Με τη σκέψη ότι συνήθως οι άνθρωποι ζουν καταστάσεις «χωρίς να το ξέρουν», τα παιδιά της ομάδας προχώρησαν σε μια αναζήτηση σημείων αναφοράς του παρελθόντος. «Οταν τελείωσε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος», λέει σχετικά η Μαρία Mαγγανάρη, «το κοινό αίσθημα ήταν ότι ο κόσμος των συστημάτων είχε γίνει κομμάτια. Ετσι οι άνθρωποι μπήκαν, χωρίς να το ξέρουν, στον μεσοπόλεμο. Αυτό το «χωρίς να το ξέρουν» είναι ίσως το πιο συγκινητικό κομμάτι των κάθε είδους ανθρώπινων ιστοριών. Γιατί οι ιστορίες είναι θνητές (και γι’ αυτό συγκινητικές) ενώ η Ιστορία είναι αέναη. Η Ιστορία ξέρει. Εμείς σήμερα ξέρουμε: πολλοί από αυτούς που πανηγύρισαν το τέλος του «Μεγάλου Πολέμου» θα ζούσαν και τη θύελλα ενός δεύτερου, κάποια χρόνια μετά. Ή λίγο πριν θα βίωναν τις συνέπειες ενός οικονομικού κραχ. Ομως εκείνοι δεν το ήξεραν. Δεν ήξεραν ότι ζούσαν (σ)τον μεσοπόλεμο. Στο μέλλον κάποιοι θα ξέρουν και για τη δική μας τύχη. Εμείς μπορούμε να κάνουμε μόνο εικασίες».
«Εκεί η Τέχνη ήταν και παραμένει διαρκώς παρούσα: οι κορυφαίοι εκπρόσωποι της Γενιάς του ’30 διασκέδαζαν, διάβαζαν τα έργα τους, ανακάλυπταν τον Θεόφιλο, μιλούσαν για τον υπερρεαλισμό και την ψυχανάλυση, πανηγύριζαν Νόμπελ καθισμένοι στους ίδιους καναπέδες που καθόμαστε εμείς, ανήσυχοι και αμήχανοι, σήμερα. Σε αυτόν τον μοναδικό χώρο θα ζωντανέψει και ο δικός μας «Μεσοπόλεμος». Εξάλλου και τώρα, όταν σταθείς στη βεράντα, βλέπεις τα μεγάλα ή μικρά γεγονότα που συντελούνται στην πλατεία Συντάγματος», σχολιάζει η Μαρία Μαγγανάρη καταλήγοντας ότι το θέατρο και η Ιστορία ήταν και παραμένουν σε διάλογο.
Στην ταινία αυτή η κεντρική ηρωίδα, η Λίζα, γνωρίζει έναν ηθοποιό που έρχεται στο χωριό της να δώσει μια παράσταση και ο οποίος τη φλερτάρει. Αν και παντρεμένη, τον ακολουθεί στο δάσος. Εκείνος δεν ζητά να μάθει ούτε ποια είναι ούτε πώς τη λένε. Οσο διαρκεί ο έρωτάς τους, την αποκαλεί Κανιγκούντα. Υστερα εκείνη επιστρέφει στο χωριό, στον άντρα της και τη ζωή της.
Με πολλές και ενδιαφέρουσες δουλειές στο ενεργητικό της, η ομάδα Κανιγκούντα έχει, μεταξύ άλλων, παρουσιάσει τη «Βοσκοπούλα», ένα κρητικό ποίημα ανώνυμου, την «Ηλέκτρα» του Χόφμανσταλ, το έργο του Ιβάν Βιριπάεφ «Γένεσις Νο 2», τη «Βεγγέρα» του Ηλία Καπετανάκη και πιο πρόσφατα την παράσταση «Πόλη – Κράτος» _στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και εν συνεχεία στο Θέατρο Τέχνης.
