Πενία τέχνας…

Το διάβασα πριν από μερικές ημέρες σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης. Κάποιος μουσικός σχολίαζε τα τρέχοντα στον χώρο του και μεταξύ άλλων εξέφραζε τη διαφωνία του με τη μετατροπή των πολιτιστικών χώρων σε «κινηματογράφους».

Για όσους δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις, ο συμπαθής μουσικός αναφερόταν στις αναμεταδόσεις παραστάσεων από μεγάλα λυρικά θέατρα του εξωτερικού (βλ. Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης), θεωρώντας ότι αυτό στερεί τη δυνατότητα εργασίας από τους συναδέλφους του, αφού κατά τη γνώμη του συντελεί στη μείωση των «ζωντανών» συναυλιών και παραστάσεων.

Οι καιροί είναι ασφαλώς δύσκολοι, και αυτό είναι κάτι που –πέραν όλων των άλλων –ωθεί στην υπερβολή. Ο αριθμός των «ζωντανών» παραγωγών μπορεί να μειώνεται, αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνονται ασφαλώς οι αναμεταδόσεις. Αλλωστε τα εν λόγω προγράμματα αναμεταδίδονται σε δεκάδες χώρες με περισσότερες οικονομικές δυνατότητες και πολύ πιο οργανωμένη πολιτιστική ζωή. Σε ό,τι αφορά τα καθ’ ημάς, σε εποχές ισχνών αγελάδων σαν την τωρινή προσφέρουν και κάτι παραπάνω: βοηθούν στη διατήρηση της επαφής μας με το λεγόμενο «μεγάλο θέαμα». Ουδείς διαφωνεί στο ότι η «ζωντανή» εμπειρία είναι αναντικατάστατη. Από αυτό όμως ως την πλήρη απαξίωση και την υπερβολή ο δρόμος είναι μακρύς και η ψυχραιμία απαραίτητη!..