Κώστας Καρτερουλιώτης: ένας 16χρονος Ελληνοαμερικανός είναι η πρώτη μετεγγραφή της επόμενης χρονιάς και πάει στον Ολυμπιακό


Στην Αμερική θεωρείται «παιδί θαύμα» στην μπάλα. Ενας 16χρονος, επιθετικός χαφ με τρομερό πόδι αλλά και καλός σέντερ φορ που αναπτύσσει ταχύτητα και χάνουν οι άλλοι την μπάλα από τα μάτια τους. Ο Κώστας Καρτερουλιώτης από τη Φλόριδα των Ηνωμένων Πολιτειών έγινε η πρώτη μετεγγραφή του Ολυμπιακού, πέρασε τις εξετάσεις του Μπάγεβιτς και τον Ιούλιο κατατίθεται το πενταετές συμβόλαιό του με την ομάδα του Πειραιά. Σε λίγο το όνομά του θα γίνει οικείο στα ελληνικά γήπεδα. Εμείς του τηλεφωνήσαμε στο σπίτι του, στην οδό Δωδεκανήσου (!) της Φλόριδας, και κάναμε μια συνέντευξη γνωριμίας με τον Γκας, όπως τον φωνάζουν.


­ Χαμηλώνεις λίγο την ένταση της μουσικής; Η τηλεφωνική γραμμή δεν είναι καλή και… Τι ακούς;


«Ραπ μουσική. Μου αρέσει πολύ».


­ Εμείς στην Ελλάδα απολαύσαμε τον ράπερ Ice-Τ που είχε έρθει για συναυλία.


«Είναι εκρηκτικός. Τον λέμε «ο τρελός» εδώ. Αλλά μου αρέσει. Ξεκίνησε από το μηδέν και έφθασε στο να μιλάνε όλοι γι’ αυτόν».


­ Θέλεις κάποτε να μιλάνε και για σένα όλοι;



«Είναι σημαντικό να ξεκινάς από χαμηλά και να φθάνεις ψηλά. Και η καλή φήμη είναι ωραίο πράγμα. Και τώρα μου ζητάνε αυτόγραφο, και τώρα με ξέρουν στην Αμερική ­ «ο μικρός Γκας » με φωνάζουν. Αλλά εδώ κυριαρχεί το αμερικανικό ποδόσφαιρο, ενώ στην Ελλάδα άμα παίζεις μπάλα είσαι κάτι».


­ Τι αφήνεις πίσω σου για να έρθεις να παίξεις μπάλα στην Ελλάδα;


«Το ελληνικό χωριό στη Φλόριδα, το Tarpon Spring. Φεύγω από το «χωριό» για να έρθω στη μητρόπολη. Θα είναι αλλιώτικη η ζωή μου στην Ελλάδα. Πρέπει να γίνω άντρας…».


­ Τι θα πει να γίνεις άντρας;


«Να αποδείξω πως ό,τι αναλαμβάνω το καταφέρνω τέλεια. Θα βρεθώ σε μια μεγάλη ομάδα ανάμεσα σε σπουδαίους παίκτες. Πρέπει να δουλέψω σκληρά για να δείξω ότι δεν είχαν άδικο που με επέλεξαν να γίνω παίκτης του Ολυμπιακού».


­ Φοβάσαι ότι μπορεί να μην τα καταφέρεις;


«Δεν φοβάμαι. Θέλω να είμαι πρώτος και έχω μάθει να το κυνηγάω αυτό. Εχω και τον πατέρα μου που με στηρίζει και ακούω πάντα στα αφτιά μου μια κουβέντα που μου επαναλαμβάνει από καιρό: «Καλή ζωή. Οχι τσιγάρο, όχι αλκοόλ, όχι ξενύχτια»…».


­ Εχεις καταλάβει τι σημαίνει να παίξεις στον Ολυμπιακό;


«Το κατάλαβα πιο καλά όταν γύρισα στη Φλόριδα, μετά τη συμφωνία με τον Ολυμπιακό, και με περίμεναν Ελληνες που είχαν έρθει από διάφορες πολιτείες. Με αγκάλιαζαν και έκλαιγαν…».


