TH ΔΕΚΑΕΤΙΑ του 1930-39, «τα πράγματα δεν έβαιναν διόλου κατ’ ευχήν» στη Γαλλική Δημοκρατία: απανωτές πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές κρίσεις, σκυταλοδρομία από αδύναμες κυβερνήσεις, οικονομικά σκάνδαλα… και, στα σύνορά της, να βρυχώνται οι τερατόμορφοι φασισμοί και νατσισμοί, και η απειλή ενός νέου πολέμου. H ατμόσφαιρα ήταν καταθλιπτική, οι πολίτες αγανακτισμένοι και ά-φραγκοι, η αγωνία διάχυτη.
Τότε, έγινε δημοφιλέστατο ένα σατιρικό τραγούδι, που βεβαίωνε, δήθεν χαζοχαρούμενα, πως όλα πάνε μια χαρά! Κι άρχιζε έτσι:
«Tout va trés bien, Madame la Marquise,
Tout va trés bien, ça va trés bien».
(«Ολα πάνε θαυμάσια, κυρία Μαρκησία, όλα πάνε θαυμάσια, θαυμάσια»).
H «Μαρκησία» ήταν, βέβαια, η Γαλλία, και οι απαυδισμένοι πολίτες σάρκαζαν τη «θαυμασιότητα» της κατάστασης και τη μακαριότητα των ηγετών τους.
Το τραγουδάκι αυτό ξανάρχεται στον νου – μόνο που, τώρα, Μαρκησία είναι ολόκληρη η Υφήλιος. Οι αυλάρχες της εποχής μας – που έχουν προαχθεί πια σε πλανητάρχες – κομπάζουν πως τα πάντα είναι υπέροχα – χάρη σ’ αυτούς, που αποτελούν τον «φάρο της ειρήνης, της ελευθερίας, της δημοκρατίας» και που έχουν το copyright της εξαγωγής αυτών των ζαρζαβατικών τους στις λαϊκές αγορές του κόσμου. Εφ’ ω και αυτοσυγχαίρονται πως «κάνουν έξοχη δουλειά» – έστω και αν αυτή η εξοχότητα απαιτεί κάποιους πολεμίσκους, κάποιες σφαγούλες, κάποιες εισβολίτσες και κάποιες ανακρισούλες δεκάτου βαθμού…
ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ σκιές σ’ αυτή τη φωτοχυσία, οι αντι-στροφές του τραγουδιού – αντιστροφές, που αυτοσχεδιάζουν κάποιοι σημερινοί στιχοπλόκοι (συμπατριώτες και μη των φαροφυλάκων) και που αρχίζουν πάντα έτσι: «Tout va trés mal, Madame la Marquise» («Ολα πάνε χάλια…»). Λόγου χάρη:
* Ο «θρίαμβος» του απελευθερωτικού ιρακινού πολέμου, που στράβωσε κάπως στα απόνερά του: «Μόνο μια λέξη μπορεί να περιγράψει αυτή την κατάσταση, στην οποία δεν μπορείς να κερδίσεις και από την οποία δεν μπορείς να αποσυρθείς: τέλμα», λέει ο Λάρι Ντάιαμοντ, αναλυτής του αμερικανικού Ινστιτούτου Χούβερ… Δυο «ιέρακες», ο Ρόμπερτ Κέιγκαν και ο Γουίλλιαμ Κρίστολ, προχωρούν πέρα κι απ’ τον βάλτο: «Ο πόλεμος έχει ήδη χαθεί ή είναι στα πρόθυρα να χαθεί»… «Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν στο Ιράκ μια ιστορική ήττα, πολύ πιο καταστροφική από αυτήν του Βιετνάμ και με πολύ σοβαρότερες παγκόσμιες συνέπειες», γράφει ο Τζων Γκρέι, καθηγητής στη London School of Economics… Και ο απόστρατος στρατηγός Τζόζεφ Χόαρ, άλλοτε (1991-94) επικεφαλής της Κεντρικής Διοίκησης, υπερθεματίζει καταπελτικά, καταθέτοντας στην Επιτροπή Εξωτερικών της αμερικανικής Γερουσίας: «Βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής. Αντιμετωπίζουμε κατάματα την άβυσσο»..
