Χωρίς νότες

Μια παροιμία ολίγον… πειραγμένη λέει: «Χριστούγεννα στην πόλη, Πάσχα στο χωριό και καλοκαίρι διακοπές all around». Ολα καλά ως εδώ, αν και, όπως πάνε τα πράγματα, οι περισσότεροι κοιτάμε τις διακοπές με το… μακαρόνι, όπως την άδεια στον στρατό. Ως εκ τούτου, κάποιες ημέρες μόνο και οι υπόλοιπες στη βεράντα του μπαλκονιού. Και δεν είμαστε λίγοι πλέον. Μόνο που ειδικά τον Αύγουστο, αν μείνεις στην Αθήνα, οι ώρες και οι ημέρες δεν περνούν. Και δεν υπάρχει τίποτε για να τις… περάσεις. Εκτός από τα ψιλικατζίδικα και τα περίπτερα, όπου για να βρεις ανοιχτό γνωρίζεις νέες γειτονιές και ανθρώπους, δεν υπάρχουν ούτε συναυλίες ούτε θεατρικές παραστάσεις. Τίποτα. Ολοι βρίσκονται σε περιοδείες ή σε διακοπές. Και ξαφνικά, από το τέλος του μήνα και όλο τον Σεπτέμβριο, η μία πάνω στην άλλη. Ετσι όμως και ο κόσμος χάνεται και οι διοργανωτές χάνουν. Μήπως, ένεκα της κρίσης και των αλλαγών στην καθημερινότητά μας –τα «μπάνια του λαού» μοιάζουν με παραμύθι -, θα έπρεπε όλοι να βάλουν και τον Αύγουστο στο συναυλιακό τους καλαντάρι; Αλλωστε πια… όλα αλλάζουν.