Κατά μία έννοια είναι εύκολο να προσδιορίσει κανείς γιατί ο Spider-Man, κατά κόσμον Πίτερ Πάρκερ, χάθηκε την περασμένη Τετάρτη πάνω στο άνθος της ηλικίας του (στα κόμικ ο πενηντάρης είναι η δικαίωση του Ζαμπέτα, ένας νέος της εποχής): στα 700 τεύχη από τη γέννησή του, το σωτήριον έτος 1962, χρειαζόταν ένα επετειακό σοκ. Και όπως τα χρωμιωμένα εξώφυλλα ή η εκ νέου αρίθμηση μιας σειράς από το νούμερο 1, ο θάνατος στα κόμικ έχει εξελιχθεί σε αποτελεσματικότατο gimmick.
Κάποτε οι ήρωες δεν πέθαιναν τόσο εύκολα. Για την ακρίβεια, το ζήτημα ήταν ακριβώς πώς να μην πεθάνουν. Κρημνοβατούσαν σε μηνιαία βάση από cliffhanger σε cliffhanger αντιμετωπίζοντας θανάσιμους εχθρούς σε κατάσταση αμόκ, επελαύνοντες εξωγήινους, ωρολογιακές βόμβες υπό αντίστροφη μέτρηση, πυρηνικές καταστροφές εν εξελίξει και η αξία της πλοκής κρινόταν από τον ευφάνταστο τρόπο με τον οποίο ο συγγραφέας διασφάλιζε την επιβίωσή τους για το επόμενο δράμα. Ο εκάστοτε πρωταγωνιστής επιτρεπόταν να υφίσταται τα πάθη του Ιώβ και τα τραύματα της μοίρας, εφόσον όλα ήταν προορισμένα να ατσαλώσουν τον χαρακτήρα (ενίοτε και τα ήδη χαρισματικά μέλη του), αξιωματικά όμως δεν οδηγούνταν στο θάνατο. Το κοινό δεν ήταν διατεθειμένο για αλλαγές στην κλασική συνταγή ούτε υπήρχε λόγος να σκοτωθεί η κότα με τα χρυσά αυγά. Επιπλέον, όπως διεξοδικά εξιστορεί ο Ντέιβιντ Χάιντου στο The Ten-Cent Plague (Picador, 2009) τα νερά των μακαρθικών ΗΠΑ δεν έπρεπε να ταράζονται υπερβολικά, από το φόβο των κάθε λογής συντηρητικών διωκτών της μυσαρής μάστιγας που διέφθειρε τους νέους δια της τετραχρωμίας.
Για τις κυρίαρχες εταιρείες DC και Marvel ήταν η ηλικιακή ωρίμανση του κοινού σε συνάρτηση με την επακόλουθή πτώση των πωλήσεων που απελευθέρωσε τους εκδότες από πλήθος παραδοσιακών συμβάσεων. Tα μειωμένα κέρδη της δεκαετίας του ’80 επέβαλαν την ανάληψη ρίσκων, οι πειραματισμοί είχαν μικρότερο οικονομικό αντίκτυπο, οι αναγνώστες μεγαλύτερη δεκτικότητα. Μικρές ανεξάρτητες εταιρείες ιδρύθηκαν με κεφάλαιο την πρωτοπορία των ιδεών σε ένα λιμνάζον μέσο, τα mainstream κόμικ έγιναν εν είδει αντίπραξης πιο σκοτεινά, η βία βρήκε πρόσφορο έδαφος ως στοιχείο πρόκλησης, ο θάνατος ενός ήρωα έπαψε να είναι ταμπού. Μια ματιά στην περιεκτική λίστα αποβιωσάντων χαρακτήρων της Wikipedia υποδεικνύει ότι οι αραιές απώλειες της δεκαετίες του ’70 μεταβλήθηκαν σταδιακά σε χείμαρρο: από το 2000 και εντεύθεν οι αναχωρήσεις για τας αιωνίους μονάς αποκτούν τη συχνότητα δρομολογίου του μετρό.
Γιατί είναι βέβαιο εν τούτοις ότι ο Πίτερ Πάρκερ (όπως ακριβώς ο Σούπερμαν / Κλαρκ Κεντ ή ο Κάπταιν Αμέρικα / Στιβ Ρότζερς) θα επιστρέψει αργά ή γρήγορα από το υπερπέραν; Αφενός γιατί στο αμερικανικό κόμικ το πρόσωπο αποτελεί καταστατική αρχή του μύθου: η όλη σύλληψη του σούπερ ήρωα λειτουργεί ως αποθέωση του βολονταρισμού – με το ήθος και τη θέληση ως αποκλειστικά εφόδια επινοεί μια νέα τεχνολογία όπου χρειάζεται, διατάζει ένα βουνό που είναι στη μέση να πάει παραπέρα, γράφει τις χωροχρονικές διαστάσεις στα παλιά του τα παπούτσια και ξεγράφει σύμπαντα ολάκερα. Αφετέρου, και ως προέκταση των παραπάνω, ο φιλικός σας Άνθρωπος-Αράχνη φαινομενικά μόνο είναι καθημερινός τύπος: τόσο η δύναμη όσο και η ευθύνη του δεν αποτελούν τελικά απλές σημειολογικές διακρίσεις, αλλά ειδοποιούς διαφορές από τον μέσο άνθρωπο. Δεν είναι τυχαίο ότι συναγελάζεται τακτικά με θεούς και δαίμονες, έχει κερδίσει το προνόμιο. Εξ ου και η παράδοση του τελευταίου σε κάποιον άλλο δεν μπορεί να νοηθεί παρά ως προσωρινή. Όπως όλοι οι αρχετυπικοί χαρακτήρες μόνον λίγο καιρό ξαποσταίνει. Και ξανά προς τη δόξα τραβά.