* Οι αρχάγγελοι του δικαίου ανά την Οικουμένη, καταγγέλλονται πως «έχουν χλευάσει ή καταστρατηγήσει το διεθνές δίκαιο» (ο καθηγητής Γκρέι, πάλι) με όλους τους τρόπους – από τους προληπτικούς πολέμους ως τις απρόκλητες εισβολές σε ξένες χώρες, από τις χαλκεύσεις τυραννικών δικτατοριών ως τα βασανιστήρια κατά τις υποδείξεις των ανωτέρων και ανωτάτων της επικράτειας (όπως υποστηρίζει ακόμα και ο πρώην Πρόεδρος Τζίμυ Κάρτερ και υπεραποκαλύπτει πια ο δημοσιογράφος Σίμορ Χερς). Εφ’ ω και (συνεχίζει η αντι-στροφή) και οι ανώτατοι αρνούνται διαρρήδην να υπογράψουν τη συμφωνία για ίδρυση Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, αφού είναι βέβαιο πως ανάμεσα στους πρώτους κατηγορουμένους θα είναι ένστολα και άστολα αετόπουλα του αμερικανικού αετού…
* Οι ηγέτες και ευεργέτες της ανθρωπότητας μένουν ακλόνητοι και σε μιαν άλλη φιλάνθρωπη άρνησή τους: να υπογράψουν τη συμφωνία του Τόκιο (που εκκρεμεί από το 1997) για μείωση κατά 5,2% των μολυσματικών αερίων που εκπέμπουν οι αναπτυγμένες χώρες και που προκαλούν το φονικό φαινόμενο του θερμοκηπίου. Μπορεί, βέβαια, να έχουν υπογράψει το Πρωτόκολλο αυτό 112 χώρες (τώρα, και η Ρωσία), αλλά ποιος δίνει σημασία σ’ αυτούς τους κατιμάδες, όταν κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ εκπομπής αερίων: 36%; Χάνεις τέτοιο χρυσό μετάλλιο, όταν ο περιορισμός σου έστω και σε ασημένιο, θα έχει – λέει – «μεγάλο κόστος» στις μέγιστες βιομηχανίες της παμμέγιστης χώρας σου;
* Οι προστάτες των κοπιώντων και πεφορτισμένων λαών και χωρών μένουν επίσης αλύγιστοι στην αμέριστη υποστήριξη του μικρού εκείνου κράτους που ιδρύθηκε από τα επιζώντα θύματα των χιτλερικών κτηνωδιών και που προσπαθεί να κυριαρχήσει στην περιοχή του, ασκώντας ανάλογες θηριωδίες («εγκλήματα πολέμου» τις χαρακτηρίζει η Διεθνής Αμνηστία) πάνω σε κείνους που αναζητούν θέση στη Γη Χαναάν, με επιχειρήσεις αυτοκτονίας και ομαδικών φόνων. Για τους υπερπόντιους Σολομώντες, οι δεύτεροι είναι τρομοκράτες, ενώ οι πρώτοι ασκούν «το δικαίωμα της αυτοάμυνας».
Εφ’ ω και ανταμείβουν τους «αμυνόμενους» μ’ ένα παχυλό ρεγάλο: ενώ διαλαλούν την ανάγκη μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων, την ίδια ώρα βοηθάνε μυστικά το Ισραήλ ν’ αποκτήσει και ν’ αναπτύξει πυρηνικό οπλοστάσιο! Προφανώς, για να εξασφαλιστεί εσαεί η ειρήνη και η ευημερία στη Γη της Επαγγελίας, και στα πέριξ, με τη μετατροπή τους σε μολυσματική έρημο…
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ να συνεχίσω με πολλές άλλες αντιστροφές, αλλά ο χώρος δεν το επιτρέπει. Περιορίζομαι, λοιπόν, στην Επωδό:
«Tout va trés bien dans l’ Empire,
tout va de pire en pire…»
(«Ολα πάνε θαυμάσια στην Αυτοκρατορία,
όλα πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο…»)
