Επί ημέρες, θυμάμαι, ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου ήταν γεμάτος από ανθρώπους κάθε ηλικίας που έσπευδαν να δουν και να ξαναδούν το λαμπρό νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Το γεγονός έκανε τον γύρο του κόσμου και η εθνική υπερηφάνεια ήταν στο έπακρο. Ηταν 20 Ιουνίου 2009, ακριβώς τρία χρόνια πίσω, όταν η ζωή μας ήταν αλλιώς… Αλλά και σήμερα, παρά την κρίση, που άγγιξε φυσικά και το Μουσείο Ακρόπολης, η πρωτιά του όσον αφορά την επισκεψιμότητα εξακολουθεί να είναι αδιαμφισβήτητη. Τα νούμερα λένε πάντα την αλήθεια. Ως εκ τούτου λοιπόν, το γεγονός ότι κάποιοι το μάχονται εκ πρώτης όψεως μοιάζει αδιανόητο. Γιατί να θέλει κανείς να καταστρέψει κάτι καλό; είναι η αφελής ερώτηση. Η οποία μόνο πονηρή απάντηση επιδέχεται. Το νομικό καθεστώς λειτουργίας του, που επιτρέπει μια σχετική ελευθερία από το ασφυκτικό Δημόσιο, έχει γίνει κόκκινο πανί για κάποιους. Ολοι γνωρίζουμε ότι ένα από τα δεινά των μουσείων στη χώρα είναι η γραφειοκρατία και οι αγκυλώσεις του Δημοσίου, που τα έχουν μετατρέψει από πολιτιστικούς φορείς σε κρατικές υπηρεσίες. Μια τέτοια θέλουν να κάνουν ορισμένοι και το Μουσείο της Ακρόπολης. Κομματάκι ενός κράτους-γίγαντα που θα ρυθμίζει τα πάντα στον πολιτισμό, παλαιό και σύγχρονο, θα ελέγχει, θα νουθετεί και, κυρίως, δεν θα αφήνει κανέναν να φύγει από τη γραμμή του.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