­ Πάντα ποδοσφαιριστής έλεγες ότι θα γίνεις;


«Ναι. Και από μικρός έλεγα ότι θα παίξω σε μια μεγάλη ομάδα. Ή σε μεγάλη ή σε καμία. Τα μέτρια πράγματα δεν μου αρέσουν. Ελλάδα και Ολυμπιακός είναι δεμένα μαζί για μένα, κι ας μένω στην Αμερική. Αλλωστε γεννήθηκα μέσα στον Ολυμπιακό…».


­ Τι εννοείς «γεννήθηκα μέσα στον Ολυμπιακό»;


«Μα ο πατέρας μου, όταν ήρθε στην Αμερική το 1970, στα 26 του χρόνια, έπαιξε στον Ολυμπιακό Σικάγου. Ηταν ποδοσφαιριστής στην Ελλάδα και είχε παίξει με τις ομάδες της Σπάρτης, της Καλαμάτας και μετά της Παναχαϊκής. Λάτρεψε την ομάδα του Θρύλου και το μετέδωσε και σε μας τα παιδιά του. Να σκεφτείς ότι στο ρεστοράν του, αν και πολυτελείας, έχει κρεμάσει στην πόρτα μια τεράστια σημαία του Ολυμπιακού που γράφει «Θύρα 7″!».


­ Τι είναι αυτό που σε κάνει να πεις για κάποιον παίκτη: «Αυτόν τον θαυμάζω»;


«Α, μου αρέσουν αυτοί που παίζουν χρησιμοποιώντας το μυαλό τους, που βλέπουν τρύπες εκεί όπου οι άλλοι δεν έχουν μάτια παρά μόνο για τα πόδια τους: Μαραντόνα, Στόιτσκοφ, Βαν Μπάστεν, Κλίσμαν, Ματέους. Να, και τον Μπάγεβιτς τον έχω για Θεό».


­ Πότε τον πρωτογνώρισες;


«Σε… βιντεοκασέτες. Ο πατέρας μου έβαζε κασέτες με αγώνες για να βλέπω πώς παίζουν διάφοροι παίκτες. Εκεί είδα και τον Μπάγεβιτς ως παίκτη. Είχα κι έναν προπονητή που ήταν Γιουγκοσλάβος και μου μιλούσε συνέχεια γι’ αυτόν και βέβαια από τότε που προπονούσε την ΑΕΚ όλοι μιλούσαν γι’ αυτόν».


­ Τώρα που τον είδες από κοντά, τι λες γι’ αυτόν;


«Με αντιμετώπισε σαν να ήταν ο πατέρας μου. Μου μίλησε ζεστά και ανυπομονώ να έρθω στην Ελλάδα. Εχω πάνω από το κρεβάτι μου στο δωμάτιο μια φωτογραφία του και ένα κασκόλ που μου είχε φέρει ο Φρανκ Κλόπας».


­ Πώς περνάς την ημέρα σου;


«Ξυπνώ στις 6 το πρωί για να πάω σχολείο. Μετά προπονούμαι από τον πατέρα μου στην ομάδα Country Side Lighting. Ασχολούμαι και με τον στίβο: άλμα εις μήκος και 100 μέτρα ταχύτητα. Δεν έχω ελεύθερο χρόνο».


­ Φίλους έχεις;


«Οχι πολλούς».


­ Γιατί;


«Με ζηλεύουν. Πολλές φορές και την ώρα που παίζουμε μπάλα δεν μου δίνουν πάσες για να μη βάλω εγώ γκολ. Εγώ μοιράζω την μπάλα κι είμαι πολύ καλός στο να τη δίνω ακριβώς εκεί όπου θέλω, ακόμη και με μπαλιά 40 μέτρων μακριά από εκεί όπου τη στέλνω».


­ Με τα κορίτσια πώς τα πας;


«Εχω τις… κατακτήσεις μου. Αλλά δεν μου αρέσουν οι δεσμεύσεις».


­ Υπάρχει κάτι που θα φέρεις στην Ελλάδα μέσα στις αποσκευές σου;


«Μμμμ… Σίγουρα ένα βιβλίο: «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ».