξης, νόμου, έργου, λόγου της προηγούμενης κυβέρνησης. Αυτή η απαξίωση αποτέλεσε και την αποκλειστική έγνοια και πολιτική της, ακόμα και όταν η N.Δ. απόσπασε τους περιπόθητους κυβερνητικούς θώκους («Για όλα – παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα – φταίει το ΠΑΣΟΚ»).
Αποκορύφωμα της απαξιωτικής σταυροφορίας της στάθηκε το αποφώλιον τέρας, που ονομάζεται απογραφή της ελληνικής οικονομίας. Αποτέλεσμα: ν’ απαξιωθεί όχι τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο άπασα η χώρα μας – που, ξαφνικά κι απότομα, έγινε το αποπαίδι της Ευρωπαϊκής Ενωσης: αποπτύονται όλες οι πράξεις της, απορρίπτονται οι προϋπολογισμοί και τα «μέτρα» της, καλείται ν’ απολογείται κάθε τρεις και κάτι στις Βρυξέλλες… και, μ’ ένα λόγο, κατάντησε η αποδιοπομπαία κατσίκα της ευρω-στάνης.
Και αν-απόφευκτη ειρωνεία: από απαξίωση σε απαξίωση, απαξιώθηκε κατακόρυφα η ίδια η κυβέρνηση που προκάλεσε τον αποδεκατισμό της οικονομίας μας…
ΑΛΛΑ η ειρωνεία έχει πολλές αποχρώσεις:
Αυτοδιορισμένη απόστολος της ηθικής, της ευνομίας και της εντιμότητας, η Νέα Δημοκρατία έταξε προεκλογικά την αποκατάσταση του κράτους δικαίου («επανίδρυση», λέει), και την αποκάθαρση και απολύμανση του τόπου από «διαπλοκές» και κομματικά συμφέροντα. Και πραγματοποίησε τις υποσχέσεις της απολύοντας εκατοντάδες και χιλιάδες ικανά στελέχη της διοίκησης – για ν’ αποζημιώσει και ν’ αποκαταστήσει τα αδικημένα και απόκληρα «γαλάζια παιδιά της».
Αποτέλεσμα: αποδιοργάνωση της Διοίκησης, αποψίλωση των δημόσιων Οργανισμών, απογύμνωση των υπηρεσιών, αποσύνθεση των δομών και των θεσμών.
Και απόκοντα, νομοθετικά απονενοημένα διαβήματα – όπως το περί «βασικού μετόχου» – που τα αποδοκιμάζουν τόσο η Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και οι ξένοι επενδυτές, οι οποίοι αποφεύγουν να ρίξουν έστω και ένα ευρωσέντ στη καταγέλαστη (όπως την αποκαλούν) και αποχαλινωμένη χώρα μας.
Και το «απολαυστικότερο»: αποπλάνησε η ΝΔ τους υπαλλήλους, τους συμβασιούχους, τους συνταξιούχους, τάζοντάς τους παραδεισένιες αποδοχές – και τους απάτησε, δίνοντάς τους ψιχία των «ψίχουλων» που έπαιρναν. Ψιχία, που απορροφήθηκαν και αποκόπηκαν, χάρη στις αυξήσεις, τον πληθωρισμό και την αποτρόπαιη υπερφορολόγηση, οδηγώντας τους στην έσχατη απελπισία.
Σ’ ΟΛΑ τ’ άλλα, η κυβέρνησή μας στάθηκε η αποθέωση της απάθειας, της απραξίας, της αποχαύνωσης, της αποκολοκύνθωσης. Μοναδική πολιτική της, το «Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο, για ν’ απολαμβάνω την εξουσία απερίσπαστη και χωρίς άπρεπους αποπροσανατολισμούς».
Στην εξωτερική πολιτική, ιδιαίτερα, απεταξάτο όλες τις κατακτήσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων (Ελσίνκι κλπ.) και θριάμβευσε δια της ουσιαστικής απουσίας της από όλες τις κρίσιμες συσκέψεις, συνόδους κλπ., έγινε η αποσυνάγωγη της Ευρωπαϊκής Ενωσης και οδήγησε τη χώρα στην ολοκληρωτική απομόνωση – ξανακάνοντάς την το απολωλός πρόβατο του διεθνούς γίγνεσθαι…
ΠΟΥ απολήγουν όλα αυτά τα ολέθρια «από» που απαρίθμησα; Στην απόγνωση των πολιτών και σε μια αποστροφή του Αριστοφάνη:
«(Πολιτικό) αργό στο να ωφελεί την πόλη,
γοργό στο να τη βλάφτει, ανοιχτομάτη
για τον εαυτό του, και για κείνη στείρο,
τον σιχαίνομαι».1
H μοναδική τέρψη που μας προσφέρουν οι νυν άρχοντές μας, είναι αυτό που έλεγε ο Chamfort για τις τελευταίες βασιλικές κυβερνήσεις πριν από τη Γαλλική Επανάσταση:
«Αν δεν υπήρχε η κυβέρνηση, δεν θα είχαμε με τι να γελάμε»…
1. Βάτραχοι, I. 427. Μετάφρ. Θρ. Σταύρου, Εστία.
