Ο Δημοσθένης Βουτυράς γεννήθηκε πριν από 140 χρόνια, το 1871, σε ένα πλοίο στα ανοιχτά της Κωνσταντινούπολης. Τα πρώτα χρόνια της ζωής του έζησε στον Πειραιά, όπου και ξεκίνησε να συγγράφει στα 18 του.

Τα κατά κανόνα άγνωστα διηγήματά του, από τα οποία και βιοποριζόταν, είναι αποκυήματα της ζωηρής φαντασίας του και αποτελούν ιστορίες χθόνιες, άγριες και σκοτεινές, ενίοτε υπερφυσικές, με ήρωες φιγούρες απελπισμένες μα αποφασισμένες να πάρουν τη μοίρα στα χέρια τους. Δεν ήταν τυχαίο: Ο Βουτυράς υπήρξε επιληπτικός και για χρόνια αντιπάλευε την ξαφνική αυτοκτονία του πατέρα του.

Ο μέχρι σήμερα μάλλον παραμελημένος διηγηματογράφος Δημοσθένης Βουτυράς έτυχε εκτίμησης, μεταξύ άλλων, από δύο χαρισματικούς νέους δημιουργούς: Οι κατά 100 χρόνια νεότεροί του Θανάσης Πέτρου και Δημήτρης Βανέλλης ανέλαβαν την εικονογράφηση και μετατροπή των κειμένων του Βουτυρά αντίστοιχα – με πολλή όρεξη και με επίγνωση της μετατροπής ενός λογοτεχνικού είδους σε ένα άλλο.

Ο Θανάσης Πέτρου εικονογράφησε περίτεχνα τις προδοσίες, τα παθιασμένα μίση, τους ανυπέρβλητους έρωτες και τους φόβους που κατατρέχουν τους πρωταγωνιστές του Δημοσθένη Βουτυρά – μικρά έργα τέχνης από εκείνα τα σπάνια, στα οποία ο Πέτρου ειδικεύεται. Ο δε Δημήτρης Βανέλλης μεταγράφει την έσωθεν και έξωθεν επανάσταση, την απληστία, το μεταφυσικό τρόμο σε κείμενα έξοχα. Δεν είναι τυχαίο ότι το όλο εγχείρημα Παραρλάμα Και Άλλες Ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά επέβλεψε ο Βάσιας Τσοκόπουλος, επιμελητής των απάντων του Βουτυρά.

ΤοΠαραρλάμα Και Άλλες Ιστορίες του Δημοσθένη Βουτυρά αποτελεί μία συλλογή εννέα εικονογραφημένων και μεταγραμμένων διηγημάτων του Βουτυρά, τα οποία δημοσιεύτηκαν στο «9» της «Ελευθεροτυπίας» και προκάλεσαν ιδιαίτερη εντύπωση.

Και όχι άδικα: Διαβάζοντάς τα, κανείς απορεί πώς ένας Έλληνας του περασμένου αιώνα έπλασε τόσα φανταστικά πλην όμως σύντομα σύμπαντα, τόσο γεμάτα από φύση, ζώα, άνδρες στοιχειωμένους από μανάδες, γυναίκες, τη θάλασσα την ίδια.

Απορεί κανείς με την πένα του Δημήτρη Βανέλλη, ο οποίος ανέλαβε να συντμήσει και να μετατρέψει τα ήδη σύντομα κείμενα σε ακόμη συντομότερα αλλά τόσο ζωντανά. Και, βέβαια, απορεί και θαυμάζει τον καλλιτέχνη Θανάση Πέτρου. Κάθε καρέ ένα έργο τέχνης. Το συνηθίζει, άλλωστε: Με έμφαση στα εκφραστικά πρόσωπα των ηρώων, ο Πέτρου δίνει φωνή στην εκκωφαντική σιωπή τους. Στο σκοτάδι και τον πόνο τους.

Μιλώντας για το βιβλίο, ο Θανάσης Πέτρου, είπε: «Για την ιστορία με τον κρεμασμένο πήγα στο Παλαιό Φάληρο, και έβγαλα διακόσιες φωτογραφίες τον “Θαλή τον Μηλίσιο”, ένα καράβι δίπλα στο Αβέρωφ που ανήκε τελευταία στον ΟΤΕ. Όλα αυτά γίνονται γιατί πρέπει να φτιάξεις κάτι που να μοιάζει αληθινό. Δεν μπορείς να τα βγάζεις όλα από το μυαλό σου, αν το κάνεις θα έχεις και το ανάλογο αποτέλεσμα. Έτσι και αλλιώς το σχέδιο είναι απάτη, τραβάς γραμμές και προσπαθείς να πείσεις για κάτι. Τουλάχιστον ας το κάνεις πειστικά». Το έκανε, με το παραπάνω.

Προσωπική μου αδυναμία, η ιστορία με τίτλο «Άλλα Κουφάρια». Για μία σύντομη, όμως, εισαγωγή, στο βιβλίο και στον αλληγορικό κόσμο του Δημοσθένη Βουτυρά, ένα βίντεο: