ΣΥΝΤΑΓΕΣ για την κατάκτηση της εξουσίας υπάρχουν πολλές. Αλλοτε, ερήμην και εναντίον του λαού (πραξικοπήματα, δικτατορίες), άλλοτε από τον λαό (επαναστάσεις), άλλοτε με την ψήφο του λαού (εκλογές). Στις δύο πρώτες περιπτώσεις, το μέσον είναι η βία (στρατιωτική ή λαϊκή), στην τελευταία περίπτωση, τα κομματικά «προγράμματα» και τα… ψέματα. (Συχνότατα, τα πρώτα, τα προγράμματα, εμπεριέχουν πολλά απ’ τα δεύτερα, ενώ τα δεύτερα, τα ψέματα, μασκαρεύονται με το ντόμινο των «προγραμμάτων»).
ΠΩΣ κέρδισε τις εκλογές του περ. Μάρτη η ΝΔ; Βρίζοντας με ψεύδη και τάζοντας ψευδή. Χρόνια και χρόνια, ως αντιπολίτευση, κατακεραύνωνε την τότε κυβέρνηση για 77 θανάσιμα αμαρτήματα («καταστρεπτική» οικονομία, «αντεθνική» εξωτερική πολιτική, άλυτα κοινωνικά προβλήματα, δημόσια έργα-«μακέτες», Ολυμπιακοί αγώνες – «βέβαιο φιάσκο») και έταζε τα 77 θαύματα του κόσμου, ενώ ήξερε πως δεν θα μπορούσε ποτέ να τα πραγματοποιήσει.
Και ούτω πώς, «θριάμβευσε» στις εκλογές. Αλλά είχε και έχει την παιδαριώδη αφέλεια να νομίζει πως η συνταγή που «έπιασε» στις κάλπες για την κατάκτηση της εξουσίας, θα «έπιανε» και στης εξουσίας την άσκηση. Αγνοώντας δυο βασικά πράγματα, που τα ξέρουν ακόμα και οι νεοσσοί των ορνιθοτροφείων: Απ’ τη μια, πως τα ψέματα έχουν κοντά ποδάρια, κι απ’ την άλλη, πως κυβερνώ σημαίνει δημιουργώ για το παρόν και το μέλλον και όχι κατακρεουργώ το παρελθόν.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Με τη μεγαλόπνευστη τακτική της, η κυβέρνηση θυμίζει όλο και πιο πολύ εκείνη την αγγλική «Λέσχη των αυτοκτονούντων», που τα μέλη της είχαν την καταστατική «υποχρέωση» να αυτοκτονήσουν – επειδή έβρισκαν τη ζωή ανυπόφορη, περιττή ή γελοία. Με δύο διαφορές: Πρώτα, οι εκκεντρικοί Αγγλοι αυτοχειριάζονταν μια και καλή, ενώ οι έλληνες μιμητές τους αυτοκτονούν με μικρές εβδομαδιαίες δόσεις χωρίς τελειωμό. Δεύτερον, και πολύ πιο τραγικό: οι ντόπιοι αυτοκτόνοι δεν εξοντώνουν μόνο τον εαυτό τους, αλλά και τη χώρα ολόκληρη…
H ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΗ και ανελέητη ειρωνεία της Ιστορίας «φρόντισε» ώστε όλα όσα οι τότε αντιπολιτευόμενοι και νυν κυβερνώντες καταμαρτυρούσαν στους προκατόχους τους, να τα διαπράττουν τώρα οι ίδιοι και μάλιστα στη νυοστή δύναμη, με αυτοκτονικές δόσεις, που τις παρουσιάζουν σαν θριάμβους:
Δόση-θρίαμβος στην οικονομική πολιτική (χάριν τής – και χάρις στην «απογραφή» που μας διαπόμπευσε στις πέντε ηπείρους και που μας καπελώνει τώρα με τους πιο αμείλικτους παιδονόμους της Ευρωπαϊκής Ενωσης).
Δόση-θρίαμβος στην εξωτερική πολιτική (που «βούλιαξε» το Κυπριακό και χαντάκωσε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, αναδείχνοντας τον κουμπάρο Ερντογάν σε… Ταλλεϋράνδο και Μεττερνίχο της Ευρώπης).
Δόση-θρίαμβος στην κοινωνική πολιτική (που έχει ξεσηκώσει αγρότες και εμπόρους, συμβασιούχους και συνταξιούχους και όλους τους «προνομιούχους», που είχαν πιστέψει τις προεκλογικές υποσχέσεις των γαλάζιων Μυνχάουζεν).
Δόση-θρίαμβος με την «εξυγίανση» του δημόσιου βίου (με τον αντι-κοινοτικό και τυποκτόνο «βασικό μέτοχο» και με τις «εξεταστικές επιτροπές» που γελοιοποίησαν τους κυανούς ιερο-εξεταστές).
Και πλείστες άλλες θριαμβευτικές δόσεις, που έχουν φέρει την Ελλάδα στο ναδίρ της διεθνούς πίστης και κύρους, και τους Ελληνες στο ζενίθ της δυσπραγίας, της ανέχειας και της αγανάκτησης.
KAI επειδή για όλα αυτά τα Βατερλώ, πρέπει να φταίει πάντα κάποιος άλλος, οι ημέτεροι Ναπολέοντες ξετρύπωσαν πάλι την προσφιλή συνταγή τους του ψευδολογίου και του υβρεολογίου. Αλλά, τώρα, όχι μόνο εναντίον των κομματικών αντιπάλων τους (μια και ο στόχος αυτός έχει εξαντληθεί και δεν πείθει πια κανένα) αλλά και εναντίον των κομματικών συναδέλφων, αδελφών και «παιδιών» τους.
Ετσι που Ρηγίλλης τε και Μαξίμου έχουν μεταβληθεί σε μαχαλά μπεχλιβάνηδων, που αλληλοβρίζονται και αλληλογροθίζονται και μαλλιοτραβιούνται ποιος θα το παίξει πιο τσαμπουκαλής και νταβατζής και ποιος θ’ αρπάξει το μεγαλύτερο μερτικό απ’ το ρωμαίικο ντοβλέτι (Αυτό το τουρκογενές λεξιλόγιό τους σηματοδοτεί, επιπλέον, μια νέα… τουρκοκρατία στην πολιτική μας).
Ο ΑΓΓΛΟΣ χιουμορίστας John Arbuthnot, έλεγε, πριν τρεις αιώνες, πως «Ολα τα κόμματα πεθαίνουν τελικά καταπίνοντας τα δικά τους ψέματα». Μακράν εμού, ακόμα και η υποψία πως προβλέπω ή εύχομαι να «εκμετρήση το ζην» η Νέα Δημοκρατία. Αλλά είναι αναπόφευκτος ο συνειρμός με τους (άγγλους επίσης) αυτοκτόνους, που έβρισκαν – όπως είπα – τη ζωή ανυπόφορη, περιττή και γελοία. Σε ποιους ταιριάζουν σήμερα αυτά τα τρία επίθετα, ας το κρίνουν οι αναγνώστες…
